آتش‌زدن ستاره داوود در آلمان در تناقض با آزادی عقیده است
۱۳۹۶ آذر ۲۰, دوشنبه
آزادی و حق برگزاری تظاهرات در آلمان جایگاهی والا دارد. حق برگزاری تظاهرات در آلمان را تنها در مواردی بسیار حساس می‌توان محدود کرد. هر از گاهی تظاهراتی در این کشور برگزار می‌شوند با شعارهایی که از اساس با روح دموکراتیک حاکم بر این کشور سازگار نیستند. دموکراسی در آلمان باید تاب و توان رویارویی با چنین چالش‌هایی را داشته باشد. از آن جمله است تظاهراتی که با شعار "خارجی‌ها بیرون" برگزار می‌شوند.
آلمان در جریان دیکتاتوری ناسیونال سوسیالیست‌ها با پرداخت بهایی گزاف آموخت که سرنوشت جامعه‌ای که دولتش دهان منتقدان را می‌بندد و مانع از برگزاری تظاهرات در خیابان‌ها می‌شود، به کجا می‌انجامد. از این رو طبیعی است که مخالفان دولت مرکل یا فلسطینی‌هایی که از تصمیم ترامپ برای انتقال سفارت آمریکا به اورشلیم (بیت‌المقدس) به خشم آمده‌اند، به خیابان‌ها بیایند و اعتراض کنند.
کشوری که حق ندارد چشمانش را ببنددتاریخ آلمان شهروندان این کشور را موظف نکرده به هر چیزی میدان دهند. تاریخ درست خلاف این را توصیه می‌کند. آلمان مسئول قتل دست کم ۶ میلیون یهودی است. و اینکه چقدر از زمان وقوع آن جنایات و هولوکاست می‌گذرد، مهم نیست. آلمان باید همواره با همه جلوه‌های آنتی‌سمیتیسم و یهودستیزی مقابله کند. کشوری که در آن چنین جنایاتی روی داده، حق ندارد چشمانش را ببندد. هیچ کجای جهان و به‌ویژه آلمان نمی‌باید چشمانشان را روی این موضوع ببندند.
این چنین است که نمی‌توانیم تحت هیچ شرایطی موضوع سوزاندن ستاره داوود یا پرچم اسرائیل در آلمان را بپذیریم. همه کسانی که به آلمان پناه آورده‌اند و بر آنند تا وطن جدید خود را در آلمان بنا نهند، باید این موضوع را رعایت کنند. مقابله با آنتی‌سمیتیسم و یهودستیزی از ارکان ارزش‌های آلمان است و این چیزی نیست که بتوان بر سر آن معامله کرد.
آلمان، به‌مثابه کشوری مهاجرپذیر
شاید در کشورهای دیگر آتش زدن پرچم دیگران پدیده‌ای عادی باشد. شیوه‌ای برای آسیب رساندن به حیثیت کشور مخالف. قانون اساسی آلمان احترام به دیگران و پشتیبانی از اقلیت‌ها را پیش بینی کرده است.
ممکن است که این امر از نظر حقوقی قابل پیگرد نباشد، ولی جامعه آلمان نمی‌تواند آتش زدن پرچم کشورهای دیگر، مثل پرچم کشورهای ترکیه، روسیه، آمریکا یا عربستان سعودی بپذیرد، ولو که حکومت‌های این کشورها هم به این یا آن اندازه آماج انتقاد باشند.
زندگی مشترک در کشور مهاجرپذیر آلمان زمانی می‌تواند آینده‌ای روشن داشته باشد که شهروندانش درس‌های تاریخ خاص این کشور را هرگز از یاد نبرند. و کسانی که خود را پایبند به این میراث نمی‌بینند، در این کشور آینده‌ای ندارند. این چیزی است که نمی‌توان بر سر آن مذاکره کرد و بر آن چشم بست.