Ekmek sınırın öteki tarafında

Henüz saat sekiz bile değil ancak trafik şimdiden yoğun. İspanyol işçiler, İngiliz kolonisi Cebelitarık’a doğru yolda. Tersane işçisi Manuel Márquez de her gün iş için sınırı geçiyor.
Márquez, “Sadece sekiz gün için gitmiştim ama şimdi 37 yıldır çalışıyorum“ diyor.
Her gün 10 bin İspanyol Cebelitarık’a geçiyor. İnşaatlarda, evlerde ve dükkânlarda çalışıyorlar. İspanya’da işsizliğin hâkim olduğu bu dönemde, Cebelitarık onlar için bir lütûf.

‘Cebelitarık olmasaydı La Linea da olmazdı’

Sınırda yaşamayan İspanyollar içinse, maymunlarıyla ünlü bu İngiliz kolonisi bir rahatsızlık unsuru.
Bazı İspanyolların Cebelitarık’a duyduğu nefretini anlayamadığını belirten tersane işçisi Márquez, “Cebelitarık olmasaydı La Linea da olmazdı. Kent, Cebelitarık için inşa edildi“ diyor.
Dahası, Cebelitarık, İspanya sınırındaki Campo de Gibraltar adlı sınır bölgesi ekonomisinin de belkemiği.
Cebelitarık Ticaret Odası Başkanı Edward Maquisten ise “altı iş imkânından birinin Cebelitarık’ta olduğuna” dikkat çekiyor. Maquisten, “Bu veriler, 2007’ye, yani mali kriz ve İspanya derin bir resesyona girmeden önceki zamana ait” diyor.
Krizin ne kadar derin olduğunu sınırın öteki tarafında yaşayanlar her gün hissediyor. La Linea’da bir zamanlarki büyümeden artık eser yok. Yeni hastanenin inşaatı da yarım kalmış.

Kentte 11 bin kişi işsiz. Onlardan biri de Jose. Artık o da baba mesleğine dönmüş.

Jose, "Elimde başka bir şey yok. Bir kaç yıl inşaat işlerinde çalıştım. Artık o da yok. Başka yerde de yok. Durum çok kötü görünüyor” diyor.

Hayat bir ölüm kalım mücadelesi. İnsanların yaratıcı olması gerekiyor. Bir grup tam sınırda otopark açmış. Ücrete araç sahiplerinin kendisi karar veriyor. Manuel Rodriguez ve 40 aile geçimini bu işten sağlıyor.

Otopark bekçisi Manuel Rodriguez, “Bir yıl boyunca beş parasızdım. Ondan önce de beş yıl boyunca işsizdim. Yaşamak için bu işe ihtiyacım var“ diyor.

‘Sanayi yok, iş yok’

İşi sona erdiğinde cebinde 20 euroyla eve dönüyor. La Linea’nın mütevazı bölgelerinden birinde yaşayan Manuel‘in eşi ise depresyon hastası. Kameralardan kaçıyor. Oğlu, hâlâ okulda. Hayatını idame ettirme endişesi taşıyan tek aile onunki değil.

Manuel Rodriguez, “Bütün mahalle benzer durumda. Burada sanayi, iş yok. Hiçbir şey yok. İnsan çaresiz hissediyor“ diye konuşuyor.

Cebelitarık olmasaydı, sınır bölgesindeki dram daha da ağır olabilirdi.

Ancak Madrid’deki İspanyol hükümeti ise fırtınalar kopartıyor. Koloni temsilcileriyle görüşmüyor. Suçlama bilindik: Onlar tüm bu refahın nedeninin Cebelitarık’ın bir vergi cenneti olmasına bağlıyor.

Cebelitarık Ticaret Odası Başkanı Edward Maquisten, "IMF ve Kara Paranın Aklanmasının Önlenmesine İlişkin Mali Çalışma Grubu’nun incelemeleri gibi bağımsız gözlemler – sanırım son 10-12 yılda iki kez yapıldı- gösterdi ki Cebelitarık, iyi yasa ve kontrollere sahip” diyor.

Sınırdaki ‘utanç’

İspanyol hükümetinin elindeki araç ise sınır ve gümrük kontrolleri. Cebelitarık’tan İspanya’ya geçmek isteyenler saatlerce beklemeyi göze almak zorunda. İspanyol yetkililerin gerekçesi, kaçakçılığın engellenmesi. Ancak daha çok İspanyol günübirlikçiler etkileniyor.

Kuyruklarda bekleyenler, “Her gün bu kuyruklar… Hep aynı hikâye… Bu normal değil. Bu çözülmesi gereken bir utanç“ sözleriyle tepki gösteriyor.

İspanyol muhafazakârlar, La Linealılarla neredeyse hiç ilgilenmiyor. Tek istekleri Cebelitarık’ın yeniden İspanya’ya ait olması. Ancak efsanelere göre, Cebelitarık son maymun bölgeyi terk edene dek İngiliz kalacak.

© Deutsche Welle Türkçe

DW/MB/BS/BÖ/GA/NH