بیکینی، بورکینی و حالا فیس‌کینی در چین
فصل تابستان و گرما، زمان آب‌تنی است. لویی رآر در سال ۱۹۴۶ بیکینی را دوباره طراحی و بازتولید کرد، طراحان مسلمان چند سال پیش بورکینی را به میدان آوردند و حالا چینی‌ها با "فیس‌کینی" به آب می‌زنند.
واژه "فیس‌کینی" (Facekini) از دو واژه "فیس" به معنای صورت، چهره و "بیکینی" ترکیب شده و مراد از آن ماسک‌هایی برای شنا است که این روزها در چین در سطح وسیعی "مد" و متداول شده است.
این ماسک‌های شنا را می‌توان در همه اندازه‌ها، رنگ‌ها و طرح‌ها در بازارهای چین یافت. ماسک‌هایی که تمام سطح صورت به غیر از چشم، دماغ و دهان را می‌پوشانند و هدف استفاده از آن‌ها مقابله با اشعه خورشید است.
بسیاری از چینی‌ها برای اینکه پوست‌شان در هنگام شنا سفید بماند و براثر نور خورشید "برنزه" نشوند از این ماسک استفاده می‌کنند.
طراح فیس‌کینی فردی بنام شیفان تسانگ است که قبلا در شهر کینگ‌دائو حسابدار بود. هدف او از طراحی این ماسک نه تنها مقابله با نور آفتاب، بلکه حفاظت صورت در مقابل گزیدگی "عروس دریایی" بود که در سواحل کینگ دائو به وفور یافت می‌شود.
برخی از چینی‌ها نه تنها از فیس‌کینی، بلکه از لباس‌هایی که تمام بدن را می‌پوشانند برای شنا استفاده می‌کنند.
فیس‌کینی و لباس‌های شنا که تمام بدن را می‌پوشانند تنها مختص زنان نیست، بلکه مردان چینی نیز از آن استفاده می‌کنند.
بسیاری از خانواده‌ها برای کودکان خود نیز فیس‌کینی تهیه می‌کنند تا پوست آن‌ها در مقابل خورشید حفاظت شود و دیگر نیازی به استفاده از کرم ضد آفتاب نباشد.
بسیاری از چینی‌ها فیس‌کینی را همراه بیکینی یا مایو استفاده می‌کنند. بدین ترتیب فقط پوست صورت آن‌ها سفید می‌ماند و بقیه بدن "برنزه" می‌شود.
در چین داشتن پوست سفید به عنوان نماد زیبایی محسوب می‌شود. این درحالی است که در دهه‌ها اخیر در برخی دیگر از نقاط جهان مثل اروپا و آمریکا "پوست برنزه" را زیبا می‌دانند و تا می‌توانند خود را در زمان شنا در معرض آفتاب قرار می‌دهند.
گرچه استفاده از بیکینی تاریخ طولانی دارد و ردپای آن را می‌توان در تصاویر و کاشی‌کاری‌های بجا مانده از رم و یونان باستان یافت، اما پس از سده چهارم میلادی استفاده از آن منسوخ شد و حتی تا پایان جنگ جهانی دوم نیز پوشیدن آن در بسیاری از کشورها ممنوع بود.
در سال ۱۹۴۶ لویی رآر (Louis Réard) فرانسوی که مکانیک اتومبیل بود و بعدها طراح مد شد، بیکینی را که از چهار پارچه سه‌گوش تشکیل شده بود، طراحی کرد و در ۱۸ ژوئيه سال ۱۹۴۶ رسما به ثبت رساند. با این حال هیچ مانکنی به دلیل "غیراخلاقی بودن" حاضر به نمایش این لباس شنا نشد و او مجبور شد از یک رقاص بنام "میکلینا برناردینی" برای ارائه بیکینی استفاده کند.
حالا دیگر بیکینی به عنوان لباس شنا در سراسر دنیا همه‌گیر شده است. تا کنون انواع بیکینی با هفت مدل سینه بند و شش مدل شورت روانه بازار شده است. در سال‌های اخیر استفاده از بیکینی با شورت تانگا هرچند رواج یافت اما نتوانست همه‌گیر شود. در این اواخر "میکروکینی" در آمریکا و برزیل از محبوبیت زیادی برخوردار شده است. در این مدل از میزان پارچه باز هم کاسته شده است.
شناکردن در کشورهای اسلامی برای زنان همواره یک معضل بوده است. در سال‌های اخیر طراحان لباس برای حل این مشکل لباسی را طراحی کردند که نام "بورکینی" بر آن نهاده شده است. واژه بورکینی ترکیبی است از پوشش "برقع" اسلامی و بیکینی.
بعید به‌نظر می‌رسد فیس‌کینی حداقل در آلمان به مد تبدیل شود زیرا در این کشور حضور با هر نوع ماسک و پوشش صورت در انظار عمومی قانونا ممنوع است و پیگرد دارد.
فصل تابستان و گرما، مترادف است با سپردن تن به آب و فرقی نمی‌کند که چه با بیکینی، میکروکینی، بورکینی و حالا هم با فیس‌کینی در چین باشد.