تحقیقات جدید: نازی‌ها بیش از ۴۲ هزار قتل‌گاه داشتند
۱۳۹۱ اسفند ۱۵, سه‌شنبه
جفری مگارگی، پژوهشگر با سابقه آمریکایی به همراه تیمش در جریان تحقیقات خود که ۱۳ سال به طول انجامیده، دریافته‌اند که شمار شکنجه‌گاه‌های نازی‌ها در زمان جنگ جهانی دوم بسیار بیشتر از میزانی بوده که تا کنون تصور می‌شده است.
آقای مگارگی به بخش خبری شبکه اول تلویزیون آلمان گفته است که وی پیش‌تر شمار شکنجه‌گاه‌های نازی‌ها در اروپا را نزدیک به ۷ هزار تخمین می‌زده اما نتایج تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که نازی‌ها دستکم در ۴۲ هزار مکان مختلف در این قاره دست به شکنجه، گرسنگی دادن و کار اجباری کشیدن و در نهایت قتل انسان‌ها زده‌اند.
به گفته این پژوهشگر آمریکایی ۳۰ هزار واحد از این شکنجه‌گاه‌ها اردوگاه‌های کار اجباری، بیش از هزار و ۱۰۰ عدد محله‌های یهودی‌نشین و ۵۰۰ عدد نیز روسپی‌خانه‌هایی بوده‌اند که در آنان نازی‌ها زنان را به تن‌فروشی مجبور می‌کرده‌اند.
نتیجه این تحقیقات برای نخستین بار تصویری جامع را به دست داده است که ثابت می‌کند، در دوران نازی‌ها قتلگاه‌های دیگری فراتر از اردوگاه‌های کار اجباری نظیر آشویتس و گتوهای اجباری یهودی‌نشین نظیر آنچه در ورشو وجود داشت، انسان‌ها را به کام مرگ کشانده‌اند.
مارتین دین، یکی از پژوهشگرانی که در این تحقیق شرکت داشته است، از برلین و هامبورگ به عنوان شهرهایی نام می‌برد که این شکنجه‌گاه‌ها در آنان جای داشته است.
کمکی به بازماندگان هولوکاست برای دریافت غرامت
تیم پژوهشی موزه یادبود هولوکاست در واشنگتن تخمین زده است که ۱۵ تا ۲۰ میلیون نفر گرفتار قتلگاه‌های نازی‌ها شدند و بسیاری از آنان از این مکان‌ها جان سالم به در نبردند.
پژوهشگران در جریان تحقیقات خود بسیاری از اسناد به جای مانده از دوران نازی‌ها را بررسی کرده و با بیش از ۴۰۰ نفر از بازماندگان هولوکاست گفتگو کردند.
مارتین دین با توجه به یافته‌های این گروه اضافه می‌کند که نازی‌ها در آن دوران "در همه‌جا" حضوری چشمگیر داشته‌اند و جفری مگارگی نیز بر این اساس، ادعای آلمانی‌ها را مبنی بر اینکه در آن زمان از وجود چنین قتلگاه‌هایی بی‌خبر بوده‌اند، "دروغ" می‌داند.
به گفته آقای مگارگی بی‌خبر ماندن از چنین وقایعی در آن زمان "غیرممکن" بوده است.
امید می‌رود که نتایج این پژوهش کمک بزرگی برای بازماندگان هولوکاست برای دریافت غرامت باشد، زیرا تا کنون در چندین مورد درخواست غرامت این افراد به دلیل آنکه مکان اسارت‌گاه‌های آنان ناشناخته بوده و نیز به ثبت نرسیده، رد شده است.