ترساندن فعالان حقوق زنان در ایران

امین احمدیان به دلیل آنکه دویچه وله تیلفونی باوی تماس گرفته است در برابر محکمه انقلابی در تهران قرار گرفته است. او شوهر بهاره هدایت 34 ساله است. از دسمبر 2009 به اینسو او از هنگامی که همسرش به زندان افتاده است، روز شماری می کند . تاکنون 2060 روز یا « پنج سال و 235 روز» شده است.

امین برای آزادی همسرش مبارزه می کند. همسرش پل اتصال دهنده اصلی بین جنبشهای دانشجویان و زنان در ایران است. او رئیس کمیته زنان برای تقویت وحدت بود. سازمان دانشجویان، تقویت اصلاحات سیاسی را می خواست و علیه تخطی از حقوق بشر مبارزه می کرد. پس از به اصطلاح "جنبش سبز" در سال 2009، که برای آزادی بیشتر تلاش می کرد، بهاره بازداشت شد.

موجودیت زندانی سیاسی قانون را به خطر می اندازد

او به اتهام "تبلیغات علیه نظام" به پنج سال حبس محکوم شده است. علاوه بر آن دو سال دیگر به اتهام "توهین به رهبر مذهبی" و شش ماه به اتهام توهین به رئیس جمهور وقت محمود احمدی نژاد محکوم شده است. شوهرش به دویچه وله گفت که جمعاً مدت این حبس هفت و نیم سال می شود و به دلیل قانون جزای جدید ایران که در ماه می 2013 نافذ گردید، این زمان حبس به صورت خود کار به پنج سال کاهش می یابد. نسرین ستوده وکیل مدافع حقوق بشر نامدار در تهران گفت که مطابق به قانون جدید همان طولانی ترین مجازات حبس باید اجرا شود. در صورتی که پای دو یا سه تخلف مطرح باشد، مجازات حبس آن ها افزوده نمی شود. او می افزاید که "این قانون جزا بین مجازات سیاسی و غیر سیاسی نیز کدام فرق قایل نشده است". نسرین شهادت می دهد که در زندان ماندن بیشتر بهاره خلاف قانون است.

ممانعت از معاینات طبی ضروری

در زندان خوفناک اوین، نرگس محمدی همسایه بهاره هدایت است. نرگس محمدی که ژورنالیست و فعال حقوق بشر می باشد، شدیداً مریض است. او به دلیل کم قوتی عضلاتی از فلج رنج می برد. او که 43 سال دارد در ماه می برای چهارمین بار زندانی شد. او اخیراً از افزایش شمار اعدامی ها در ایران انتقاد کرده بود. تقی رحمانی شوهرش به دویچه وله گفته است که از زمانی که وی زندانی شده است تاکنون "سه بار حالت ضعف به وی دست داده است". تقی خود 14 سال را در زندان سپری کرده است. او از این خشمگین بود که به همسرش اجازه نمی دهند معالجه گردد. تقی می گوید: «داکتر تایید کرده است که نرگس نیاز به معالجه سرپایی دارد. در غیر آن کاملاً فلج می گردد». تقی در ادامه می گوید: «من می دانم که چنین چیزی اتفاق می افتد و هیچ کس مسئولیت آن را نمی گیرد».

نرگس دو طفل دارد که اجازه دیدن آن ها را ندارد. هر دوی آن ها با پدر شان در فرانسه در جلای وطن می باشند. او می گوید: «مانند مادر حضرت موسی فرزندام را در نیل انداختم تا در مقابل جباران حفاظت شان کنم. امیدوارم که آن ها در یک کشور جدید قبول شوند که در آنجا کدام ستم نبینند و شب های آرامی داشته باشند».