Pristojne Srpkinje i Srbi se stide Srebrenice
12. juli 2019
„Vladimir Đukanović ima mišljenje. Plasira ga između ostalog i na Tviteru, kako je to danas uobičajeno takođe i u Srbiji. U četvrtak je pisao na temu Srebrenica”, piše Mihael Martens u Frankfurter algemajne cajtungu i napominje da je to bio četvrtak, dan kada su 11. jula 1995. trupe generala Ratka Mladića umarširale u Srebrenicu u okviru planirane akcije 'Krivaja '95'. Martens piše da su tada vojnici bosanskih Srba, zajedno sa drugim jedinicama u okolini Srebrenice ubili 7.000 ljudi, a taj broj je prema podacima zvaničnog Sarajeva u međuvremenu porastao na 8.372 ubijene osobe.
"Hvala generalu Ratku Mladiću”
"Vladimir Đukanović je tim povodom na Tviteru napisao: 'Želim da čestitam srpskom narodu dan oslobođenja Srebrenice. Jedno hvala ide generalu Ratku Mladiću za briljantno izvedenu akciju 'Krivaja '95'.' I to ne bi bilo vrijedno pomena, s obzirom da nije ništa novo da su društveni mediji poput Tvitera poprište huškanja svake vrste i da je Đukanović neki demagog koji iz svog podruma huška preko Tvitera. No, on je mnogo više od toga. On je poslanik vladajuće Srpske napredne stranke (SNS) predsjednika Aleksandra Vučića. Pri tom je još i u 'predsjedništvu', vodećem organu njegove partije.
No, ono što je još značajnije je to kakve posljedice imaju njegovi užasni iskazi: naime, nikakve. Jer, Đukanović koji najveći masakr nakon Drugog svjetskog rata u Evropi smatra nečim što treba da se slavi, i masovna ubistva preimenuje u 'oslobođenje', neće zbog toga izgubiti svoj poslanički mandat, niti će biti izbačen iz partije srpskog predsjednika. On će i dalje moći da radi isto kao i do sada”, piše Mihael Martens. On napominje da ne prođe ni nedjelja dana a da srpski nacionalisti na najodvratniji mogući način ne glorifikuju ili pak trivijalizuju nasilje počinjeno od strane Srba u ime Srbije.
Iščašena dsikusija
"Čak i mediji, pa i oni nezavisni, ne iskoriste priliku da od toga naprave veliku temu. Ako bi se bavili svim nacionalističkim izjavama koje dolaze iz Vučićeve koalicije, onda ništa drugo ne bi mogli da urade. Debata o Srebrenici u četvrtak u srpskom parlamentu je primjer na koliko iščašen način Srbija diskutuje o njenoj ulozi u ratu 1990-ih.”
Martens citira Vojislava Šešelja, "čija je desna ruka u mladosti bio Vučić”, koji je rekao da u Srebrenici nije bilo genocida i da je ubijeno maksimalno "1.000 do 1.200 muslimanskih zarobljenika”. "No, i Šešelj čak to naziva 'strašnim zločinom'. Ali, kaže da je mnogo strašnije što su bosanski muslimani u glavnom gradu Sarajevu za vrijeme rata ubili 5.000 srpskih civila. Prema srpskim nacionalistima, Sarajevo nije između 1992. i 1995. bilo opkoljeno od strane Srba, već su muslimani opkolili sami sebe i pucali po sebi – što je gigantska prevara kako bi svijet obmanuli u vezi sa srpskim zločinima. Čak i u Srebrenici su, kaže Šešelj, muslimani sami krivi za svoju smrt. Jedan poslanik SNS je rekao da je za žaljenje toliki broj žrtava, ali da ih ne bi bilo da prethodno nisu muslimani pobili Srbe, po ovom parlamentarcu njih 3.267.”
Martens napominje da je dokazano da su izgladnjeli Bošnjaci 1992/93. išli u pljačkaške pohode u srpska sela i pri tom ubili više od 1.000 srpskih civila, neke od njih na najbrutalniji način. "Matijas Fink zbog svog, na hiljadu strana napisanog, sveobuhvatnog djela 'Srebrenica. Hronologija jednog genocida' važi za jednog od boljih poznavalaca ovog velikog zločina. On govori o 1.200 srpskih žrtava. To što se o tom zločinu u vrijeme kada se dešavao u zapadnim medijima skoro uopšte nije izvještavalo, i što niko za te zločine nije osuđen pred Haškim sudom nije nimalo slavno. Tačno je takođe i to da je Vučić dva puta bio u Srebrenici kako bi se izvinio u ime Srbije, a Alija Izetbegović i njegov sin Bakir su se nasuprot tome ponašali drugačije.
'Osnivački predsjednik' Bosne i Hercegovine i kasnije njegov sin, takođe izabrani predstavnik bosanskih muslimana, nisu smatrali potrebnim da prisustvuju pomenu (srpskim žrtvama prim. red) u Bratuncu, jednom od mjesta gde je ubijen najveći broj Srba.
Ali, cinično beogradsko poređenje da bez masakra '92/93. ne bi bilo ni masakra 1995. zasjenjuje osnovne činjenice. Jer, da nije bilo srpske agresije protiv bosanskih muslimana u istočnoj Bosni, i da nisu opkolili Srebrenicu, ne bi bilo ni enklave a ni ubilačkiih hordi koje su odlazile u potragu za hranom.
Tako će se u debati o Srebrenici i ulozi Srbije o krvoprolićima devedestih i dalje – smanjivati, lagati, trivijalizovati ili pak glorifikovati. Čak i u partiji predsjednika Vučića koji i dalje tvrdi da želi Srbiju da uvede u Evropsku uniju. No, ima mnogo pristojnih Srpkinja i Srba koji se stide i tuguju zbog Srebrenice. Ali, ovi drugi su jednostavno glasniji.”