مطالبات کارگران ایران در بیانیه تشکل‌های مستقل
۱۳۹۶ اردیبهشت ۱۱, دوشنبه
چند تشکل مستقل کارگری ایران در بیانیه‌هایی در روز جهانی کارگر (اول ماه مه، یازدهم اردیبهشت) مطالبات و اعتراض خود به نابسامانی‌های موجود را اعلام کرده‌اند.
شش تشکل اتحادیه آزاد کارگران ایران، انجمن صنفی کارگران و استادکاران ساختمانی مریوان و سروآباد، انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای کارگران نقاش استان البرز، کانون مدافعان حقوق کارگر و کمیته پیگیری ایجاد تشکل‌های کارگری ایران در بیانیهای خواست‌های خود را اعلام کرده‌اند.
آنها بر ضرورت افزایش حداقل دستمزد و بیمه بیکاری، ممنوعیت تعقیب قضایی فعالان کارگری و پایان امنیتی کردن اعتراضات تأکید کرده‌اند. در این بیانیه بر لغو مجازات اعدام و دیگر احکام علیه فعالان کارگری و معلمان و ضرورت آزادی فعالان دربند تأکید می‌شود.
بیشتر بخوانید: عفو بین‌الملل: فعالان کارگری ایران را آزاد کنید
طبق این بیانیه، اعتصاب، اعتراض و بیان اندیشه باید به عنوان حقوق مسلم کارگران محترم شمرده شده و مطالبات معوقه نیز همراه با خسارت دیرکرد باید پرداخت شود. همچنین لازم است که برای عدم پرداخت به‌موقع حقوق و مزایا قانون تصویب شود.
در این بیانیه "سطح مبارزات متحدانه و سراسری بخش‌های مختلف طبقه کارگر" در اوضاع جاری در ایران "بی‌سابقه" توصیف شده و به "ناتوانی بی‌سابقه سرمایه‌داری حاکم بر ایران در حل معضلات حاد اقتصادی" تأکید می‌شود.
در بیانیه آمده است، در شرایطی که "میلیون‌ها خانواده کارگری به مرز بی‌تأمینی مطلق سوق داده" شده‌اند می‌خواهند "با ایجاد تغییرات ضد کارگری بیشتر در قانون کار، تصویب انواع لوایح ضد کارگری در مجلس شورای اسلامی و نهادینه کردن فقر و فلاکت از طرق مختلفی همچون موجه خواندن کلیه‌فروشی برای رفع مشکلات اقتصادی اقشار فرودست جامعه، بیش از پیش منافع چپاولگرانه خود را تأمین کنند."
تأمین امنیت شغلی، توقف اخراج‌ها، برچیده شدن قراردادهای موقت و سفیدامضا و شرکت‌های پیمانکاری، قرار گرفتن کلیه کارگران تحت پوشش کامل قانون کار و اجرای بیمه کارگران ساختمانی از مطالبات مطرح‌شده است.
کارگران خواستار قطع دست دولت از صندوق‌های بازنشستگی و سپردن اختیار صندوق‌های سازمان تأمین اجتماعی و دیگر صندوق‌های بازنشستگی به هیأت امنایی از نمایندگان منتخب اعضا شده‌اند.
همچنین قانون کار موجود "ضد کارگری" خوانده شده و بر ضرورت تغییر آن پافشاری می‌شود.
تأکید بر حقوق کودکان و زنان
ممنوعیت کار کودکان و فراهم آوردن امکان تحصیل رایگان برای آنان، برقراری بالاترین سطح استانداردهای ایمنی در محیط‌های کارگری، رفع قوانین تبعیض‌آمیز برای زنان و کارگران مهاجر، از جمله افغان‌ها از دیگر خواست‌های کارگران است.
امضا‌کنندگان این بیانیه از صلح جهانی حمایت و با "سیاست‌های جنگ‌افروزانه در منطقه" مخالفت کرده‌اند، چرا که هزینه چنین درگیری‌هایی را باید "کارگران و زحمتکشان" بپردازند. آنها خواستار شده‌اند که اول ماه مه، روز جهانی کارگر در ایران تعطیل رسمی شود. آنها نگفته‌اند کدام دولت‌ها و کشورهای منطقه "سیاست‌های جنگ‌افروزانه" دارند.
سه تشکل مستقل دیگر نیز در بیانیهای ضمن اشاره به مطالباتی مشابه مخالفت خود با برخی سیاست‌های ریاضت اقتصادی مانند رهاسازی قیمت‌ها و حذف سوبسیدها از جمله آب، برق و گاز را اعلام کرده‌اند.
کارگران سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه و کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری خواستار برخورداری بازنشستگان از زندگی مطابق با استانداردهای جهانی و بیمه درمانی رایگان برای کارگران و مزدبگیران شده‌اند.
آنها "سرکوب و کارشکنی و عدم به رسمیت شناختن حقوق سندیکاها و تشکل‌های مستقل کارگری" را محکوم کرده و خواستار تشکیل سندیکاها و تشکل‌های مستقل کارگری و رعایت حقوق بنیادین کار شده‌اند. در بیانیه این تشکل‌ها اعتراض و شکایت کارگران به نهادها و سازمان‌های بین‌المللی از حقوق مسلم خوانده شده است.
تشکل‌هایی مانند خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار "تشکل‌های دست‌ساز دولتی ـ کارفرمایی" توصیف و گفته شده که آنها نماینده "واقعی کارگران ایران نیستند و نباید از جانب سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری جهانی به رسمیت شناخته شوند."
جمعی از کارگران پروژه‌های نفت و گاز پارس جنوبی نیز در بیانیهای یادآور شده‌اند: «سالیان است که می‌گوییم و می‌نویسیم و اعتراض می‌کنیم که با حقوق یک میلیون و دویست هزار نمی‌شود زندگی کرد. در سرما و گرما چرخ‌های اقتصادی این مملکت را با تلاش بی‌وقفه و تولید خود به حرکت در می‌آوریم ولی در نهایت دست‌ها و سفره خانواده‌مان خالی است و نزد خانواده و فرزندان خود شرمنده هستیم و تامین حداقل نیازهای خانواده برایمان غیرممکن است.»
در بیانیه آمده است: «در شرایطی که روی منابعی از نفت گاز و سرمایه ملی نشسته‌ایم و آن را استخراج و صادر می‌کنیم. پس این همه سرمایه‌های کشور به کجا می‌رود و چرا ما کارگران باید در این شرایط مصیبت‌بار زندگی دست و پا بزنیم و هیچ آینده‌ای برای خود و فرزندانمان نباشد.»