Ковачев му реплицира на Поповски

Во текстот насловен „Бугарската спирала кон дното“, објавен на македонската страница на Дојче Веле, г-ин Љупчо Поповски повеќекратно го користи моето име и формулира свои обвинувања против Бугарија, како од историски аспект, така и во однос на современите процеси.

Основен момент во статијата на г-н Поповски е неговата патетична заштита на АСНОМ- темелот врз кој се создава југословенската социјалистичка република Македонија. Неоспорен факт е дека АСНОМ е инициран и организиран од југословенската комунистичка партија на Тито преку неговиот специјален пратеник Темпо и локални про-српски ориентирани слуги како Колишевски. Излажаните и искористени како параван македонски дејци како Ченто, Павел Шатев или Панко Брашнаров набрзо се отстранети, убиени или испратени во логорите (слична е судбината и на измамените од комунистичките учесници во Отечествениот фронт- бугарската варијанта на АСНОМ- како обесениот Никола Петков).
Од процесите против нив и од нивните сопствени сведоштва е очигледно дека главното обвинение против тие луѓе е нивната „бугарштина“. Десетици илјади како нив, македонски Бугари, ја имаат истата трагична судбина и стануваат жртви на југословенскиот комунистички режим, во кој најголем криминал е да се прогласите за Бугарин или да покажете каква било симпатија кон Бугарија. Новата југословенска социјалистичка Република Македонија, заедно со изградениот нов идентитет и набрзина кодифицираниот јазик, се заснова на негирање на сè што е бугарско, насилно наметнување историски лаги и манипулации и култивирање на пермаментна омраза кон Бугарија и Бугарите.
Култивирана омраза против Бугарите и Бугарија

АСНОМ е исто така симбол на формалниот почеток на комунистичката диктатура во Македонија. Да потсетам дека комунистичките режими, заедно со фашистичките и националсоцијалистичките, беа прогласени за злосторнички и од Европскиот парламент (Резолуција на Европскиот парламент од 2 април 2009 година за европската совест и тоталитаризам, Резолуција на Европскиот парламент од 19 септември 2019 година за важноста на европското историско сеќавање за иднината на Европа) и од повеќето европски земји, вклучително и Германија. Во Бугарија, комунистичкиот режим беше прогласен за криминален со закон од 2000 година. Нема друга земја, дел од ЕУ и НАТО, што денес продолжува да „слави“ еден ден - симбол на наметнувањето на комунистичката диктатура и да тврди дека злосторничката комунистичка влада е основа (темел) на нивната модерна држава.

Во стил типичен за времето на Титова Југославија, испреплетен со анахронистички библиски референци, Поповски ја унапреди и старата теза за „бугарскиот фашистички окупатор“ имајќи ја предвид бугарската администрација на Македонија во периодот од 1941 до 1944 година. Оваа теза им се предава до денес на македонските ученици, со нејзините „уметнички“ еманации како што е филмот „Трето полувреме“ - реализиран и финансиран во времето на Никола Груевски, како главен столб на создадената по 1944 година и култивиран до денес омраза кон Бугарија и бугарскиот народ. Оваа теза се заснова на историски манипулации и отворени лаги. Од 1913 година, Вардарска Македонија е под српска окупација, а зборот Македонија е дури и забранет од српските власти. Србите управуваа со „Вардарска бановина" преку брутален терор против каков било отпор. Бугарското население се организира за борба за ослободување.

Уште во 1913 година избувна Охридско-дебарското востание во соработка меѓу ВМОРО, предводено од Бугарите Петар Чаулев, член на Централниот комитет, Павел Христов, странски претставник на ВМОРО, Милан Матов, Христо Атанасов, Нестор Георгиев и Антон Шибаков и Албанскиот револуционерен комитет на чело со Сефедин Пустина. Следуваа повеќегодишни бројни обиди на македонските Бугари за ослободување и независност, вклучувајќи го и обидот за атентат врз тиранинот Александар Караѓорѓевиќ. Во 1941 година, нацистичка Германија го окупира  Кралството Југославија. Окупатори на Кралството Југославија беа нацистичка Германија и фашистичка Италија. Историски гледано, окупацијата од страна на Германија е формално на територија колонизирана по Првата светска војна од самата Југославија, населена главно од македонски Бугари.

