روز همبستگی وبلاگ‌نویسان با دانشجویان زندانی· مصاحبه
۱۳۸۶ بهمن ۱۰, چهارشنبه
«پرنده در قفس زندانی رؤیای پرواز است» عبارتی است که امروز بر صفحه اول بسیاری از وبلاگ‌های فارسی نقش بسته‌است. سهیل آصفی یکی از این وبلاگ‌نویسان و نیز روزنامه‌نگار مستقلی است که معتقد است در شرایط دشوار کنونی حرکت‌های این چنین می‌تواند تأثیرگذار باشد.
دویچه وله: امروز روز همبستگی وبلاگ‌نویسان با دانشجویان زندانی اعلام شده. طراح این طرح چه شخص یا اشخاصی بودند یا احیانا چه وبلاگ‌هایی بودند و فکر می‌کنید هدف از این کار چیست؟
سهیل آصفی: همانطور که مطلع هستید امروز یعنی ۱۰ بهمن ماه را جمعی از بلاگرهای ایرانی که شامل جمعی از روزنامه‌نگاران مستقل و کنشگران حقوق بشری هستند، تصمیم گرفتند که نام وبلاگ‌های خودشان را به روز حمایت وبلاگ‌نویسان ایرانی از دانشجویان در بند تغییر بدهند و در واقع این روز همبستگی با دانشجویان دربند اعلام شده. خوب همانطور که می‌دانید بیش از دو ماه از دستگیری گسترده طیفی از دانشجویان مارکسیست کشورمان در روز ۱۶ آذر، روزی که بنا به سنت مبارزاتی نیم قرن اخیر روز دانشجو نام گرفته، می‌گذرد و این وضعیت موجبات نگرانی کنشگران سیاسی و جامعه مدنی ایران را فراهم کرده. این حرکت در واقع یک حرکت نمادین مدنی و حقوق‌بشرخواهانه است برای اعلام حمایت از دانشجویان چپ‌گرایی که گمان می‌کنم اکثریت این بچه‌ها دغدغه‌ای جز آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی که سه مؤلفه اصلی انقلاب بهمن در سال ۵۷ که الان در آستانه بیست و نهمین سالگردش هستیم، نداشتند و به هر حال امیدواریم که این بچه‌ها هرچه زودتر در کنار خانواده و رفقایشان باشند
دویچه وله: آقای آصفی مدتی که شما خودتان هم در بازداشت بودید تعدادی از وبلاگ‌نویس‌ها لوگویی تهیه کرده‌بودند برای آزادی شما با نامتان و این لوگو را در وبلاگ‌هایشان گذاشته بودند. تما این خبر آن موقع به گوش شما هم رسیده حالا شاید هم بعدا.الان می‌خواهم بگویید که یک زندانی در زندان وقتی چنین چیزهایی را می‌شنود واقعا آیا از فشار روحی‌ای که دارد کم می‌شود؟ چه حسی پیدا می‌کند؟ اینکه تنها نیست یا...
سهیل آصفی: واقعیت این است که به هر حال شرایط، شرایط دشواری است. شرایط ، شرایطی است که اراده بر این است که شما را از آنچه که به هرحال محیط پیرامون شما هست آنچه که دوستداران شما هستند آنچه که به هر حال انگیزه و انرژی می‌دهد برای ادامه کار به شما از اینها شما را محروم بکنند. هدف این است و قاعدتا و طبیعتا چنین حمایت‌هایی می‌تواند حداقل تأثیری که بگذارد موجبات دلگرمی را فراهم بکند و به هر حال همانطور که اشاره کردم یک حرکت نمادین است و یک نوع به هر حال ابراز همبستگی است که در شرایط خاص زندانی خصوصا در سلول انفرادی و در آن شرایط ویژه قطعا می‌تواند تأثیرگذار باشد.
دویچه وله: این روزها خبرمی‌رسد کهماهنامه زنان هم بعد از ۱۶ سال انتشار لغو امتیاز شد. یکی دو هفته پیش نیز خبر قتل یا خودکشی یک دانشجوی سنندجی را در زندان سنندج داشتیم. به عنوان یک روزنامه‌نگار و کنشگر حقوق بشر، اوضاع فعلی داخلی ایران را چطور ارزیابی می‌کنید؟
سهیل آصفی: وضعیت به هر حال همواره در طی این سال‌های اخیر در طول سه دهه استقرار جمهوری اسلامی در ایران، وضعیت وضعیتی بوده که فراز و فرودهای بسیاری را ما شاهدش بودیم. این دو سال اخیر یعنی با حضور دولت نهم هم به هر حال سیاست‌هایی را پی گرفتند که این سیاستها عمدتا سیاست‌های انقباضی بوده و همگان شاهد هستیم. من واقعا به عنوان یک روزنامه‌نگار مستقل به عنوان یک کنشگر حقوق بشری معتقد هستم که باید این وضعیت به هر حال یک سامانی پیدا بکند و از این حالت ناپایداری خارج شود. همانطور که مطلع هستید ما امروز هم با تهدید خارجی مواجه هستیم هم با خواستها و مطالبات داخلی و به هر حال حرف‌ها و حدیث‌هایی که منجر شد به انقلاب بهمن منجر شد به خواستهایی که هنوز پاسخ آن داده نشده، باید این مطالبات پاسخ داده شود. این مطالبات را ما در سطح جریان‌های مختلف، در سطح جریان‌های اجتماعی مختلف داریم به وضوح می‌بینیم، خصوصا در طول دو سه سال اخیر داریم می‌بینیم حرکت‌هایی که جنبش کارگری، جنبش زنان، جنبش دانشجویی دارند انجام می‌دهند حرکت‌هایی است که شامل یک سری مطالبات و خواستهایی است و این خواستها باید بتواند که پاسخ بگیرد و همچنان بی پاسخ گذاشتن آنها موجبات این ناپایداری و تعلیق را بیشتر فراهم می‌کند و ما را قطعا آسیب‌پذیرتر می‌کند.
دویچه وله: برای رسیدن به مطالباتی که به آنها اشاره کردید به طور کلی و به طور اخص برای روزی که تعیین شده امروز، روز آزادی دانشجویان دربند، فکر می‌کنید فعالان ایرانی خارج از کشور چه کارهایی را باید انجام دهند؟ چه انتظارهایی از آنها وجود دارد؟
سهیل آصفی: به هر حال در طول تجارب مختلفی که ما در طول این سه دهه داشتیم شاهد این بودیم که عمده حرکت و عمده کنش اصلی که صورت گرفته در داخل ایران بوده و به هر حال کسانی که در خارج از ایران هستند نهایتا می‌توانند نقش یک کاتالیزور، نقش یک نوع اطلاع‌رسانی را به هر حال به عهده بگیرند. در این حالتش من گمان می‌کنم که به هر حال وضعیت میهن ما وضعیتی است که نیاز به همبستگی دارد، نیاز به همدلی دارد، نیاز دارد که ما بتوانیم به یکسری حداقل‌های مشترکی برسیم و بتوانیم از وضعیت فعلی به هر حال گذر کنیم و همانطور که گفتم به آن پایداری نسبی که نیاز هست در وضعیت فعلی برسیم. نقش فعالان خارج از کشور هم در راستای همین هدف می‌تواند ارزیابی شود.
مصاحبه‌گر: میترا شجاعی