چگونه به کودکان برای مقابله با رویدادهای تنش‌زا کمک کنیم؟

کودکان و نوجوانان در برابر حوادث، رویدادهای خشونت‌آمیز یا سایر بلایا آسیب‌پذیرتر هستند. حتی کودکان یا نوجوانانی که به‌طور مستقیم تحت تأثیر یک فاجعه قرار نگرفته‌اند، زمانی که مکرراً در معرض تصاویر وحشتناک یک رویداد در اخبار یا رسانه‌های اجتماعی قرار می‌گیرند، دچار آسیب می‌شوند.

به‌گزارش پایگاه خبری HelpGuide؛ چه کودک شما خود رویداد آزاردهنده را تجربه کرده باشد، چه شاهد آن بوده باشد، احتمالاً تحت‌تأثیر مجموعه‌ای از احساسات شدید، گیج‌کننده و ترسناک قرار می‌گیرد. در حالی که علائم ناخوشایند ممکن است در طول زمان محو شوند، کارهای زیادی وجود دارد که می‌توانید به‌عنوان والدین یا سرپرست برای حمایت از کودک آسیب‌دیده انجام دهید تا کودک علائم استرس را مدیریت و احساس امنیت خود را بازسازی کند.

استرس تروماتیک یک واکنش طبیعی به حوادث و رویدادهای آزاردهنده است که بر خلق‌و‌خو، اشتها، خواب و رفاه کلی کودک شما تأثیر می‌گذارد.

از‌دست‌دادن علاقه به دوستان، خانواده، کابوس یا سایر مشکلات خواب، بدخلقی و عصبانیت، سردرد و معده‌درد یا دیگر مشکلات جسمی، سوء‌مصرف الکل، احساس گناه یا افسردگی و ... از علائم بارز استرس تروماتیک در کودکان و نوجوانان است.

سن کودک شما هر چه باشد، دادن اطمینان و حمایت بیشتر پس از یک رویداد آسیب‌زا مهم است. با محبت و راهنمایی شما، افکار و احساسات ناراحت‌کننده استرس می‌تواند شروع به محو‌ شدن کند و زندگی کودک شما در روزها یا هفته‌های پس از بحران، به حالت عادی بازگردد..

شما باید به‌‌عنوان والد به کودک خود کمک کنید تا با یک فاجعه یا رویداد آسیب‌زا کنار بیاید.

واکنش کودک شما به یک فاجعه یا رویداد آسیب‌زا می‌تواند تا حد زیادی تحت‌تأثیر واکنش شما باشد. کودکان در هر سنی، در مواقع بحرانی برای آرامش و اطمینان به والدین خود نگاه می‌کنند. اگر رویداد آسیب‌زا را در کنار فرزند خود تجربه کرده‌اید، بسیار مهم است که برای مقابله با استرس در خود قدم‌هایی بردارید. حتی نوزادان خردسال نیز می‌توانند اضطراب و استرس والدین خود را درک کنند. با مراقبت از سلامت عاطفی و رفاه خود، تأثیر آرام‌بخش بیشتری خواهید داشت و بهتر می‌توانید به فرزندتان کمک کنید. .

به‌یاد داشته باشید که کودکان به روش‌های مختلف به تروما واکنش نشان می‌دهند و احساسات آنها می‌توانند به‌صورت موج بیایند و بروند. بنابراین سعی نکنید به فرزندتان دیکته کنید که باید چه فکر یا احساسی داشته باشد.

فرزندتان را تشویق کنید تا آشکارا احساسات خود را به اشتراک بگذارد. بگذارید بدانند هر احساسی که تجربه می‌کنند، طبیعی است. برای صحبت در مورد احساسات، آنها را تشویق کنید تا به بزرگسال مورد اعتماد دیگری مانند دوست، بستگان، معلم اعتماد کنند. صحبت‌کردن مهم است، حتی اگر با شما نباشد.

به آنها اجازه دهید برای هر‌گونه از‌دست‌دادن در نتیجه فاجعه یا رویداد آسیب‌زا، سوگواری کنند.

