1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

«کشتی‌گیران ایران از ممنوعیت مسابقه با اسرائیل ناراحت‌اند»

۱۳۸۹ شهریور ۱۷, چهارشنبه

فرنگی‌کاران ایران دو مدال طلای قهرمانی جهان را از آن خود کردند، ولی با برگزار‌نشدن رقابت میان طالب نعمت‌پور و رقیب اسرائیلی‌اش شانس دریافت سومین مدال از دست رفت. امیر لواسانی از نارضایتی‌های ورزشکاران ایرانی می‌گوید.

https://p.dw.com/p/P6kp
در پی برگزارنشدن رقابت طالب نعمت‌پور با رقیب اسرائیلی، سومین شانس مدال طلای کشتی فرنگی ایران از دست رفت
در پی برگزارنشدن رقابت طالب نعمت‌پور با رقیب اسرائیلی، سومین شانس مدال طلای کشتی فرنگی ایران از دست رفتعکس: DW

پس از کسب دو مدال طلای قهرمانی جهان توسط سوریان و علی اکبری، سومین بخت طلای کشتی فرنگی ایران، طالب نعمت پور، به علت برخورد با حریف اسرائیلی از دست رفت. امیر لواسانی در مصاحبه با دویچه‌وله از نارضایتی‌های ناشی از درگیرکردن ورزشکاران در اختلافات سیاسی می‌گوید.

دویچه‏وله: آقای لواسانی، شما به عنوان مشاور فدراسیون کشتی کشور دانمارک، در مسابقات قهرمانی کشتی فرنگی جهان، در شهر مسکو به‏سر می‏برید و مسابقات را از نزدیک دنبال می‏کنید. لطفاً از جو و کم و کیف مسابقات در روزهای نخست برای‏مان تعریف کنید.

امیر لواسانی: کشتی در کشور روسیه، یکی از ورزش‏های خیلی بزرگ محسوب می‏شود و روس‏ها هم سعی می‏کنند برگزار کننده‏ی خوبی باشند. مسابقات در این‏جا در استادیوم المپیک برگزار می‏شود که استادیوم بسیار بزرگ و مجهزی است. تماشاکننده‏ها هم به‏خوبی از این مسابقات استقبال می‏کنند و یقین دارم در مسابقات آزاد، تماشاچی‏های بیشتری هم حضور داشته باشند.

اگر بخواهیم به تیم کشتی روسیه بپردازیم که هفت شرکت کننده‏ی این تیم، تقریبا می‏توانیم بگوییم که قهرمانان جهان و قهرمانان المپیک بوده‏اند. همان‏طور که گفتم، استقبال خیلی خوبی از این مسابقات شده است. بخواهیم از ایرانیان بگوییم؛ تماشاگران ایرانی‏ هم حضور دارند و هرموقع کشتی‏گیران ایرانی در صحنه هستند، صدای ایرانی‏ها از گوشه و کنار استادیوم شنیده می‏شود.

تیم ملی کشتی فرنگی ایران، در ابتدای مسابقات جهانی، توسط حمید سوریان در وزن ۵۵ کیلوگرم و امیر علی‏اکبری در وزن ۹۶ کیلوگرم، به دو مدال طلای ارزش‏مند دست یافت. این دست‏آورد چه بازتابی در مسکو داشته است؟

امیر لواسانی
امیر لواسانیعکس: DW/Ashrafian

دنیا الان روی کشتی ایران، خصوصاً کشتی فرنگی ایران، حساب ویژه‏ای باز کرده است. اصلاً برای من تعجب‏آور نیست. خصوصاً در وزن ۵۵ کیلوگرم که حمید سوریان از سال ۲۰۰۵، چهار بار قهرمان جهان شده و اجازه نداده هیچ‏‏کسی دست‏اش به مدال طلا برسد. در وزن ۹۶ کیلوگرم هم آقای امیر علی‏اکبری در این مسابقات واقعاً یک فوق‏ستاره بوده‏اند و در نیمه‏نهایی که کشتی بسیار حساسی بود و تمام سالن قهرمان المپیک روس، آقای خوشتوف را تشویق می‏کردند، ایشان را به‏راحتی بردند و واقعاً لیاقت مدال طلا را داشتند.

طالب نعمت‏پور، بخت مسلم کسب مدال طلای کشتی ایران در وزن ۸۴ کیلوگرم، به علت برخورد با ورزشکار اسراییلی، روی تشک ظاهر نشد و از دور مسابقات حذف شد. درد آپاندیس به عنوان دلیل رسمی کناره‏گیری طالب نعمت‏پور اعلام شده است. آیا این موضوع باعث تعجب و خنده‏ی جامعه‏ی کشتی جهان نشده که بار دیگر ورزشکاران ایرانی، به دلایل سیاسی، مجبور می‏شوند در مقابل ورزشکاران اسراییلی مسابقه ندهند؟

نمی‏دانم خنده‏شان گرفته یا نگرفته! ولی این مسئله برای جامعه‏ی ورزش دنیا آشنا است که ایران با اسراییل مسابقه نمی‏دهد. هربار هم باید بهانه‏ای درست شود. یک بار درد آپاندیس است، بعضی‏ موقع‏ها درد پا و… است. به‏هرحال، باید بهانه‏ای بیاورند. چون مستقیماً نمی‏توانند بگویند که مسائل سیاسی اجازه نمی‏دهد یک کشتی‏گیر ایرانی با اسراییل مبارزه کند.

اما گویا مسئولین تیم اسراییل در نامه‏ای که به مسئولان فیلا داده‏ بودند، خواستار پی‏گیری این مسئله شده‏اند. مسئولان فیلا هم این موضوع را خیلی جدی گرفتند و همین باعث شد که طالب نعمت‏پور را به علت «درد آپاندیس»، صبح با اورژانس راهی بیمارستان کنند.

نتیجه‏ی آزمایش پزشکی در بیمارستان چه بود؟ آیا طالب نعمت‏پور آپاندیس دارد یا ندارد؟

خیر؛ آن‏طور که شنیده‏ام، طالب بعدازظهر به هتل برگشت.

شما خودتان هم در چند روز اخیر، طالب نعمت‏پور را چندین بار دیده‏اید و با او صحبت کرده‏اید. وضعیت روحی نعمت‏پور چطور است؟

در صحبتی که دیروز با طالب داشتم، ایشان خیلی ناراحت بودند از این‏که بالاخره بعد از چندین و چند سال زحمت، می‏خواستند نتیجه‏ی آن را بگیرند که این اتفاق افتاد. مسلماً خیلی از این بابت ناراحت بودند و بچه‏ها از او دلجویی می‏کردند که بازی‏های آسیایی و سال بعد، بازی‏های جهانی استانبول را در پیش داریم که برای المپیک هم حساب می‏شود. مسلماً خیلی ناراحت بودند. شکی در این موضوع نیست. ولی خُب باید ساخت.

خود ورزشکاران ایرانی چقدر، به قول معروف، جان‏شان به لب‏شان رسیده، به علت موضع‏گیری‏های فوق‏العاده غیرحرفه‏ای مسئولان ورزش جمهوری اسلامی؟

این مسئله را به‏زبان نمی‏آورند؛ ولی ترس و وحشت ورزشکاران ایرانی همیشه از همین است که یک وقت خدای ناکرده در مسابقات با اسراییل برخورد کنند.

مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان

تحریریه: بهمن مهرداد

برای شنیدن گفت‌وگو با امیر لواسانی بر لینک پایین صفحه کلیک کنید!