Самитот раѓа надежи во пограничните области во Јужна Кореја

Кога се слушна првата граната како експлодира во далечина, проследена со долг рафал, Јанг Сеок-гвон не се вознемири. „Зад планината армијата има воен полигон така што воени вежби за нас се секојдневие", вели 64 годишниот маж. Господин Јанг е градоначалник на Мионгпа-ри, најсеверното село во Јужна Кореја. Само неколку метри понатаму се протега внатрешно-корејската граница низ живописните планински венци покрај источниот брег.

Само пред десет години цветаше селскиот живот во Мионгпа-ри, со ресторани за морска храна долж главната улица. Во ова погранично село доаѓаа луѓе од сите делови на Кореја. Но, потоа се заостри конфликтот со Северна Кореја и посетителите престанаа да доаѓаат. Оттогаш, особено со воведување на посебни воените прописи дополнително е отежнат животот на околу 300 жители: редовни вежби за евакуација, полициски час по осум навечер, долготрајни пасошки контроли на контролните пунктови. „Речиси сите семејства во меѓувреме се преселија во градовите, а тука се останати само постари лица," вели градоначалникот Јанг. „Нашите надежи сега лежат во преговорите со Северна Кореја. Веќе ни е преку глава да живееме во постојано тензична ситуација.".

Само постарите се уште емотивно поврзаност со потеклото од северот

И животот на Парк Геонг-сукс е длабоко поврзан со поделбата на земјата. Таа е родена во северниот дел, но поради војната нејзиното семејство бегајки од кинеската војска се преселило во јужниот дел. На ова утринско пролетно претпладне оваа 72 годишна старица седи на клупа пред нејзиниот ресторан каде се сервира локалниот специјалитет „Сундае“, кој е еден вид колвас „крвавец“. Парк живее во селото Абаи кое во превод значи „Село на таткото" и се наоѓа на источниот брег. Пред 70 години таму се населиле околу 4000 Севернокорејци за да бидат што е можно поблиску до својата татковина. Тесните улички и провизорните куќи покажуваат дека никој од жителите не сака да остане засекогаш. Во меѓувреме само неколку десетици од првите доселеници се живи.

„Моите родители до крајот на животот раскажуваа за нивното село, планините и убавините. Можев да почувствувам колку навистина им недостасува родниот крај, " вели Парк. Како дете таа израснала во сиромаштија во повоена Кореја, со своите другари копале низ губриштето на соседната американска воена база за да најдат нешто за јадење. „ И јас лично сонувам да можам да отидам во Северна Кореја. Мојата татковина во принцип е само неколку километри оддалечена," вели таа. Генерацијата на нејзините деца напротив не чуствува никаква емотивна поврзаност со sеверот: „Тие многу малку знаат или пак не се ни интересираат за тоа."

Оптимизам на југот поради самитот

„Тензиите меѓу Северна Кореја и САД се големи, но Јужна Кореја одигра клучна улога како посредник во конфликтот, " вели Чеонг Сеонг-чанг, политички советник на претседателот Мун. Неговата влада веќе објави дека Северна Кореја е подготвена целосно да ја запре нуклеарната програма. Исто така тие нема да инсистираат дека 30.000 американски војници треба да се повлечат од јужниот дел.  

Повеќе: 

-Историски самит на лидерите на двете Кореи

Владиниот советник Чеонг, судејќи по срдечноста на денешниот самит меѓу претседателите Ким Јонг Ун и Мун џае Ин смета дека политичкото приближување ќе оди брзо: „Нуклеарното разоружување на Северна Кореја треба да се случи уште за време на мандатот на Трамп." Ако Северна Кореја во следната година го уништи половина од својот атомски арсенал, може да се очекува олабавување на санцкиите. Дали Сеул сонува за можно обединување? „Затоа е сѐ уште рано да се зборува. Но она што реално може да се очекува е зголемена трговска размена."

Железничка станица на духови

Ова може да се види во внатрешната корејска транзитна канцеларија во близина на источниот брег: стаклена железничка станица која била изградена овде за време политиката на помирување на крајот на милениумот во недопрениот регион на демилитаризираната зона. 13 милиони долари од јужнокорејските даночни обврзници биле вложени во изградбата на прекрасната футуристичка зграда. Поплочени подови и предимензионирана хала за чекање светат на сонцето кое заоѓа. Ѕидовите се тазе бојадисани. Но, сенишната тишина открива дека во последните години освен униформираните војници кои патролираат никој нема поминато низ детекторите за метал на граничниот премин.

„Во моментов, не се случува ништо, но меѓу 2003 и 2008 година, речиси два милиони Јужнокорејци патуваа на север", вели шефот на транзитната канцеларија Ву Гје-Геун. „Во основа уште ништо не е променето. Ако дојде наредба од горе, овде може за еден месец повторно да сообраќаат возови."