Коронавирус: „Не умираат бројки, туку луѓе“

„Сигурна сум дека го почувствува нашето присуство, иако го милував по челото само со рака на која имав пластична ракавица“, раскажува за Дојче веле низ солзи Керстин Б. (името е променето) за смртта на својот татко. Деновиве се навршува една година откако нејзиниот 83-годишен татко починал во една берлинска болница, од коронавирус, со коронавирус.

Керстин Б. Живее во Диселдорф, нејзините родители во Берлин. Кога ја известиле дека татко ѝ нема уште долго да живее и затоа поради короната е можна само една последна посета, Керстин Б., неговата најстара ќерка, го зела својот син, седнала во автомобил и отишла во речиси 600 километри оддалечениот Берлин.

„Сакав барем да се простам со татко ми“. Покрај болничкиот кревет смееле да останат десетина минути. „Бевме целосно завиткани во пластика“, вели таа, мантил, ракавици, заштитни очила...Следниот ден татко ѝ умрел.

Татко ѝ во болница бил примен поради туберкулоза, тогаш уште немал коронавирус. „Веројатно се заразил преку некој лекар во болницата“, вели таа. Нејзиниот татко е еден од сега и официјално 100.000 починати во Германија кои умреа од коронавирус или со коронавирус. Кога раскажува за тоа, Керстин Б. повторно ги преживува болните моменти. Оваа 58-годишна жена понекогаш плаче, понекогаш се насмевнува, на пример додека раскажува како за време на последната средба во паркот на старскиот дом татко ѝ сакал да јаде кисели краставици.

Вирусот никој не го добива случајно, некој поради своја лекомисленост, но секој умира сам. Такви има сега 100.000 случаи. Кај таткото на Керстин Б. Тоа бил долг пат на маки. Во декември 2019 година татко ѝ бил сместен во  старечки дом  во Берлин, зашто неговата сопруга веќе не можела сама да го негува. Три месеци подоцна, не смеело да се влезе во  старечкиот дом.  Тоа бил живот како во самица, без контакти со други станари на домот, „недостојно за човек“, вели Керстин Б.

Многумина страдаат

Керстин Б. Не зборува ништо лошо за персоналот во старскиот дом. „Тие сигурно правеа многу“. Но, во домот имало вработено премалку луѓе, додава таа.

Негувателката Рита Кремерс од Бад Наухајм е претседателка на советот за вработени „Кураториум за живеење на старост“, со 40-годишно искуство. Во разговор за Дојче веле зборува за грижите и на станарите и на персоналот во домовите за нега. „Сите се плашат од смрт, не сакаат да умрат. И гледаат како луѓето ги приклучуваат на респиратори.“

Короната тешко ја погодила и Рита Кремерс кога еден пријател негувател се разболел од Ковид-19 и по една недела умрел на одделот за интензивна нега. „Првата мисла беше: човек кого лично го познаваш“. Оттогаш коронавирусот за неа има друга димензија.

Исчезна град како Котбус или Хилдесхајм

Такви случаи има 100.000. толку жители има отприлика Котбус или Хилдесхајм. Но, не станува збор за жители на еден град, умреа сто илјади луѓе, сто илјади личности. Кога сојузниот претседател Франк-Валтер Штајнмајер зборуваше на комеморација за починатите од коронавирус во речиси празна дворана во април во Берлин, имаше веќе  80.000 починати.

„Изморени сме од товарот на пандемијата и истрошени од кавгите околу правилниот пат. Затоа ни треба момент на свртување кон себе“, рече тогаш Штајнмајер, зборувајќи за „човечката трагедија на пандемијата," обидувајќи се да ја утеши нацијата.

Керстин Б. И семејството добиле термин за погреб во јануари, но тогаш не можело да се прости од починатиот целото семејство. Затоа урната со татковата пепел чекала до мај.

Секој случај - посебна приказна

Петра Бар е евангелистички теолог и регионален бискуп во Хановер. За неа секоја смрт е „една приказна, еден прекинат живот“. Таа знае колку духовните лица и помагачите се ангажирале во првите бранови на коронавирус за да ги утешат ожалостените и да им овозможат семејно простување од нивните мртви и продолжување на животот.

Во разговор за Дојче веле таа се згрозува над тоа што речиси се навикнавме ладнокрво да ги примаме кон знаење  бројките на мртви.  Но, таа смета дека е важно да се има на ум „дека не умираат бројки, туку секогаш луѓе“, сто илјади досега. За разлика од првиот бран на пандемијата, кога умирањето на секој поединец се доживуваше поинтензивно, таа потсетува дека „сега умираат трудници, бебиња, сега умираат дури и мајки и млади татковци“. А тие случаи кои нас, изгледа сѐ помалку нѐ интересираат, ќе имаат многу последици, ќе донесат „многу повеќе страдања и уништени животни патишта“, вели Петра Бар. 

За неа е тешко подносливо кога на една страна луѓето во болниците одат до границите на своите можности, па и преку нив за да спасат човечки животи, а на друга страна масовно собрани луѓе во центрите на градовите тоа го игнорираат и повторно живеат нормално.

„За жал, пандемијата не е завршена“, вели Керстин Б., „иако  политиката така реши. Но, овој вирус не обрна внимание на таа политичка одлука.“