Tri koraka ka diktaturi

Jedna od često prepričavanih scena iz frojdovske kliničke prakse ide ovako: razgovaraju dva pacijenta, pa jedan pita: „Zašto mi govoriš da putuješ u Lemberg, kada zaista putuješ u Lemberg?“ - Takva dvojna struktura identifikacije u psihoanalizi, razrađena je u filmovima braće Marks, čiji humor ima identičnu strukturu kao Frojdove dosjetke. U jednom od njih, Gručo Marks tumači lik advokata koji na sudu treba da odbrani tvrdnju da je klijent neuračunljiv kako bi dobio blažu kaznu. Gručo zastaje pred porotom i ubjedljivo izjavljuje: „Ovaj čovjek izgleda kao idiot i ponaša se kao idiot. Ali to ne smije da vas zavara: on jeste idiot.“

Paradoks se krije u tome što su ljudi u stanju da lažu tako što zapravo govore istinu, potajno se nadajući da će istina biti shvaćena kao laž. Psihoanaliza teži da razgradi tumačenje da je spoljašnost samo maska koju nosimo u svakodnevici, da duboko u nama obitava nešto sasvim drugo, da društvene uloge samo igramo… Psihoanaliza tumači da eksterijer nikada nije samo maska, da se društveni poredak upravo gradi tako što su ljudi zapravo ono što se pretvaraju da jesu.

To je diktator

Primjenjeno na aktuelnu situaciju u Makedoniji, primjer možemo postaviti ovako: „Gruevski govori kao diktator i ponaša se kao diktator. Ali to ne smije da vas zavara: on jeste diktator.“

Tokom 16 mjeseci najozbiljnije političke krize od nezavisnosti, u Makedoniji čitamo i slušamo brojne analize o Gruevskom kao čovjeku koji je od 2006. do 2008. bio tehnokrata mekog srca, a da se radikalni zaokret desio poslije samita NATO u Bukureštu 2008. Drugi kažu da je njegova stranka okrenula list 2009, a treći da je otvoreni totalitarizam nastupio 2013. godine.

Zapravo se svo vrijeme radilo o gradaciji. Kampanja protiv abortusa vodi se od 2007, nacionalistička propaganda je počela godinu dana ranije (poređenja radi, antisemitska propaganda u nacističkoj Njemačkoj nije počela 1941. nego najkasnije 1933. zabranom jevrejskim ljekarima da rade u dobrotvornim organizacijama ili Jevrejima da ulaze u kafane; od 1935. Jevreji ne smiju biti oficiri u vojsci, od 1936. ne smiju da rade kao računovođe, niti da budu nastavnici u javnim školama). Primjer pokazuje da totalitarizam nije singularan proces u istoriji. Totalitarizam počinje onog momenta kada matrica – čije je ishodište totalitarno – stupi na vlast. Drugim riječima, osnovni psihoanalize kažu da se Gruevski od prvog dana na funkciji ponaša kao diktator, govori kao diktator, i da je svo vrijeme bio ništa drugo nego – diktator.

Njegova politička uloga se povremeno ukazuje u mekšoj varijanti, ali ta zabluda se stvara nerazlikovanjem maske i lica. On godinama obmanjuje građane iako se ponaša transparentno diktatorski. Uz pomoć svoje vrhuške otvoreno krši zakone, tajne službe mu uvijek obezbjeđuju makar korak prednosti u odnosu na oponente koje sistematski uništava, razvija svoj biznis, hapsi neistomišljenike, uništava porodice, od svoje stranke VMRO-DPMNE pravi tehnokratsku imperiju koja vlada zemljom, svo vrijeme noseći manipulativnu masku diktatora baš kako bi izazvao opisani efekat da narod pomisli da je njegova manipulativnost samo odbrambena strategija, da duboko u sebi ima zlatno srce. Zapravo su stvari daleko jednostavnije, baš kao kod Frojda: „Zašto glumiš da si bezdušan i proračunat, kada nisi ništa drugo do bezdušan i proračunat?“

Deklarativni antikomunizam

Tezu potvrđuje i vjerovatno najdramatičnija sedmica od Dogovora iz Pržina, prema kojem je trebalo osnovati prelaznu vladu, pripremiti fer izbore i dozvoliti Specijalnom tužilaštvu da radi svoj posao. Za samo jednu nedjelju je Gruevski (koji de fakto nije ni napuštao premijersku fotelju nego je tek de jure prešao u senku) u tri poteza uništio Dogovor iz Pržina. Ali, to je samo privremeno.

