"Bacağım yok ama hayallerimi yaşamak istiyorum"
15 Nisan 2023
"Başlangıçta hayatta kaldığıma üzülmüştüm. Yeni hayatımı kabullenmek çok zor geldi. Ama şunu anladım: Artık bir bacağım olmasa da yaşıyorum. Ayağa kalkabiliyorum ve yürüyebiliyorum, evet koltuk değnekleriyle, ama olsun."
Genç Ruslana Danilkina, Ukrayna'nın güneyindeki kent Odessa'da her gün yürüyüşe çıkıyor. Ruslana, memleketinde yaşıyor olmanın kendisine ihtiyaç duyduğu kuvveti verdiğini söylüyor.
"Ne pahasına olursa olsun cepheye gitmek istedim"
Rusya'nın Ukrayna'yı işgal etmesinin ardından Ruslana, bir yıl önce gönüllü olarak cepheye gitti. O dönemde 18 yaşında olan Ruslana, bu kararı almanın kolay olmadığını söylüyor.
Savaşın ilk aylarında böylesine bir fikre sıcak bakmayan Ruslana için orduya katılmak son derece yabancı bir histi. O dönemki ruh halini hatırlayan Ruslana, "En büyük korkum, nasıl bir işin içine girdiğimi ve evimden ne kadar uzun süre uzak kalacağımı bilmiyor olmamdı. Ama buna rağmen orduya katılmaya karar verdim. Burası benim ülkem ve ben ülkemi çok seviyorum. Benim yaptığımı yapan kişi sayısı arttıkça, daha güçlü olacağız diye düşündüm. Olağanüstü bir şey başaramayacağımı biliyordum ama ülkeme yardım etmek için bir şeyler yapmak istiyordum" diyor.
Ruslana'ya bu kararını almakta ilham veren kişilerin başında anne ve babası geliyor. Ruslana'nın annesi ve üvey babası da 2015 yılında Donbas bölgesinde düzenlenen ve Rusya tarafından kontrol edilen Donetsk ve Luhansk'ı hedef alan terörle mücadele operasyonu çerçevesinde görev almıştı. Ruslana'nın ebeveynleri, Rus işgalinin başladığı Şubat 2022'de de gönüllü olarak cepheye gitti.
Ruslana ise Nisan ayında orduya katıldı. Başlangıçta Zaporijya'daki dosyalar üzerinde çalışmaktan sorumlu olan genç kadın, cepheye daha yakın olmak istiyordu. Genç yaşından ötürü Ruslana'nın defalarca yaptığı talebi her seferinde reddedildi. Ancak nihayetinde başarılı oldu ve iletişim alanında görevlendirildi. Ruslana, hayatını tamamen değiştiren gün gelip çatana kadar bu alanda çalışmayı sürdürdü.
"Bacağımı kaybettiğime inanamadım"
Takvimler 10 Şubat 2023'ü gösteriyordu. Ruslana ve silah arkadaşları, Kerson bölgesindeki çatışmalarda görev alıyordu. Aniden gelen bir Rus top saldırısı kapsamında bir şarapnel, aracın yolcu koltuğunda oturan genç kadına isabet etti.
"Patlama anını çok iyi hatırlıyorum. Çömeldim. Dizimi kavradığımı hatırlıyorum. Ne olduğunu hemen anladım ama bacağımı kaybettiğime inanamadım. Silah arkadaşlarıma ne olduğunu sordum ama sessiz kaldılar."
Ruslana, tamamen şans eseri hayatta kaldı. İçinde bulunduğu araca gelen asker doktorlar, ilkyardım uygulayarak Ruslana'nın kanamasını engellemeyi başardı. Genç kadın başka bir araca götürüldü ve o araçta vücudundan ayrılan bacağı gördü. Şoka giren Ruslana, gözlerini kapadı ve hastaneye gözleri kapalı biçimde gitti.
Herson yakınlarındaki Çornobayivka'da ameliyata alınan Ruslana'nın bacağını doktorlar tüm çabalarına rağmen kurtaramadı. Genç kadının bacağı, dizinin üst kısmından kesildi. Aynı gün Mikolaiv'e götürülen Ruslana, memleketi Odessa'da tedaviye alınmadan önce burada üç gün kaldı. Hastanede günlerce ağlayan genç kadın, yaşamaya devam etmek istediğine karar verdi.
