افتتاح نخستین سالن بولینگ در افغانستان با مدیریت دختری جوان
۱۳۹۰ آبان ۱۱, چهارشنبه
سالن بولینگ "استرایکرز"،در نزدیکی بازار شهر کابل، این روزها تبدیل به جدیدترین مکان سرگرمی مردم شده است. این سالن بیش از آن‌که محلی برای سپری کردن ساعات خوشی برای خانواده‌ها و جوانان کابل باشد، به نمادی از امید برای آینده‌ای بهتر تبدیل شده است.
فضایی برای جوانان و خانواده‌ها
مینا رحمانی، دختر جوان افغان و صاحب این سالن بولینگ، مبلغی نزدیک به یک میلیون دلار را که از درآمد حاصل از فروش زمین‌های خانوادگی به دست آورده، برای تأسیس این مکان سرمایه‌گذاری کرده؛ جایی که به گفته‌ی خودش فقط برای وقت‌کشی ساخته نشده بلکه برای مردان، زنان و خانواده‌هایی طراحی شده که مایلند زمانی را در کنار هم بگذرانند و شادی کنند، آن‌هم به دور از مرزها و بندهایی که زندگی روزمره به دست و پایشان پیچیده است.
مینا رحمانی می‌گوید: «اصلا نمی‌توان یک سالن بولینگ در افغانستان را با سالنی در غرب مقایسه کرد. افغانستان به چنین مکانی نیاز داشت.»
ساخت چنین مکانی در افغانستان جدا از محدودیت‌هایی که دیدگاه سنتی رایج در کشور ایجاد کرده، از نظر فنی نیز کار ساده‌ای به شمار نمی‌رود. تمامی امکانات به کار رفته در این سالن بولینگ بایستی از کشورهای دیگر وارد می‌شدند و مهندسان چینی نیز بر ساخت آن نظارت داشتند.
برای ورود به این سالن باید از سد دو محافظ تنومند با سلاح‌های سنگین گذشت که کنار درب آهنی مقاوم در برابر انفجار ایستاده‌اند. بازرسی بدنی پیش از ورود به سالن نیز برای همه اجباری است.
نزدیک به یک ماهی می‌شود که سالن "استرایکرز" در کابل ساخته شده و از آن زمان تا کنون تبدیل به پاتوق جوانانی شده که به نظر می‌رسد اکثرشان این بازی را در خارج از کشور فرا گرفته‌اند.
نوید صدیقی، جوان ۲۹ ساله‌ی افغان از افتتاح چنین سالنی استقبال می‌کند. سرگرمی او در روزهای آخر هفته گشت و گذار در فیس‌بوک و چت کردن با دوستانش بوده و گاهی هم که از دنیای مجازی خسته می‌شده، اوقاتش را با دوستان دیگرش در پارک‌ها می‌گذرانده است. اما حالا به گفته‌ی خودش با وجود این سالن راه دیگری هم برای تفریح و سرگرمی در پیش رویش باز شده که این بار مهیج‌تر است.
حرکتی جسورانه
افتتاح یک سالن بولینگ در شهر پنج میلیون نفری کابل را می‌توان حرکتی جسورانه دانست، به ویژه از سوی دختری جوان در جامعه‌ای که زنان در آن نقش چندان پررنگی ندارند.
مینا رحمانی در سال ۱۹۹۲ همراه با خانواده‌اش افغانستان را ترک و به پاکستان مهاجرت کرد. او پس از ۱۵ سال زندگی در این کشور برای ادامه تحصیلات به کانادا رفت. به گفته‌ی مینا رحمانی ایده‌ی تأسیس چنین مکانی چند سال پیش به هنگام سفر به افغانستان به ذهنش رسید و متوجه شد که امکانات چندانی به جز رستوران رفتن و پیاده‌روی برای پر کردن اوقات فراغت وجود ندارد.
بیشتر مشتریان این سالن بولینگ مردان هستند اما خانم رحمانی از این امر خوشحال است که زنان نیز در کنار همسران یا اعضای خانواده‌شان رفته رفته برای بولینگ بازی کردن به اینجا می‌آیند. او این حرکت را نشان "پیشروی افغانستان در جهت درست" می‌داند.
SN/JT