نجات کودکان بومی در جنگل آمازون چند هفته پس از سقوط هواپیما

بیش از چند هفته پس از سقوط یک هواپیمای کوچک مسافربری در جنگل‌های آمازون، یک نوزاد و سه کودک متعلق به بومیان "هویتوتو" در جنگل‌های بارانی و انبوه آمازون زنده پیدا شدند.

مقامات کلمبیا بیش از ۱۰۰ سرباز و سگ‌های ردیاب را برای جستجوی کودکان اعزام کرده بودند. این کودکان در اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) در هواپیمای مدل "چسنا ۲۰۶" بودند که در این روز سقوط کرد. در این حادثه سه سرنشین بالغ، از جمله مادر چهار کودک، جان خود را از دست دادند.

نیروهای نجات بر این تصور بودند که این چهار کودک ۴، ۹ و ۱۳ ساله به همراه نوزاد ۱۱ ماهه، از زمان وقوع حادثه، در جنگل‌های انبوه در بخش جنوبی کاکوتا سرگردان شده‌اند.

به گفته سخنگوی ارتش کلمبیا نیروهای نجات صبح روز چهارشنبه ۱۷ مه (۲۷ اردیبهشت) پس از کشف یک پناهگاه دست‌ساز از چوب که نشان از زنده بودن حداقل یک بازمانده را می‌داد، عملیات جستجو را بار دیگر تشدید کردند.

یافتن یک قیچی و یک کش‌ مو در عملیات جستجو

در تصاویری که نیروهای مسلح کلمبیا منتشر کرده‌اند، یک قیچی و کش‌ مو بر روی زمین دیده می‌شود. پیش از این یک شیشه شیر و میوه گاززده پیدا شده بود.

سربازان جسد خلبان و دو بزرگسال دیگر را در روزهای دوشنبه و سه‌شنبه (۱۵ و ۱۶ مه / ۲۵ و ۲۶ اردیبهشت) پیدا کردند. آنها همراه با بچه‌ها در هواپیمایی بودند که از سان خوزه دل گواویاره، یکی از شهرهای کلمبیا به پرواز درآمده بود.

درختان عظیمی که می‌توانند تا ۴۰ متر ارتفاع داشته باشند، حیوانات وحشی و باران‌های شدید جستجوی موسوم به "عملیات امید" را دشوار کرده بود. سه هلیکوپتر در عملیات به کار گرفته شد. یکی از آنها از بلندگو پیامی را پخش می‌کرد که مادربزرگ کودکان به زبان هویتوتو به کودکان پیام می‌داد و از آنها می‌خواست که حرکت خود را متوقف کنند زیرا در جستجوی آنها هستند.

استفاده از هواپیماها به دلیل کمبود راه‌های زمینی

مردم بومی هویتوتو به خاطر زندگی هماهنگ با جنگل‌های بکر و مهارت‌هایشان در شکار، ماهیگیری و جمع‌آوری میوه‌های وحشی شهرت دارند. این ویژگی می‌تواند به کودکان کمک کرده باشد که بیش از دو هفته در تنهایی زنده بمانند.

علت سقوط هواپیما هنوز مشخص نیست. به گفته اداره پدافند غیرعامل حوادث کلمبیا، پیش از ناپدید شدن هواپیما از صفحه رادار، خلبان مشکلاتی را در موتور گزارش کرده بود.

در این منطقه جنگلی راه‌های زمینی کمی وجود دارد و دسترسی از طریق رودخانه‌ها نیز بسیار دشوار است. به همین دلیل بومیان ترجیح می‌دهند برای نقل و انتقال از هواپیما استفاده کنند.