Ruslana, en büyük desteği ailesinden aldı. Özellikle erkek kardeşi Vladislav ve onun eşi Angelina kendisine çok destek oldu. Ruslana'nın yaşama sevinci, onu dünya çapında birçok kişinin gözünde güç ve irade sembolü hâline getirdi. Bugün Instagram'da 37 bini aşkın takipçisi olan Ruslana'ya, her gün dünyanın dört bir yanından binlerce insan destek mesajları gönderiyor.
"Odessa'daki ilk ameliyatı hatırlıyorum. Orada insanlar hikayemi ilk kez duydular. Daha sonra hastanede bacağımın acıyıp acımadığı hakkında kafa yoracak pek vaktim olmadı. Sürekli olarak telefonuma gelen mesajlara yanıt verdim. İnsanlar bana bugün hâlâ mesaj gönderiyor."
Sakinleştirici alıyor
Bacağını kaybettiğini başlangıçta kabullenmek istemediğini söyleyen Ruslana, "Gerçeği kabullendiğim günün tam olarak hangi gün olduğunu hatırlamıyorum. Başlangıçta, buna alıştığımı düşündüm. Ancak yürümek için dışarıya çıkıp hastaneye döndüğümde, 'Bu gerçek olamaz!' diye düşündüğümü hatırlıyorum. Bacağım kesildikten 3-4 hafta sonra dışarıya çıktığımızda kardeşim benimle bir fotoğraf çekmişti. Fotoğrafa baktığımda bacağımın olmadığını gördüm. Başıma geleni hâlâ tam olarak idrak edememiş olduğumu o anda anladım" diyor.
Kendisini bugün nasıl hissettiğini sorduğumuz Ruslana, kendisini başlangıçtakine göre hem fiziken hem de ruhen çok daha iyi hissettiğini söylüyor. Ancak yaşadığı trajediden iki ay geçtikten sonra dahi fantom ağrıları yaşadığını aktarıyor. Fantom ağrıları, bir uzvu kesilen hastanın bunun üzerinden vakit geçmesine rağmen uzvu hâlâ yerindeymiş gibi hissettiği ağrıya deniyor.
"Uzun süre kas içi ağrı ilaçlarından uzak durdum. Bu benim tercihimdi. Bacağımı, mevcut hâliyle hissetmek istedim. Tabii ağrılar yeniden başladı ama zamanla azaldı. Öte yandan psikoloğum bana, beynime bacağımın kesildiğini nasıl anlatmam gerektiğini açıkladı. Çünkü beyin, bacağın kaza yaşanmadan önceki hâlini hatırlıyor ve oraya dürtü göndermeye devam ediyor. Bu ağrı da bu şekilde ortaya çıkıyor."
Kısa süre öncesine kadar ağır panik ataklar da yaşayan Ruslana, şimdi sinir sistemini desteklemek amacıyla sakinleştirici alıyor. İlaçlar ve düzenli psikoterapi, sorununu kademeli olarak aşmasına olanak tanıyor.
"Yeniden buz pateni kaymak istiyorum"
Toplamda beş kez ameliyat olan Ruslana, şimdi bir sanatoryumda bulunuyor ve kendisini bacak protezine hazırlıyor. Genç kadının bacağı, çapın büyüyüp büyümediğini kontrol altında tutmak için her gün sıfırdan ölçülüyor. Bu ölçüm, protez seçimi ve protezin hastaya uygun hâle getirilmesi için çok önemli. Buna ek olarak Ruslana, yakında son iki ayda kaybettiği kaslarını yeniden inşa etmek için egzersizlere başlayacak.
Ukraynalı genç kadına, Almanya'da üretilen, modern bir protez takılacak. Protezle yaşamayı öğrendiğinde de hayallerini gerçekleştirebilecek. Ruslana, her şeyden önce yeniden buz pateni kaymaya gitmek istiyor. Ruslana, "Aynı zamanda bisiklete binebilme hayali de kuruyorum. Bir bacağım olmasa da bu, hayallerimi gerçekleştiremeyeceğim anlamına gelmiyor" diyor.
Genç kadın, çektiği acılara rağmen savaştan yaralı dönenlerin yaşamaya inançlarını kaybetmeme konusunda motive etmek istiyor:
"İnsanlara her şeyin mümkün olduğunu ve boş boş oturup saklanmanın yersiz olduğunu anlatmaya çalışıyorum. İnsanın başına bir şey geldiğinde, bu korkutucu ve insanın canını acıtıyor, ama hayat devam ediyor. İnsanın hayatı yaşaması gerekiyor."