Neo-nazisti që u bë pastor

Ka një buzëqeshje të natyrshme në fytyrën e Johannes Kneifel teksa ai flet për ndryshimin radikal të jetës së tij. Dikur një ekstremist i djathtë dhe neo-nazist i dhunshëm, ai tashmë studion teologji.

Është një kthesë e dukshme. Në të ardhmen, Kneifel do të kujdeset për shpëtimin e shpirtrave të varfër. Në të shkuarën, jeta e tij udhëhiqej nga urrejtja dhe dhuna, të pirit dhe propagandës së djathtë ekstremiste.

Miq të gabuar

Kur ishte adoleshent, Johannes Kneifel u bë anëtar aktiv i skenës neo-naziste. Ai u nda nga prindërit, të cilët e dërguan në një shkollë me konvikt, pasi nuk mund t´a përballonin më tepër. "Unë vij nga një e shkuar e turpshme," thotë ai. Panorama e ekstremistëve të djathtë dukej sikur ishte gjëja e duhur për të. "Ndihesha sikur isha çliruar dhe po bëja diçka për të cilën isha krenar," thotë Kneifel.

Në shkollën me konvikt pranë Hanoverit, ai nisi një jetë dyfishtë. Gjatë ditës ishte një student i mirë, ndërsa në mbrëmje dhe gjatë fundjavave ai jetonte jetën e një racisti.

Ai pranon se gjatë asaj kohe jo thjesht e bënte këtë gjë; përkundrazi, ishte një racist i bindur. Ai llogaritej si një anëtar i grupimit nazist. "Jam i bindur se asokohe Johannes kishte miqtë e gabuar, të cilët ishin në gjendje ta manipulonin atë, më shumë se ç´mund të bënim ne për t´a udhëzuar," kujton ish-drejtori i tij Eckhard Nühring.

Nata që i ndryshoi jetën

Së bashku me një tjetër të ri neo-nazist, Kneifel bëri krimin, i cili do t´i ndryshonte rrënjësisht jetën. Në dhjetor të vitit 1999, në moshën 17-vjeçare, ai dhe shoku i tij u drejtuan për nga shtëpia e një banori të papunë të zonës. 44-vjeçari ishte etiketuar "hipi" në qytet, për shkak se ai ishte një kampion i paqes dhe kundër dhunës.

Dy adoleshentët kishin pirë së tepërmi dhe kishin si qëllim për t´i dhënë "një mësim" hipisë, sepse ai kishte guxuar t´i kritikonte ata herë pas here. Ata e rrahën 44-vjeçarin derisa ai humbi ndjenjat dhe më pas u larguan, duke e lënë të plagosur rëndë. Burri humbi jetën më pas në spital.

Sulmi fatal e dërgoi Kneifel në burgun gjerman më të madh të të rinjve. Vendimi i gjykatës ishte: pesë vite burgim për vrasje me dashje. Në gjyqin ndaj tij, ekspertë të shëndetit mendor i atribuan çrregullime të shumta psiqike dhe hodhën dyshimet nëse ai nuk mund të shkëputej ndonjëherë nga dhuna.

Pyetje dhe përgjigje

Pastori i burgut Dieter Kulks e shoqëroi Kneifel kur ai u nda nga ekstremistët e djathtë dhe nisi të ndiqte shërbesat fetare të kishës. Për pastorin, ndryshimi i Kneifelit ishte i besueshëm, për shkak se ai e kishte pranuar gjithmonë fajësinë e tij.

"Kjo është ajo çka ngriti pyetjen, se kujt duhet t´i përgjigjej për fajin e tij dhe se kush mund t´a falte atë për këtë faj," kujton Kulks. "Ky ishte fillimi i pyetjeve fetare."

Johannes Kneifel doli nga burgu si një i krishterë, i pasigurt në lirinë e rigjetur. Shumë shpejt ai e gjeti qëndrueshmërinë në një kongregacion të shenjtë baptist.

Në vend të propagandës së ekstremit të djathtë ai lexonte Biblën. Në vend të inxhinierit, ai ëndërronte që të bëhej pastor. Pas një viti praktikë me baptistët, Kneifel vendosi të studiojë teologji.

Ai e shkruajti në një libër historinë e tij, kthimin nga neo-nazist në pastor. Për të, ky ishte reflektimi më i dhimbshëm i mundshëm në jetën e tij të re. Për kritikët, ishte mëse e dukshme se ish-neonazisti po kërkonte vëmendje dhe donte të bënte emër, akuzë të cilën Kneifel nuk e pranon. "Njerëzit që largohen nga ekstremistët e djathtë shpesh tërhiqen në heshtje dhe anominat, sepse me një të kaluar të tillë është shumë e vështirë që të pranohesh në shoqëri," thotë ai.

Një shembull

Shumë shpejt Kneifel nisi të punojë si pastor në një kongregacion të pavarur baptist protestant. Ai donte të punonte në një vend ku kishte njerëz të tjerë "që kishin humbur rrugën". Veçanërisht ai donte të punonte me fëmijë dhe adoleshentë, me shpresën se mund t´i ndihmonte me anë të biografisë së tij.

Ai thotë se "zbulova që me të kaluarën time mund të jem dikush me të cilin këto njerëz mund të flasin, gjë që nuk mund t´a bëjnë kurrë më përfaqësues të tjerë të kishës. "Gjëja më e rëndësishme për mua është që të vazhdoj e t´i them vetes se gabimi im është shlyer dhe se kam shansin t´ja filloj nga e para. Një shans që m´u dha nga Zoti dhe shoqëria."

Vetëm nëse ai vetë e jeton këtë fillim të ri, ai mund të jetë një shembull për të tjerët. "Dua që t´i bëj njerëzit që janë në situata të ngjashme, që të kuptojnë se mund t´ja dalin mbanë e të nisin një jetë të re."