وودی آلن، در حال درجا زدن• گالری نماهای فیلم

نزدیک به چهل سال است که وودی آلن، کارگردان ‌آمریکایی، تقریباً هر سال فیلمی روانه‌ی بازار ساخته است. ژانر این فیلم‌ها ولی تا به‌حال به ندرت تغییر کرده است‌: او گاهی آثارش را در قالب فیلمی جنایی (نفرین عقرب یشمی ـ ۲۰۰۱)، و گاهی موزیکال (همه می‌گویند، دوستت دارم ـ ۱۹۹۶) ارائه داده، ولی در همین فیلم‌ها هم، او به موضوع و دغدغه‌ی اصلی خود پرداخته است: به‌تصویرکشیدن روابط و مناسبات میان انسان‌های مدرن در کلان‌‌شهرهای جهان (اغلب در نیویورک) با چاشنی طنزی گزنده.

تکرار قاعده

تازه‌ترین اثر آلن، "من مرد رویاهای ترا می‌بینم"، از نظر شکل، موضوع و پرداخت نیز از این قاعده مستثنی نیست: در این فیلم ‌باز هم زن و شوهرهایی را می‌بینیم که در شهر‌های "محبوب" وودی آلن (این بار لندن) زندگی می‌کنند و درگیر مشکلاتِ برآوردنِ خواست‌ها و نیازهای احساسی و جنسی ‌خودند‌. بار اصلی برگردان سینمایی این مشکلات را که از نگاه طنزآلود این کارگردان ۷۵ ساله ‌بازگو می‌شود، گفت‌وگوهای طولانی و پرتنش به‌عهده دارند. موسیقی مورد علاقه‌ی آلن، (جاز دیکسی‌لند) ، نیز فواصل بین این دیالوگ‌های بی‌پایان را ُپر می‌کند. آلن یک بار دیگر هم در فیلم "زنان و شوهران ـ ۱۹۹۲" نمونه‌ی کمتر طنزآلود چنین "بحران‌های خانوادگی" را ساخته بود.

سالاد رابطه‌های ناموفق

فیلم "من مرد رویاهای ترا می‌بینم"، با نمایی که تمام داستان فیلم را بازگو می‌کند، آغاز می‌شود: زنی مسن به‌نام "هلنا" (با بازی گما جونز Gemma Jones) سراسیمه وارد اتاق کار زن فال‌گیری می‌شود و از او می‌خواهد با کمک "ورق‌های رازگشای" خود، علت این که شوهرش "آلفی" (با بازی آنتونی هاپکینز Anthony Hopkins) پس از چهل سال زندگی مشترک، او را رها کرده و در تدارک ازدواج با دختر جوانی به نام "چارمین" است، بیابد. طبیعی است که "چارمین" (با بازی لوسی پانچ Lucy Punch)، موطلایی، هوس‌انگیز، با سینه‌هایی برجسته و چند ده سال جوان‌تر از "آلفی" است.

در نمای بعدی، تماشاگر با دختر "هلنا"، "سالی" (با هنرنمایی نیومی واتز Naomi Watts) آشنا می‌شود که با "روی" (با بازی جاش برولین Josh Brolin) ازدواج کرده است. "روی" در گذشته‌ای دور رمانی پرفروش منتشر کرده. او با أن که سال‌هاست مشغول نوشتن کتابی تازه است، ولی هنوز نتوانسته آن را به پایان ببرد. رابطه‌ی بین "سالی" و "روی" هم بحرانی است: "روی" به نوعی عاشق زن زیبا و جوانی به‌نام "دیا"ست که در آپارتمان روبروی اتاق کار او زندگی می‌کند. نقش "دیا" را هنرپیشه‌ی مشهور هندی‌تبار آمریکایی، فریدا پینتو (Freida Pinto) به عهده دارد. در ضمن "سالی" نیز، دل در گرو رئيس خوش‌سیمای خود که گالری‌دار موفقی است، بسته. "دیا" هم، به نوبه‌ی خود، با این که نامزدی "باشخصیت" در شهری دیگر در انتظار اوست، ولی از مغازله با "روی" ابایی ندارد...

وودی آلن، یک بار دیگر هم در فیلم "صحنه‌های داخلی ـ ۱۹۷۸" به موضوع "سالاد روابط شکست‌خورده‌ی بین زوج‌ها" پرداخته است و مجموعه‌ای از دغدغه‌های فکری قهرمانانش را که اغلب از قشرهای مشابهی ‌بر‌می‌خیزند، در باره‌ی عشق، سکس، خوشبختی، ناخشنودی از زندگی و ... در موقعیت‌های گوناگون به تصویر کشیده است. اغلب این کارها یک وجه مشترک دیگر هم دارند؛ این که شخصیت بیشتر زنان فیلم‌ها، سطحی و کلیشه‌ای ‌پرداخت شده‌اند.

خود آلن در باره‌ی "من مرد رویاهای ترا می‌بینم" که عنوان اصلی آن "به‌زودی یک غریبه‌ی سبزه‌رو و قدبلند را ملاقات می‌کنی"‌ست، به طنز می‌گوید: «من همیشه با این فکر فیلمم را شروع می‌کنم که دارم بهترین فیلم دنیا را می‌سازم و هربار هم درپایان کار از نتیجه‌ی نهایی و از فیلمی که ساخته‌ام متنفرم! من وقتی شروع به ساختن یک فیلم می‌کنم، هرگز نمی‌دانم که سرآخر به این صورت از آب می‌آید!»

شاید آلن واقعاً نداند که شخصیت‌هایش در پایان فیلم‌ها به چه سرنوشتی دچار می‌آیند، ولی او به یک نکته پیش از آغاز هر فیلم به خوبی واقف است: این که اثر جدیدش هم‌چون ۴۰ سال گذشته، با استقبال چشم‌گیر سینماروها روبرو می‌شود.

فیلم "من مرد رویاهای ترا می‌بینم" از دوم دسامبر در سینماهای آلمان به نمایش درمی‌آید.

برای پی‌بردن به داستان فیلم و دیدن نماهای آن روی نشانه‌ی » کلیک کنید:

FF/FW