کنفرانس آناپولیس، اجتماعی برای منزوی کردن بیشتر جمهوری اسلامی بود

بسیارى از مطبوعات بین المللى در تفسیرهاى ۲۸ نوامبرخود به کنفرانس صلح خاورمیانه در شهر آناپولیس در امریکا پرداختند. برخى از روزنامه ها، عدم دعوت از ایران را به عنوان انزواى هر چه بیشتر ایران ارزیابى کرده، و این موضوع را به مثابه نشانه اى از ادامه تقابل میان ایران و جامعه جهانى دانسته اند. درباره انگیزه و نتایج کنفرانس صلح، نظرات روزنامه هاى آلمان و اروپا متفاوت است. در حالی‌که برخى از روزنامه ها از این کنفرانس به عنوان تلاشى مشابه نشست هاى ناکام گذشته یاد مى کنند، برخى دیگر از روزنامه ها از سرگیرى مذاکرات را گامى به پیش مى دانند.

روزنامه ”لا رپوبلیکا“ چاپ ایتالیا در تفسیر خود پیرامون کنفرانس صلح در آناپولیس مى نویسد:

«امریکا در آناپولیس موفق شد، از این نشست چیزى بسیارشبیه به ”اتحاد مقدس“ را بوجود آورد. این اتحادى مقدس علیه ایران است. بیزارى از ایران شیعه سبب تجهیز کشورهاى سنى، بخصوص عربستان سعودى، شده است. این امر بویژه در مورد کشورهایى صادق است که با نگرانى به میراث آیت الله خمینى مى نگرند. میراثى که خود را در لباس قهرمان منافع فلسطین و حتا کاندیداى تصاحب بمب اتمى نشان مى دهد. خانم رایس، وزیر امور خارجه امریکا، با انگشت گذاردن بر این موضوع دریافته است که چگونه در وضعیتى فوق العاده مى توان این موضوع را هدایت کرد. محمود عباس و اهود اولمرت با نگاه به جمع کشورهاى حاضر در آناپولیس سندى را به امضا رساندند تا از این طریق هفت سال بى عملى در مذاکرات صلح به پایان رسد.»

روزنامه آلمانى”تورینگیشه لاندس تسایتونگ“ با نگاهى به سخنان رئیس جمهور امریکا در کنفرانس آناپولیس مى نویسد:

« این جمله در سخنان بوش مبنى براینکه، نبردى براى آینده ى خاورمیانه در جریان است، بسیار افشاگر است. چرا یک نبرد؟ آیا نباید در آناپولیس سخن از صلح در میان باشد؟ عبارات ستیزه جویانه در این نشست جایى ندارند. هدف بوش با نشست آناپولیس روشن است. او خواهان منزوى ساختن بیشتر ایران است. واکنش خشمناک تهران نشان داد که تیر بوش، نزد احمدى نژاد و رهبران مذهبى ایران، درست به هدف خورده است. نشست آناپولیس وظیفه دارد، حدود عمل ایران به مثابه قدرت منطقه اى را روشن کند. این، آن نبردى است که جورج بوش از آن سخن راند. در تفکر سیاه – سفید بوش خاورمیانه نیز به دو بخش خیر و شر تقسیم مى شود.»

روزنامه ”نویه اوزنابروکر تسایتونگ“ با توجه به ناکامى هاى بسیاردر روند صلح در خاورمیانه مى نویسد:

«پس از تلاش هاى ناموفق فراوان براى حل منازعات بغرنج در خاورمیانه توقعات در این زمینه فروتنانه است. حتا قصد از سرگیرى دوباره مذاکرات خود یک موفقیت به حساب مى آید. پرسش این است که آیا محمود عباس، رئیس جمهور فلسطین و اهود اولمرت، نخست وزیر اسرائیل، قادر به پیشبرد سیاست خود هستند؟ به لحاظ سیاسى هر دو در کشور خود رهبرانى ناتوانند. با وجود این مى‌توان محتاطانه امید به پیشرفت داشت. شرکت کشورهاى عربى و اسلامى، بخصوص عربستان سعودى، در این نشست و همچنین افزایش انگیزه دولت امریکا نشانه هاى خوبى از یکسو براى حل مناقشات خاورمیانه است و از سوى دیگرسبب انزواى ایران به عنوان کشورى با قدرت اتمى خواهد شد.»

روزنامه آلمانى ”اشتوتگارتر تسایتونگ“ با انتقاد از سیاست انفعالى امریکا در زمینه صلح در سال هاى گذشته مى نویسد:

«جورج بوش هفت سال از دخالت در مشکلات منطقه خوددارى کرد و هر بار که وارد عمل شد دست به تهدید و اعمال خشونت زد. این مسئله سبب وخامت بیشتر اوضاع شد زیرا امریکا تنها قدرتى است که قادر به تاثیرگذارى واقعى بر طرف هاى درگیر در خاورمیانه است. دعوت جورج بوش به کنفرانس صلح در آناپولیس نیز باید به عنوان تلاشى براى بهبود ترازنامه تاریخى او ارزیابى شود. اما خبرها از امریکا در اینباره مثبت تر از انتظار است. گرچه این موفقیتى دوران ساز نیست، اما ظاهراً دیپلماسى امریکا، که در گذشته براى این کشور قرین موفقیت بود،همه چیز را یاد نبرده است.»

روزنامه ”تاگس آنتسایگر“ چاپ سویس درباره نتایج کنفرانس صلح در آناپولیس مى نویسد:

«در این کنفرانس شیوه هاى فکرى کهنه غالب است. هیچ پیش شرط امید بخشى براى مذاکرات در نظر گرفته نشده است. نتیجه مد نظر و دلخواه بدون تصمیمات بنیادى، بویژه از سوى اسرائیل، ناممکن است. بدون پایان دادن به سیاست اسکان یهودیان در مناطق فلسطینى، تقسیم حکومت در شهر اورشلیم و گشایش جدید براى مسئله بغرنج آوارگان فلسطینى، دستیابى به صلح امکان پذیر نیست. حتا ترس مشترک از ایران که شرکت کنندگان در کنفرانس آناپولیس وادار به فعالیت کرده است، نیز نمى تواند پایه اى براى صلح باشد.»