«رییس جلادان کمبوجیا» به حبس ابد محکوم شد

کینگ گویک ایف که بیشتر به نام «دوخ» یاد میشود و به «رییس جلادان کمبوجیا» مشهور است، به حبس ابد محکوم شد. خانم زیبیله گولته، رییس بخش آسیای دویچه وله تبصرهای در این رابطه نوشته است.

در شکنجهگاههای زندان توول سلینگ، زندانیان چه مرد بودند یا زن، کودک بودند یا بزرگسال، از شکنجه و حتا مرگ در امان نماندند. فقط هفت تن از زندانیان زنده ماندند و 20 هزار دیگر در این شکنجهگاه کشته شدند. استخوان های قربانیان، در گورهای دسته جمعی در بیش از سه صد منطقه کمبوجیا از جمله در مقابل دروازه های ورودی پنوم پن، پایتخت این کشور هنوز هم وجود دارد.

حدود چهل سال پیش، کمبوجیا، کشوری زیبا در آسیای جنوب شرقی، در جوی خون فرو رفت. تحت حاکمیت کمونیست های عصر حجر، یعنی خمر های سرخ، این کشور به اردوگاهی وحشتناک مبدل شد.باشندگان شهر با قهر و خشونت به روستاها رانده شدند، هزاران تن به اتهام همکاری با دشمنان طبقاتی و ایالات متحده امریکا، محاکمه شدند.

زمانی که در سال 1979 ویتنام، کشور همسایه به کمبوجیا لشکرکشی کرد، یک چهارم جمعیت کمبوجیا در اثر بیماری، گرسنگی و کشتارها، نابود شده بودند.

حالا با گذشت بیش از سی سال قرار است مجرمین این قتل های دسته جمعی محاکمه شوند. یک مشت از مردان پیر در برابر دادگاه بین المللی سازمان ملل متحد برای محاکمه قتل های دسته جمعی در کمبوجیا حضور یافته اند. از دید سارنوال این دادگاه، این "بزرگترین و پیچیده ترین جریان دادرسی" از زمان برگزاری "دادگاه نورنبرگ" به این سو است که در آن نازی های آلمان محاکمه شدند.

برای مردم کمبوجیا قضیه بسیار دردناک تر از این است. هیچ دادگاهی در جهان قادر نیست تا جنایت های غیرقابل تصور رژیم خمرهای سرخ را جبران کند. بسیاری از همراهان دیکتاتور پل پوت که حالا به اندازه کافی عمر کرده اند، تا آخرین روزهای رژیم در مقام های مهم سیاسی قرار داشتند. در مورد «دوخ» که دوره پیری اش را می گذراند، حبس ابد در واقع به معنای چند سالی زندان بیش نیست. این مجازات با زجر و شکنجه هایی که قربانیان با خانواده شان متحمل شده اند، اصلاً قابل مقایسه نیست.

اما فاجعه بارتر از همه این است که قاتلان جرایمی را که انجام داده اند، هنوز درک نکرده اند. هیچ یک از این پیرمردان ذره ای احساس پشیمانی از خود نشان نمی دهند. مانند دوخ، عامل قتل های دسته جمعی، که حتی خود را به عنوان قربانی، عامل کوچکی از دستگاه قتل، و خدمت گذار بی آزار پل پوت می نگرد. وکیل مدافع او خواهان تبرئه اش شده بود.

این مساله مانند یک طنز تلخ می ماند، اما چندان بی انگیزه هم نیست. زیرا این غیرقابل تصور است که یک خلق هشت میلیونی فقط توسط شمار کمی از عاملین جنایت مورد شکنجه و آزار قرار گرفته باشند. ده ها هزار از دست اندر کاران جنایات رژیم خمرهای سرخ تا امروز بدون مزاحمت در روستاها و شهرهای کمبوجیا زندگی می کنند و حتی مقام های سیاسی را نیز به عهده دارند و چنان مصروف کارهای روزمره اند، که گویی اصلاً چیزی اتفاق نیافتده است.

برای «دوخ»، رییس شکنجه گران که حالا به حبس ابد محکوم شده، نیز چنین است. اما با وجود آن، آنچه مهم است، تاثیر نمادین این محکومیت است: چون به هر صورت جنایت کارانی که تا هنوز زنده اند، برای پاسخ گویی اعمال شان، به پای میز محاکمه کشانده می شوند و کابوس و خواب وحشتناک جمعی کمبوجی ها مورد رسیدگی قرار می گیرد.

زیبیله گولته/ برگردان: مبلغ

ویراستار: عارف فرهمند