اروپا، آمریکا و بحث امنیت افغانستان

فرانتس یورزف یونگ، وزیر دفاع آلمان، اعلام کرد که نیروهای ویژه ضدترور این کشور که در افغانستان حضور دارند فعلا به خانه باز نخواهند گشت. این نیروها در قالب برنامه "عملیات تداوم صلح" در افغانستان فعالیت می‌کنند. یونگ معتقد است که حضور سربازان ویژه آلمانی در آینده در افغانستان ضروری نخواهد بود، اما آنان می‌توانند، با توجه به وضعیت امنیتی کنونی در افغانستان، هم‌چنان در قالب نیروهای حافظ صلح تحت فرماندهی ناتو (ایساف) در این کشور بمانند.

مجلس آلمان روز پنج‌شنبه در مورد تمدید مأموریت نیروهای آلمانی در افغانستان تصمیم‌گیری خواهد کرد. این مأموریت معمولا برای ۱۲ ماه تمدید می‌شود اما چون در پائیز سال آینده انتخابات مجلس آلمان برگزار خواهد شد، این بار مأموریت برای ۱۴ ماه در تمدید خواهد شد.

تعداد نیروهای آلمان هم از ۳ هزار و ۵۰۰ به ۴ هزار و ۵۰۰ نفر افزایش می‌یابد. آلمان، پس از آمریکا و انگلستان، بیشترین سرباز را در قالب ایساف در افغانستان مستقر کرده است.

وضعیت امنیتی در افغانستان

کارشناسان بر این عقیده‌اند که وضعیت کنونی امنیت در افغانستان اکنون بدتر از هر زمان دیگری، پس از سرنگونی طالبان، است. در درگیری‌های پایان هفته گذشته ۱۰۰ افغانی در ایالت هلمند در جنوب افغانستان کشته شدند. فرمانده نیروهای انگلیسی مستقر در این منطقه هفته گذشته اعلام کرده بود که جنگ در برابر طالبان هرگز پیروزی‌ای در بر نخواهد داشت. پیش‌بینی‌ای که چندان به مذاق آمریکاییان و مقامات افغان خوش نیامد.

ژنرال دیوید مک کیرنان (David MaKiernan) ، فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان، در واکنش به این اظهارات می‌گوید: «من این روزها نوشته‌های بسیاری از کسانی می‌خوانم که مدت‌زمان زیادی در افغانستان نبوده‌اند و ادعا می‌کنند که ما در افغانستان شکست خواهیم خورد. من این ادعاها را رد می‌کنم و به آنها اعتقادی ندارم.» وی ادامه می‌دهد: «در سراسر افغانستان به هر کجا که می‌روم با مردم، ریش‌سفیدان، سربازان، پلیس و فرمانداران صحبت می‌کنم. آنها حتی اگر از دولت، پیشرفت‌های به‌دست آمده و امنیت هم ناراضی باشند، به ‌آینده امیدوارند.»

اختلاف نظر در مورد پیروزی و شکست در افغانستان یک روی سکه است و آمار و ارقام روی دیگر. روی دیگر سکه نشان می‌دهد که در سال جاری میلادی تلفات نیروی خارجی حاضر در افغانستان، بیش از هر زمان دیگری است. این ‌آمار هم‌چنین نشان می‌دهند که حضور غربی‌هایی که با اهداف بشردوستانه به افغانستان می‌آیند، هم می‌تواند به قیمت جانشان تمام شود، حتی اگر این حضور در مناطق نزدیک به کابل باشد. زیرا طالبان خیابان‌ها، جاده‌ها و روستاها را در این مناطق در کنترل خود دارند.

مأموریت طولانی و ناامیدی مردم

رئیس دفتر کابلِ بنیاد فریدریش اِبِرت آلمان می‌گوید: «به دلیل این‌که مبارزه طولانی شده، ناامیدی در میان افغان‌ها به ویژه نسل جوان افزایش یافته است. این کمک می‌کند که طالبان بتوانند راحت‌تر سربازگیری کنند، مسئله‌ای که امنیت را روز به روز بدتر خواهد کرد.»

مک کیرنان از سویی تأکید می‌کند که ما در افغانستان به سربازان بیشتری نیاز داریم و از سوی دیگر می‌گوید سربازان نمی‌توانند به تنهایی امنیت برقرار کنند.

هانس لوتر دومروزه، یکی از افسران آلمانی مستقر در کابل، هم با فرمانده آمریکایی هم عقیده است: «ما باید صبر کنیم. پلیس، ارتش و مردم همه با هم باید کشور را بسازند» . به گفته وی همه چیز در حال حاضر در دست مردم است و آنها باید با ستیزه‌جویان برای هم‌زیستی مسالمت‌آمیز به تفاهم برسند؛ مثلا در این مورد توافق کنند که آینده بهتر می‌خواهند یا قصد دارند هم‌چنان مین در زمین کار بگذارند.

همه این بحث‌ها نشانگر یک واقعیت است و آن این‌که مذاکره با طالبان اجتناب‌ناپذیر است. سال‌ها قبل بسیاری بر این باور بودند که با کسانی که دستشان به خون آغشته است نباید پای میز مذاکره نشست، امروز اما به نظر می‌رسد که گفت‌وگو تنها راه حل برون‌رفت از بن‌بست افراط‌گرایی است. مذاکرات مخفیانه با طالبان در عربستان سعودی هم گواه همین ادعاست. ضرب‌المثلی قدیمی می‌گوید، کسی که حرف می‌زند شلیک نمی‌کند، هر چند که صدای شلیک‌ها روز به روز در افغانستان بیشتر می‌شوند.