Prvi korak je bilo otkazivanje izbora za koje je djelovalo da su zacementirani za 5. jun, a koje su sve stranke osim VMRO namjeravale da bojkotuju. Izbori sa jednom partijom bili bi presedan nepoznat čak i u ovom dijelu svijeta od pada Berlinskog zida do danas. Takvi izbori značili bi otvoreni povratak Makedonije u neku vrstu neokomunizma, odnosno desnog retro-komunizma. I dokaz da je deklarativni antikomunizam VMRO samo bestidna fascinacija komunizmom koju Gruevski njeguje praktično od samog početka svoje vladavine, kao nijedna politička garnitura od nezavisnosti do danas. (Gruevski i ekipa će, osim krivično i finansijski, u nekoj potencijalnoj budućnosti pred makedonskom desnicom odgovarati i ideološki jer su uzurpirali istorijsku tradiciju i san generacija koje su u VMRO vidjele jedan od načina da se stekne makedonska državnost.)

Dva su moguća razloga zbog kojih su otkazani izbori zakazani za 5. jun. Prvi je unutarstranačka procjena da bi jednopartijski izbori negirali deklarativni antikomunizam Gruevskog – no to je manje vjerovatni razlog. Vladajuća stranka je sačinjena od ostataka i niti više ideologija, pa partijskoj eliti ne bi smetao jednopartijski sistem. To se posebno dobro razumije ako imamo u vidu jasan odgovor koji je Gruevski ranije dao agenciji AFP, naime da je spreman da ide na jednopartijske izbore kako bi nakon njih raspisao druge. To bi bilo jasno podrivanje Pržina, jer ni drugi izbori ne bi bili ništa do udaljenog, ali direktnog eha suštinske želje Gruevskog da zabetonira sebe na vlasti, da se podrazumijeva, slično kao što se komunizam podrazumijevao u bivšoj SFRJ. I izbor Narodnog fronta novembra 1945. deklarativno je bio izbor – moglo je da se glasa protiv Partije, ali je glas trebalo staviti u drugu kutiju. Nekakva hrabrost je ipak bila potrebna da se kuglica spusti u crnu kutiju (u toj kutiji je na kraju bilo 9,25 odsto glasova). Slično će izgledati i drugi izbori koje će organizovati apsolutna vlast VMRO nakon što su prvi izbori propali.

Druga mogućnost što su jednopartijski izbori ipak otkazani jeste što je koalicioni partner, albanska partija DUI, koja do 5. maja nije dostavila spisak članova izbornih odbora, što bi značilo bojkot izbora, bila posavjetovana da tako djeluje. Savjetnik je moguće bio sam VMRO (perverzna, ali zamisliva taktika) ili strani faktor (indikativna je bila posjeta jednog bliskog savetnika DUI Makedoniji, te njegov odlazak iz zemlje već sljedećeg dana). Ako je ovo drugo u pitanju, savjet je ciljao na to da jednopartijskim sastavom skupštine ne bi bilo uslova za ispunjavanje odredbi Ohridskog sporazuma iz 2001. (prema kojem se i albanski predstavnici moraju saglasiti sa ključnim odlukama), što bi zapravo bilo idealno za želju Gruevskog za večnom vlašću. Nema on ništa protiv večne vlasti, a makedonska analitičarska scena treba da prekine da tumači Gruevskog kao političara koji nije spreman na nezamislive poteze kako bi ostvario svoj cilj. Naprotiv, takvi potezi su imanentni njegovoj vladavini, i zato psihoanaliza možda više pomaže od prava i političkih nauka. Iako je prvi korak za miniranje Pržina propao, to ne znači da je VMRO izgubio podršku od strane DUI. Naprotiv, baš preko ove albanske partije je samo deset dana kasnije načinjen drugi – uspješan! – korak za podrivanje Pržina.

Bomba za unutrašnju upotrebu

Drugi potez je bio povratak poslanika u prethodno raspuštenu skupštinu i to tako što se Ustavni sud (koji se ranije proglasio nenadležnim) na inicijativu DUI ipak magično predomislio i proglasio nadležnim da ocjeni ustavnost raspuštanja parlamenta – pa je vratio poslanike u klupe. Prvo što je urađeno po sazivanju sjednice bilo je konstatovanje ostavki ministara opozicije koji su imenovani Dogovorom iz Pržina, a koji su ostavke ponudili u znak protesta zbog – sada već otkazanih – izbora.

