Моја Европа: Мојот страв

Истанбул, Брисел, повторно Истанбул, Ница, Вирцбург, Ансбах, Минхен, Берлин. Обично, овие градови асоцираат на плажа, шопинг-тури или прошетки. Така би било во обични, мирни времиња. Но, за жал, не и во овој годишен премин 2016/2017. Преминот кон нова година обично е поволен момент оптимистички да се погледне во иднината и на семејството, пријателите и колегите да им се посака здравје и успех.

Но, сега буквите за жал се немоќни против целата болка и не можат да ја опфатат трагедијата која погоди невини жртви.

Подмолните убиства, жалоста која ја предизвикаа овие ужасни конфликти на религиите, културите и јазиците, државите и народите, тешко е, или дури неможно да се формулира дијагноза за болеста која моментно го мачи човештвото. Исто како што интернетот не знае за граници или јазични бариери, и за службите за безбедност и тајните служби ќе биде едноставно невозможно целосно да ги елиминираат опасностите и подмолните на фрустрираните и прелажаните, кои во името на еден непостоечки бог се разнесуваат во воздух себе си и луѓето околу себе.

Загриженост поради изборите во 2017. година

Политичарите се тие кои уште повеќе од било кога претходно имаат задача на граѓаните да им понудат сигурност при одењето на работа или патувањето на одмор. А граѓаните се тие кои со својот глас треба да им дадат доверба на оние политичари кои работат внимателно и визионерски со цел постигнување мир во овие толку фрагилни и несигурни времиња.

Мора да биде така. Иако, не мора ако никој не сака. Затоа, мислам дека се лизгаме во година која ќе биде уште пострашна од оваа на заминување.

По референдумот за Брегзит и победата на Трамп во 2016. година Европа ја очекуваат избори во Холандија, Франција и Германија. И изборите во овие земји се вид референдум: за националните држави и дискриминацијата на странците или за подобрување на правната основа во миграциската политика и европската соработка во војната против теророт.

Без одговор на немоќта

Болеста која човештвото уште не може да ја совлада, не познава пророци, ниту лекари. Ни политичарите ниту тајните служби не можат да ги заштитат невините луѓе од оној кој верува дека се одмаздува за својата несреќа со камион или бомба на некој пазар.

За ваков напад, кој е можен во секое време и насекаде, дали во стоковна куќа, на фудбалски стадион, на железничка станица или други јавни места, ниеден социолог, филозоф, а да не зборуваме за некој писател, нема знаење или моќ да најде задоволителен одговор на немоќта. Тоа на луѓето им ја одзема и последната надеж дека ќе најдат нешто што веродостојно би се нарекло „човечки“.

Стравот како неразделен составен дел од нашиот живот

Нашиот европски, западен цивилизациски концепт е нападнат од еден друг свет. Станува збор за целно обучувани или манипулирани индивидуалци, бегалци или мигранти од втора и трета генерација, од кои сега некои важат за „загрозувачи“, израснати во Европа, но сепак сакаат да ѝ зададат удар. Сеедно каде и кога. Во годинава која останува зад нас или во онаа претстојната.

Со тоа стравот станува неразделен составен дел од нашите животи. И германскиот претседател Јоахим гаук во своето новогодишно обраќање порача дека не треба да се плашиме: „Ние чувствуваме страв, но стравот не владее со нас. Чувствуваме немоќ, но таа не не обзема. Чувствуваме гнев, но гневот не владее со нас.“

Какво олеснување. Но стравот сепак останува. Зашто, токму стравот е она што преовладува во некои говори, и во оние на највисоките претставници на Германија.

Затоа, збогум на стравот од 2016. година! Добредојде на стравот во 2017. година!

Писателот и новинар Беќ Цуфај е роден во 1970 година во Дечани, Косово и студирал литература во Приштина. Тој со својата жена и двете деца живее во Дегерлох, Штутгарт. Меѓу другото, тој објавува текстови во „Франкфуртер алгемајне цајтунг". Во 2012. година го има објавено романот  "projekt@party".