فرزندتان را از تکرار وسواس‌گونه رویداد آسیب زا منصرف کنید. تمرکز مداوم یا مثلا پخش مجدد فیلم رویداد می‌تواند سیستم عصبی کودک شما را تحت‌تأثیر قرار دهد. مطمئن شوید که کودک شما فضا و زمانی برای استراحت، بازی و سرگرمی دارد.

تروما می‌تواند نگرش کودک یا نوجوان به جهان را تغییر دهد و باعث شود که ناگهان دنیا برایش مکان بسیار خطرناک و ترسناکی به‌نظر برسد. بنابراین کاری کنید که فرزندتان دوباره احساس امنیت کند. در‌ آغوش‌گرفتن و اطمینان‌دادن می‌تواند به کودک در هر سنی کمک کند که احساس امنیت کند.

روال‌ها را حفظ کنید. ایجاد یک ساختار و برنامه قابل‌پیش‌بینی برای زندگی فرزندتان می‌تواند کمک کند تا دنیا دوباره با ثبات‌تر به‌نظر برسد. سعی کنید زمان‌های منظمی برای وعده‌های غذایی، تکالیف و فعالیت‌های خانوادگی داشته باشید.

از آینده صحبت و برنامه‌ریزی کنید. این کار می‌تواند به خنثی‌کردن این احساس رایج در بین کودکان آسیب‌دیده کمک کند که آینده ترسناک، تاریک و غیرقابل پیش‌بینی است.

تا جایی که می‌توانید، گزارش‌های خبری را با فرزندتان تماشا و به دادن اطلاعات به او کمک کنید.

به فرزندتان فرصت‌های مداوم بدهید تا در مورد آنچه از سر گذرانده یا در رسانه‌ها می‌بینند صحبت کند. آنها را تشویق کنید که سؤال بپرسند و نگرانی‌های خود را بیان کنند، اما آنها را مجبور به صحبت نکنید.

فعالیت بدنی می‌تواند آدرنالین را بسوزاند، اندورفین‌های تقویت‌کننده خلق‌و‌خو را آزاد کند و به کودک یا نوجوان شما کمک کند شب بهتر بخوابد. فعالیت‌هایی مانند بسکتبال، فوتبال، دویدن، ورزش‌های رزمی یا شنا که نیازمند حرکت‌دادن دست‌ها و پاها هستند، می‌توانند به بهبود وضعیت روانی کودک شما کمک کنند.

غذایی که کودک شما می‌خورد، می‌تواند تأثیر عمیقی بر خلق‌و‌خو و توانایی او برای مقابله با استرس داشته باشد. غذاهای فرآوری‌شده، کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده، نوشیدنی‌ها و تنقلات شیرین می‌توانند نوسانات خلقی ایجاد کنند و علائم استرس را بدتر کنند.

دویچه وله را در تلگرام دنبال کنید

برعکس، خوردن مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه، پروتئین با کیفیت بالا و چربی‌های سالم، به‌ویژه اسیدهای چرب امگا ۳، می‌تواند به کودک یا نوجوان شما کمک کند تا با فراز و نشیب‌های پس از یک تجربه آزاردهنده بهتر کنار بیاید.

جمع‌کردن خانواده دور یک میز برای صرف غذا، فرصتی ایده‌آل برای صحبت و گوش‌دادن به فرزندتان بدون حواس‌پرتی تلویزیون، تلفن یا رایانه است.

معمولاً احساس اضطراب، سردرگمی، گناه، و ناامیدی کودک شما پس از یک بحران، فاجعه یا سایر رویدادهای آسیب‌زا در مدت نسبتاً کوتاهی شروع به محو شدن می‌کند. با‌این‌حال، اگر علائم استرس تروماتیک آنقدر شدید بود که با توانایی کودک شما برای عملکرد در مدرسه یا خانه تداخل داشت، ممکن است به کمک یک متخصص بهداشت روان نیاز داشته باشید.

خوارکی‌های رایجی که باعث سردرد می‌شوند

برخی از غذاها و نوشیدنی‌ها ممکن است باعث سردرد یا حملات میگرنی شوند. بنابراین توجه به آنچه می‌خورید و می‌نوشید، به شما در کشف علت سردرد یا محرک‌های میگرن کمک می‌کند.

