Германски начин на справување со пандемијата 

Работата од дома ми почнува денес со поглед врз новата инциденца и се чини дека таквото работење трае веќе цела вечност. Се интересирам и за бројот на вакцинирани. Најчесто се лоши вести. И потоа си го терам пандемиското секојдневие, држам дистанца, носам маска, не се гледам со никого, со колегите од ДВ држам видео-конференции.

Најтешко од се е да откријам кои мерки важат во моментот за мене. Како и многу соседи, пријатели и колеги одамна веќе си имам еден вид личен локдаун. Моите сопствени правила против короната, како и на најголемиот дел од моите блиски, безобразно тврдам дека се построги од официјално пропишаните. Се на се, се снаоѓаме додека земјата тоне во хаос. Германија, земјата на ефикасноста и гаранциите, како и на точноста. Зошто е тоа така? Дали се виновни канцеларката и виролозите? Порекнувачите на корона? Карл Лаутербах или Кристијан Дростен? Покраините, опозицијата или премиерите? Можеби федерализмот? Немам такво чувство. Ние сме, луѓето што живееме тука и нашиот менталитет, ако воопшто постои такво нешто. Ќе наредам четири одлики, бидејќи ние си сакаме кога има бројче пред пасус. 

1) Премногу строго ги следиме правилата 

Една среда во април во еден од центрите за вакцинација. Се појавува маж и сака доброволно да се вакцинира со АстраЗенека. Вакцината првично ја предвидуваа само за млади лица, а сега се дава на лица над 60 години. Тоа е последица од неколку тешки компликации, за жал и со смртен исход. Деталите се комплицирани, како и се друго во пандемијата. Човекот вели дека за 3 дена ќе полни 60 години. Го враќаат. Бил премногу млад. Вакцини има доволно во центарот. Се развива жестока дебата дали тоа не е претерано доследно следење на правилото, но сепак победува таквата негова примена.

Тоа што во Германија фали е храброста некогаш правилата да се интерпретираат според нивната цел, па и да се пречекорат некои граници кога здравиот разум тоа го наложува. Среде третиот бран од пандемијата ние си дозволуваме да дебатираме за редоследот за вакцинирање и неговото строго почитување и прифаќаме стотици илјади дози да лежат неискористени. Типично германски.

2) Се уште најмногу се жалиме  

Многу земји се многу потешко погодени од пандемијата отколку Германија.Дебатираме за локдаунот кој во споредба со други земји и не може да се нарече така. Шпанците и Португалците со недели речиси и да не можеа да ги напуштат домовите, ние пак среде растечки број на зарази на почетокот на март донесовме олеснувања на мерките. Минатиот век Германија два пати го има втурнато светот во катастрофални јадови, смрт и очај. Потоа прво западот, а потоа и истокот се навикнаа на благосостојба и отсуство на вистински катастрофи. До неодамна војни, глад и смрт се случуваа на некое друго место. Дури и исламистичките терористички напади на други места беа поразорни отколку кај нас. Но, ако се водиме по тоа како ние се чувствуваме – никому не може да му е толку лошо како нам. Типично Германија. „German Angst”, нели така се вели во светот.

3) Имаме проблем со дигитализацијата 

Сите меѓународни студии покажуваат: каде што бирократијата и администрацијата се дигитализирани, каде што има хиерархија и јасни надлежности, вирусот ефикасно се стишува. Германија пак има проблем со тие аспекти. Зошто? Бидејќи очигледно не ни се потребни. Ние си правиме убави автомобили, скапи машини, ја развивме (се разбира) најдобрата вакцина на светот, а и натаму предничиме во извозот. Нашиот социјален систем води на светско ниво. Затоа си мислиме дека не мораме да го дигитализираме нашиот живот, барем не како што треба. 

Имаме огромни задршки заради заштита на податоците. Секако дека сите имаме смартфон. Но, моите деца кои се целосно дигитализирани мене, стар човек, ме водат секојдневно во еден сосема друг свет кој канцеларката не толку одамна го нарече „неистражена земја”. Често благо изнервирани ми го земаат телефонот од рака и за неколку секунди ми инсталираат нова апликација. Тоа е засрамувачки. Не сме веќе толку спремни во Германија, но досега и така некако функционираше.

4) Секогаш сакаме да регулираме се до најситен детал 

Кога смислуваме нови правила, тоа е темелно! Еден голем дел од светската стручна литература за даночни прашања е на германски јазик. А, зошто? Бидејќи имаме даночна регулатива која сака да го опфати и најмалиот аспект од животот – до степен на непрегледност. Во пандемијата реагираме на сличен начин. Авторот и колега Саша Лобо во „Шпигел онлајн” го цитира следното правило од Хамбург за носење маска: „На плоштадот Алма Вартенберг се до улицата Баренфелдер во просторот до и вклучително број 135, односно 146." Тоа така си продолжува уште неколку реда. Еден бистар виролог неодамна за вирусот и неговото ширење меѓу луѓето рече дека било исто како со водата. Хаотично продира насекаде и си наоѓа секогаш пат. Ако се задржиме на метафората, Германците се обидуваат прво да ископаат нови канали и канализациска мрежа. Но, сега е веќе доста од самокритичност. Ќе има и живот по пандемијата. Германија тогаш ќе биде во подобра кондиција од повеќето земји во светот. По којзнае кој пат. Сега ќе си го испринтам коментарот, ќе го спакувам во проѕирна фолија и ќе го сместам во мојот класер од ДВ. Ние во Германија тоа така си го правиме.