To je bio prvi uspješan potez za uništenje Dogovora kojim su VMRO i DUI napravili istovjetnu vladajuću većinu kao i prije Pržina. Jedina je razlika što nema premijera Gruevskog, mada nije isključeno da će se i on vratiti u vladu na nekoj od sledećih sednica. Manje je verovatno da će DUI vratiti ministre optužene za malverzacije jer se veruje da VMRO ima bogat materijal bombi za unutrašnju upotrebu kojim ucenjuje albansku partiju. To pak od lidera DUI Alija Ahmetija pravi figuru čija trenutna simbolična vrednost deluje poput scene iz holivudskih filmova u kojima usamljena silueta kroz velike prozore svoje kancelarije gleda u noćno nebo. Drugim rečima, ukoliko su mogućnosti da se uceni DUI zaista velike, onda toj partiji ne ostaje ništa drugo nego da za domaću javnost igra ulogu najbližeg partnera stranaca i time konstruktivnog faktora razuma, a da u stvari ostane partija jednog čoveka – uostalom isto kao i VMRO, samo sa manjim resursima. Zajedno sa dugom istorijom odnosa dve partije u stilu ja tebi, ti meni, ovo će produbiti ulogu DUI kao marionete VMRO, s tim što će ta albanska stranka verovatno gubiti glasače.

Test punog totalitarizma

Treći i suštinski korak za demontažu Pržina bilo je ekspresno glasanje za izmene zakona o amnestiji. Abolicija koju je predsednik Đorđe Ivanov proglasio za političare na meti Specijalnog tužilaštva s mnogih strana je ocenjena kao pravno ništavna, ali novi-stari saziv Skupštine ju je tretirao kao najsofisticiraniji pravni akt koji, eto, samo tu i tamo treba doraditi kao bi postala savršen zakon.

Detalji su dorađeni i zakon izglasan. Zakon predviđa selektivnu aboliciju ili, u prevodu, Gruevski i oni koje on odabere ne mogu biti predmet krivičnog gonjenja, a ostali – koje opet bira Gruevski – biće pušteni niz vodu. Činjenica da se sve odvija pred očima dvojice važnih stranih posrednika (američkog diplomate Jia i njemačkog izaslanika Hajndla) i to istog dana kada EU i SAD ponovo insistiraju na povlačenju cjelokupne abolicije, za našu analizu može značiti dvije stvari. Ili Gruevski bezobrazno testira da li može da odigra na kartu otvorenog totalitarizma pa želi da vidi reakciju međunarodne zajednice. Ili, obrnuto, ima prećutnu podršku stranaca da povuče ovaj potez. Na trenutak zbunjuje neobična smirenost šefa opozicije socijaldemokrate Zajeva koji djeluje uvjeren da kriminal ne može proći nekažnjeno. Možda se nada da totalitarizam ne može da pobjedi. Što nije tačno. Ne samo da može, već je totalitarizam mnogo puta u istoriji uspostavljan. Pa i u novijoj istoriji.

Drugi mogući razlog za optimizam je činjenica da od februara prošle godine, otkako opozicija objavljuje bombe (snimke prisluškivanih razgovora 20.000 opozicionara, novinara i građana, te snimke koji raskrinkavaju čelnike VMRO-DPMNE kao ozbiljne kriminalce i zločinačko udruženje), podrška vladajućoj partiji i Gruevskom polako, ali sigurno pada. Gruevski ne namjerava da preda borbu do posljednjeg daha, što je bez okolišanja rekao u brojnim intervjuima i govorima. No kako god njegov mehanizam radio (do sada mahom teškim povredama zakona i ugovora, kao prethodne sedmice), stranka nakon bombardovanja nije ista kao prije februara prošle godine. A to ne podrazumijeva samo mijenjanje ministara prvog ešalona i dva neuspjela pokušaja organizovanja izbora, nego i činjenicu da svake večeri desetine hiljada ljudi protestuje u petnaest gradova Makedonije. Ako isključimo međunarodni faktor, Šarena revolucija trenutno ima ulogu urgentnog centra koji zapravo spasava državu.

*Jasna Koteska, 1970, je makedonska teoretičarka i profesorka književnosti. Bavi se i poljem psihoanalize i rodnih studija. Autorka je više knjiga, od kojih je međunarodni uspjeh doživjela „Komunistička intima“ iz 2008. godine.