با استناد به گزارش نشریه پزشکی Everyday Health در اینجا برخی از غذاها، نوشیدنی‌ها و موادی که معمولاً با سردرد و حملات میگرنی مرتبط هستند معرفی شده است:

شکلات

بسیاری از مردم اغلب بلافاصله پس از خوردن شکلات سردرد می‌گیرند. این امر منجر به این باور می‌شود که شکلات باعث سردرد می‌شود. اما شاید همیشه اینطور نباشد. بسیاری از افراد مبتلا به میگرن، درست قبل از شروع سردرد، دچار اشتهای شدیدی به برخی مواد غذایی از جمله شکلات می‌شوند. به‌عبارت‌دیگر، مصرف یک تخته شکلات ممکن است هشداری برای شروع سردرد باشد نه علت آن.

شراب قرمز و سایر نوشیدنی‌های الکلی 

سولفیت‌ها که به‌عنوان نگهدارنده در شراب سفید و قرمز استفاده می‌شوند، به‌عنوان محرک میگرن در نظر گرفته می‌‌شوند. الکل موجود در هر نوشیدنی باعث افزایش جریان خون در مغز شده و بدن را دچار کم‌آبی می‌کند که هر دو عامل خطر سردرد هستند.

قهوه

کافئین بیش‌از‌حد می‌تواند شما را به‌طور‌کلی مستعد سردرد کند. تحقیقات نشان می‌دهد که برای کاهش خطر سردرد، افراد مبتلا به میگرن باید مصرف روزانه کافئین خود را به ۲۰۰ میلی‌گرم محدود کنند.

پنیر کهنه

تحقیقات زیادی در مورد پنیر به‌عنوان محرک میگرن انجام نشده است، اما به‌طور‌کلی مشخص شده که پنیر کهنه بیشتر از انواع دیگر پنیر باعث سردرد می‌شود. مقصر ممکن است ماده‌ای به‌نام تیرامین باشد که با تجزیه پروتئین‌های پنیر در طول زمان تشکیل می‌شود. هر چه پنیر بیشتر عمر کند، تیرامین بیشتری دارد. برخی از نمونه‌های پنیر قدیمی عبارتند از پنیر سوئیسی، چدار، گودا و پارمزان.

گوشت‌های فرآوری‌شده

نیترات‌هایی که به‌عنوان مواد نگهدارنده در هات‌داگ، بیکن و ... استفاده می‌شوند، ممکن است رگ‌های خونی را گشاد کرده و باعث سردرد در برخی افراد شود.

بستنی

سردرد شدید بعد از خوردن بستنی به‌ احتمال‌ زیاد واکنشی به سرما است، نه خود بستنی. "سردرد بستنی" در صورت گرمازدگی بیشتر محتمل است و درد معمولاً در حدود ۳۰ تا ۶۰ ثانیه به اوج خود می‌رسد.

شیرین‌کننده‌های مصنوعی

شیرین‌کننده‌های مصنوعی مانند آسپارتام و سوکرالوز در برخی از افراد با سردرد مرتبط است، اما شواهد موجود نشان می‌دهد که آنها محرک‌های قوی میگرن برای اکثر افراد نیستند. با‌‌این‌حال اگر میگرن دارید، از مصرف این شیرین‌کننده‌ها در زمانی که عوامل محرک دیگری مانند استرس، دوره قاعدگی یا آب و هوای بد را تجربه می‌کنید، اجتناب نمایید.

بهترین و بدترین غذاها برای پیشگیری از سرطان روده بزرگ

سرطان کولورکتال سومین سرطان شایع در میان مردان و زنان است. برخی از مطالعات می‌گویند افرادی که سالم غذا می‌خورند، ورزش می‌کنند، وزن سالمی دارند و الکل را به حداقل می‌رسانند، احتمال ابتلا به این بیماری را بیش از ۳۰ درصد کاهش می‌دهند.

به‌نوشته نشریه پزشکی Web MD؛ انتخاب‌های غذایی هوشمندانه ممکن است به شما کمک کند شانس ابتلا به این سرطان اغلب کشنده را کاهش دهید.

