بابی چارلتون؛ تنها شماره ۱۰ واقعی انگلستان

انگلستان برپایه‌ی شیوه‌ی بازی خود، همواره در میانه‌ی میدان از کمبود بازیکنانی رنج برده است که چونان مغزی متفکر، نبض بازی را به دست می‌گیرند و تیم را هدایت می‌کنند. بابی چارلتون در این میان یک استثناست. عجیب نیست که در تیم ملی انگلستان پس از بابی چارلتون هرگز بازیکنی در اندازه‌های او ظهور نکرد. بعدها در میانه‌ی میدان تیم ملی انگلستان ستارگانی چون آلن هادسن، گلن هادل و پل گسکوین ظهور کردند، ولی آنان نیز به دلایل گوناگون و از جمله‌ی شیوه‌ی بازی انگلستان، هرگز نتوانستند به یک پلاتینی یا نتزر یا باجوی انگلیسی تبدیل شوند. آنان ستارگانی بودند که کوتاه‌زمانی خوش درخشیدند، ولی بقول معروف «دولت مستعجل» بودند.

ببینید: ده‌های فراموش‌نشدنی تاریخ فوتبال از دریچه‌ی دوربین

درست به همین دلیل است که جایگاه بابی چارلتون هنوز برای دیگر بازیکنان انگلیسی پس از او دست‌نیافتنی مانده است. چارلتون مردی که از نظر ظاهری بیش از یک بازیکن فوتبال، به یک دولتمرد یا مدیر بانک شبیه بود، شماره دهی تمام عیار بود: هافبکی تهاجمی با شامه‌ی تیز گلزنی، تکنیک فوق‌العاده، قدرت دوندگی، پاس‌های دقیق و اقتدار رهبری تیم. او از اواسط تا اواخر دهه‌ی ۶۰ میلادی، در کنار جرج بست، ستاره‌ی ایرلندی، جزو بهترین بازیکنان منچستر یونایتد بود.

ستاره‌ی او در تیم ملی انگلستان زمانی درخشیدن آغاز کرد که سر آلف رمزی، مربی نامدار انگلیسی، سکان هدایت این تیم را برعهده گرفت و آن را به قهرمانی جهان رساند. رمزی مربی خلاقی بود که ویژگی‌های بازیکنان خود را به دقت در نظر داشت و به فراخور توانایی‌های آنان وظایفی را در زمین به آنان محول می‌کرد.

بابی چارلتون در سایه‌ی مربیگری رمزی توانست به بازیکن اصلی در میانه‌ی میدان فراروید. یکی از ویژگی‌های چارلتون این بود که از کوچکترین فضای بوجود آمده در میانه‌ی میدان استفاده می‌کرد تا توپ را با سرعت به سوی محوطه‌ی جریمه‌ی حریف پیش ببرد. او رانشی دائمی به سوی دروازه‌ی حریف داشت و پس از نفوذهای سریع، حملات خود را با پاسی دقیق و مرگبار یا شوتی سهمگین از راه دور تکمیل می‌کرد.

بابی چارلتون پرفروغ‌ترین ستاره‌ی انگلستان در جام جهانی ۱۹۶۶ و همزمان یکی از بهترین گلزنان این تیم بود. افزون بر آن بیشتر گل‌های انگلستان را او آماده می‌کرد. در فینال جام جهانی ۱۹۶۶ در ورزشگاه تاریخی ویمبلی لندن، آلمانی‌ها ستاره‌ی جوان خود بکن‌باوئر را مامور کنترل تمام‌وقت بابی چارلتون کرده بودند. سماجت و توانایی‌های بکن‌باوئر باعث شده بود که موتور تیم ملی انگلستان در آن بازی مانند دیگر بازی‌ها فروغ همیشگی را نداشته باشد. ولی این مانع از آن نشد که انگلیسی‌ها در وقت اضافه بر تیم آلمان غلبه کنند و جام را در خانه‌ی خود نگاه دارند.

بابی چارلتون در همان سال افزون بر مقام قهرمانی جهان، به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا نیز انتخاب شد و توپ طلایی این قاره را از آن خود کرد. او در سال ۱۹۷۰ نیز تیم ملی انگلستان را در جام جهانی مکزیک همراهی کرد. ولی در آن سال آلمان توانست انتقام شکست دوره‌ی قبل را از انگلستان بگیرد و این تیم را زودهنگام به خانه بفرستد. با این همه بابی چارلتون در آن دوره از بازی‌ها نیز یکی از بهترین بازیکنان تیم خود بود.

بابی چارلتون دی‌استفانو را الگوی خود می‌دانست و تلاش می‌کرد از شیوه‌ی بازی او تقلید کند. تفاوت این دو بازیکن در آن بود که دی‌استفانو از توانایی‌های تکنیکی بیشتری برخوردار بود ولی کمتر می‌دوید. در حالی که بابی چارلتون با اتکا بر قدرت بدنی خود، دونده‌ای پرتلاش و خستگی‌ناپذیر بود. بابی چارلتون به دلیل جایگاه ویژه‌ی خود در فوتبال انگلستان، در سال ۱۹۹۴ به لقب «سر» مفتخر شد.

بهمن مهرداد
تحریریه: پارسا بیات