Бугарија беше привремен администратор

По влегувањето на германските и италијанските трупи, дел од сегашната територија на РСМ беше даден на привремената администрација на бугарската држава. Овој настан беше пречекан со голема радост од страна на локалното бугарско население, како ослободување од српската окупација. Поголемиот дел од воспоставената локална бугарска администрација ја преземаат локалните македонски Бугари. Окупатор од 1913 до 1941 година била самата кралска Југославија, а по 1941 година окупатори се  Германија и Италија. И, ако во РСМ денес има веројатно стотици „споменици“ кои го споменуваат „бугарскиот фашистички окупатор“, нема такви што го споменуваат југословенскиот/српскиот окупатор, а оние што ја споменуваат фашистичка Италија или нацистичка Германија се бројат на прстите од едната рака. Повторно, само Бугарија е „привилегирана“ со специфичен негативен став.

Г-н Поповски исто така „херојски“ се спротивставува на илјадниците учители испратени од Бугарија да ги учат децата (ужас!) бугарски јазик, како и против „присилно“ припоените кон Бугарската егзархија - македонските епархии и цркви. Овде г. Поповски треба да ги препрочита и своите учебници по македонска историја. Во принцип, еснафот на наставници по бугарски јазик не треба да се стигматизира на овој начин, бидејќи такви наставници по бугарски јазик се и Гоце Делчев и Даме Груев, и многу други активисти на ВМОРО, како и асномците Панко Брашнаров и Павел Шатев. Конкретно, ако го погледнеме периодот на бугарската администрација (1941-1944), на кој јазик би можеле да се учат македонските деца?

Македонскиот јазик се уште не постои- тој е кодифициран дури во текот на 1944-45 година. Интересно е и на каков јазик им се предавало на истите тие деца пред 1941 година? На српски!
Што се однесува до Бугарската егзархија, г. Поповски можеби не знае дека е основана во 1870 година, со указ на турскиот султан, како резултат на долгогодишните борби за црковна независност водени главно од македонските Бугари. Пристапувањето на македонските градови, села и црковни заедници кон неа се заснова на локални референдуми на кои населението се декларира како бугарско. На територијата на Македонија, Бугарската егзархија основала илјадници основни училишта во кои се учи бугарски јазик. Наставниците во овие училишта се повторно локални македонски Бугари - како што споменав погоре, луѓе како Гоце Делчев и Дамјан Груев. На крај, но не и најмалку важно, во 1941 година Бугарската егзархија ги анектираше епархиите, кои во 1919 година беа насилно одделени од самата Србија, спротивно на волјата на локалното бугарско население.

Не се надевајте на нова влада

Сите овие историски манипулации и обвинувања на господинот Поповски добиваат конкретен современ политички мотив кога тој ги поврзува (зошто?) со „тешката ситуација“ во која се наоѓа владата на Борисов и „исцрпеното“ трпение на Брисел? Каква врска имаат протестите во Софија со темата? Или можеби г. Поповски се надева дека ако има промена на владата во Софија, некој друг ќе дојде да ги исполни желбите на г. Поповски? Не се надевајте, во Бугарија никогаш повеќе нема да најдете таков предавник како Георги Димитров за да ја заврши оваа работа за вас. Почитуван господине Поповски, само вистината ќе ни помогне на сите нас - и во Македонија и во Бугарија.

Ние, кои денес живееме од двете страни на границата, наследници на нашите предци  кои беа дел од бугарската заедница, не смееме да живееме со омраза во сегашноста и иднината. Испружената рака останува, дозволете ни, заедно во добрососедство, прифаќајќи ја вистината за минатото, како и современите реалности, да тргнеме кон просперитет и помирување, обединети во Европската унија. Не трујте ја сегашноста и иднината со отровот на комунизмот и неговите фалсификати.