لبنیات

اکثر مطالعات موافق هستند که محصولات لبنی غنی از کلسیم می‌توانند احتمال ابتلا به رشد سلول‌های سرطانی در روده بزرگ و در نتیجه سرطان کولورکتال را کاهش دهند. مکمل‌های کلسیم نیز ممکن است مفید باشند. از پزشک خود بپرسید که چه چیزی ممکن است برای شما مناسب باشد. ویتامین D (که به شیر و سایر لبنیات اضافه می‌شود) نیز احتمال دارد از شما در برابر این نوع سرطان محافظت کند، اما تحقیقات بیشتری در این مورد نیاز است.

غلات کامل

این نوع غلات سرشار از مواد مغذی و منابع خوبی از منیزیم و فیبر هستند. آنها منجر به جلوگیری از یبوست شده و می‌توانند به ترکیبات سرطان‌زا در روده بزرگ شما نفوذ کنند. روزانه ۹۰ گرم غلات کامل مصرف کنید: جو دوسر، نان گندم کامل و برنج قهوه‌ای گزینه‌های خوبی هستند.

لوبیا

لوبیا و سایر حبوبات (برای مثال سویا، نخود و عدس) مملو از فیبر، پروتئین و ویتامین‌های B و E هستند. آنها همچنین دارای ترکیباتی به‌نام فلاونوئیدها و سایر آنتی‌اکسیدان‌ها هستند که می‌توانند از رشد تومورها جلوگیری کنند.

میوه‌های رنگارنگ

دارای مواد شیمیایی گیاهی هستند که می‌توانند رشد سلول‌های سرطانی را متوقف یا با التهاب، مبارزه کنند. التهاب یکی از مهمترین عوامل ابتلا به سرطان است. بهترین گزینه برای شما شامل خانواده کلم و میوه‌های غنی از ویتامین C مانند پرتقال است.

ماهی

ماهی‌های چرب مانند ماهی آزاد سرشار از اسیدهای چرب امگا ۳ هستند که برای سلامت قلب بسیار مفید بوده و رشد سلول‌های سرطانی را کاهش می‌دهد. اما اینکه آیا خوردن ماهی می‌تواند به جلوگیری از ابتلا به سرطان روده بزرگ کمک کند، مشخص نیست. برخی تحقیقات نشان دادند افرادی که به‌جای گوشت قرمز ماهی می‌خورند، کمتر در معرض ابتلا به سرطان رکتوم هستند.

کاهش مصرف گوشت قرمز

یک همبرگر آبدار و داغ ممکن است جوانه‌های چشایی شما را وسوسه کند، اما می‌تواند خبر بدی برای روده بزرگشما باشد. دانشمندان می‌دانند که رژیم غذایی سرشار از گوشت قرمز، مانند گوشت گاو، گوشت خوک و بره، می‌تواند احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش دهد، اما مطمئن نیستند که چرا. در هفته بیش از ۵۰۰ گرم گوشت قرمز نخورید. مصرف گوشت‌های فراوری‌شده را نیز به کمترین حد ممکن برسانید.

الکل را محدود کنید

به‌نظر نمی‌رسد اگر هر چند وقت یکبار یک نوشیدنی الکلی می‌نوشید، این مسئله بر احتمال ابتلا به سرطان روده بزرگ تأثیر بگذارد. اما نوشیدن در حد متوسط تا سنگین (دو یا سه لیوان در روز) می‌تواند شما را ۲۰ درصد بیشتر در معرض ابتلا به سرطان روده بزرگ قرار دهد. نوشیدن بسیار زیاد نیز می‌تواند شانس شما را برای ابتلا تا ۴۰ درصد افزایش دهد. اگر اغلب بیش از سه نوشیدنی در روز می‌نوشید، با پزشک خود در مورد غربالگری سرطان کولورکتال شامل کلونوسکوپی صحبت کنید. غربالگری منظم سرطان روده بزرگ، که از سن ۴۵ سالگی شروع می‌شود، کلید پیشگیری از این سرطان و یافتن زودهنگام آن است.

دویچه وله را در اینستاگرام دنبال کنید

گروه ویژه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده (Task Force) توصیه می‌کند که بزرگسالان ۴۵ تا ۷۵ ساله از نظر سرطان کولورکتال غربالگری شوند. کولونوسکوپی‌های بعدی باید هر ۱ تا ۳ سال یکبار، بسته به عوامل خطر فرد برای سرطان روده بزرگ و یافته‌های کولونوسکوپی قبلی، انجام شود.