زندگی در آلمان بعد از فرار: اخراج (بخش پنجم)

نوت: دویچه وله در این سلسله گزارش‌، معلومات جامعی راجع به مهاجران در آلمان در پنج بخش گردهم آورده است. برای معلومات بیشتر، به قسمت‌های قبلی مراجعه کنید:

زندگی بعد از فرار: رسیدن به آلمان (بخش اول)

زندگی بعد از فرار: آموزش زبان آلمانی (بخش دوم)

زندگی در آلمان بعد از فرار: آموزش و مکتب (بخش سوم)

زندگی در آلمان بعد از فرار: کار یابی و شغل (بخش چهارم)

هیچ زمانی مانند دو سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ این تعداد پناهجویان زیاد به آلمان نیامده بودند. بسیاری از آنان مجبور می شوند به کشور های شان برگردند. شماری هم به صورت داوطلبانه آلمان را ترک می گویند. تا به حال حدود ۴۵ هزار نفر در دو سال اخیر از آلمان اخراج شده اند.

به خصوص اخراج ها در کشور در حال جنگ افغانستان برای بسیاری از شهروندان در آلمان قابل توجیه نیست. احزاب در بوندستاگ یا پارلمان آلمان نیز در این مورد اختلاف نظر دارند. طرفداران اخراج خواهان عملی شدن جدی برگشت دادن پناهجویان افغان هستند، اما برعکس حزب سبزها و چپ آلمان و نیز بعضی از سیاست مداران حزب سوسیال دموکرات اخراج به افغانستان را جداً رد می کنند.

جمهوری آلمان فدرال از زمان بحران مهاجرت در سال ۲۰۱۶ به این سو، بر قاعده "برگشت داوطلبانه" پناهجویان از آلمان تاکید می کنند. براین اساس، پناهجویانی که تقاضای پناهندگی شان رد شده است، می توانند برای برگشت به کشور های شان از دولت آلمان حمایت مالی و نیز حمایت در شکل مشاوره به دست آورند.

غالباً برای افراد مورد نظر به ندرت بدیلی وجود دارد. کسی که خود نمی خواهد آلمان را ترک کند، با اخراج بدون حمایت پولی مورد تهدید قرار می گیرد. پناهجویان که تقاضای پناهندگی شان در حال بررسی است، نیز می توانند حمایت پولی برای برگشت شان را تقاضا کنند. برنامه "ریگ/گارپ" (REAG/GARP) مربوط به سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) بیشترین مورد استفاده را در این ارتباط دارد.

صرف نظر از مساله تابعیت، برای برگشت یک پناهجو مصارف سفر، کمک اضافی برای سفر و یک کمک مالی برای آغاز زندگی در کشور شان (Starthilfe) پرداخت می شود. به طور مثال: این نوع کمک برای افغان ها برای هر فرد بزرگسال ۵۰۰ یورو و برای مصری ها ۳۰۰ یورو است.

شمار مهاجرانی که به صورت داوطلبانه با حمایت مالی به کشورهای شان برمی گردند، در سال های اخیر آشکارا افزایش یافته است. در سال ۲۰۱۵، حدود ۳۵ هزار انسان مورد حمایت مالی قرار گرفتند، در حالی که در سال ۲۰۱۶ شمار آنها به ۴۵ هزار نفر افزایش یافت.

بیشترین شمار عودت کنندگان مربوط به دولت های غرب بالقان است. حدود ۱۷هزار البانیایی، حدود ۶۰۰۰ صربی و ۵۴۰۰ شهروندان کوزوو از برنامه حمایتی برگشت استفاده کردند.

التبه در مورد مهاجرین افغانستان که با تهدید اخراج مواجه شدند، حدود ۳۳۰۰ نفر تصمیم به ترک آلمان با گرفتن حمایت مالی از سازمان بین المللی برای مهاجرت گرفتند.

همه نمی  توانند در آلمان بمانند

افزون برآن از ماه فبروری سال ۲۰۱۷به این سو، برنامه حمایتی اضافی برای عودت کنندگان به نام "Starthilfe Plus" وجود دارد. این کمک با ۱۲۰۰ یورو به یک مهاجر پیش از پایان تصمیم گیری روی تقاضای پناهندگی داده می شود، در صورتی که او با صرف نظر کردن از تقاضای پناهندگی اش، تصمیم به برگشت بگیرد.

۸۰۰ یوور پرداخت می شود، در صورتی که یک متقاضی پناهندگی بعد از گرفتن جواب منفی به تقاضایش، حین زمان مهلت در نظر گرفته شده برای برگشت تصمیم بگیرد و از دعوای حقوقی صرف نظر کند. حکومت آلمان حمایت مالی برای سال ۲۰۱۷ با ۴۰ میلیون یوری اضافی در اختیار قرار داده است.

قاعده دوبلین: اخراج در اتحادیه اروپا

شمار اخراج ها آشکارا پایین تر از شمار عودت کنندگان قرار دارد. جمعاً در سال ۲۰۱۶ حدود ۲۵ هزار مهاجر برگشت داده شدند که این رقم کمی بیشتر از سال ۲۰۱۵ بوده است. کشور های عمده در این مورد نیز دولت های غربی بالقان هستند که حدود ۶۰۰۰ آلبانیایی، حدود ۵۰۰۰ از کوزوو و حدود ۳۸۰۰ صربی به کشور های شان برگشته اند.

کشور های عضو اتحادیه اروپا نیز در این آمار بسیار در مراتب بالا قرار دارند. مثلاً ۱۱۰۰ انسان به ایتالیا و حدود ۴۰۰ تن دیگر به  اسپانیا برگشت داده شدند. این امر احتمالاً وابسته به قاعده دوبلین (در زمان حاضر دوبلین ۳) است که براساس آن همان کشور اروپایی مسئول رسیدگی به درخواست پناهندگی یک پناهجو است که فرد متذکره برای نخستین بار در آن کشور وارد و ثبت شده است.

چانس کم برای پناهندگی

برای پناهجویان مورد نظر، اخراج یک ضربه روانی زیادی است. ظاهراً در این باره تقریباً هیچ کسی حرف نمی زند. اگر پناهجویی برای یک عودت داوطلبانه تصمیم بگیرد، غالباً پیش از آن یک راه مصیبت بار طولانی را پشت سرگذشتانده است.

قسمی که یک مشاور از سازمان امدادی "مالتس" می گوید، بسیاری از پناهجویان این امید را از دست داده اند که در آلمان یک کار بیابند و در جامعه جای پا باز کنند. به طور مثال محمد اجمیر که از کشمیر، منطقه ناآرام در پاکستان آمده است. ۸۰۰۰ دالر مصارف آمدن او به آلمان تمام شده است، اما او حالا می خواهد برگردد.

او می گوید: "من این جا چانس خوبی می داشتم، در صورتی که اینجا کاری می یافتم." اما او انگیزه و علاقه اش را از دست داد، زمانی که شنید که چانسی برای پناهندگی ندارد. حالا مادرش نیز بیمار است؛ او به عنوان فرزند بزرگ این مسئولیت را پذیرفته است که او را کمک کند.

Höppner/hm