بیشترین میزان بیکاری در استان‌های لرستان و ایلام

مرکز آمار ایران با اعلام نتایج آمارگیری نیروی کار کشور در زمستان سال ۱۳۹۱، نرخ بیکاری در کشور را ۱۲/۴ درصد اعلام کرد. بنا به اعلام این مرکز استان‌های لرستان و ایلام با بیشترین نرخ بیکاری در کشور مواجه و "بیکارترین" استان‌های کشور محسوب می‌شوند.

به گزارش خبرگزاری "مهر" نرخ بیکاری در نقاط شهری بیشتر از مناطق روستایی است؛ نرخ بیکاری در مناطق شهری ۱۳/۴ درصد و در مناطق روستایی کشور ۹/۸ درصد اعلام شده است.

مرکز آمار ایران با مقایسه نرخ مشارکت اقتصادی نیروی کار کشور در زمستان سال ۹۱ با زمستان سال ۹۰ اعلام کرد که نرخ مشارکت اقتصادی ۹ دهم درصد افزایش داشته است.

بنا به گزارش مرکز آمار ایران بالاترین نرخ مشارکت اقتصادی به استان زنجان تعلق دارد و این مرکز نرخ را در این استان ۴۱ درصد اعلام کرده است. پایین‌ترین نرخ مشارکت اقتصادی نیز در استان سیستان و بلوچستان ثبت شده است. استان آذربایجان غربی نیز بعد از زنجان با بیشترین میزان مشارکت اقتصادی روبرو بوده است.

مرکز آمار ایران اعلام کرد که در بازه‌ی زمانی زمستان ۹۱ در استان تهران بیشترین مشارکت اقتصادی در بخش "خدمات" بوده و کمترین میزان مشارکت در بخش کشاورزی رخ داده است.

 در عین‌حال در استان خراسان شمالی بیشتر شاغلان در بخش کشاورزی مشغول به کار شدند. مجموع آمار اشتغال در بخش کشاورزی در زمستان گذشته کمتر از ۱۷ درصد بوده است.

نزدیک به ۳۵ درصد شاغلان در بخش صنعت مشغول به کار شدند و پایین‌ترین میزان مشارکت در بخش صنعت مربوط به استان‌های قم و کرمانشاه است. مجموع شاغلان در بخش خدمات در کل کشور نیز ۳۶/۲ درصد و کمترین میزان در این بخش مربوط به استان خراسان جنوبی است.

پیش از این خبرگزاری مهر اعلام کرده بود که در دوران هشت‌ساله‌ی ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد دست‌کم ۲۷۰ هزار نفر دیگر به بیکاران کشور اضافه شده است و دولت یازدهم با معضل بیکاری بیش از ۳ میلیون نیروی کار در کشور مواجه است.

خبرگزاری ایلنا نیز گزارش داده بود که نرخ بیکاری در میان جوانان ۱۵ تا ۲۵ ساله کشور در یک سال گذشته ۲/۶ درصد افزایش داشته است و به بیش از ۲۴ درصد رسیده است.

این در حالی است که بخش چشمگیری از بیکاری در ایران به دلیل عدم مراجعه به وزارت کار یا اشتغال در مشاغل کاذب اساسا آمارگیری و ثبت نمی‌شود.

در میان انبوه جمعیت جویای کار وضع زنان به مراتب وخیم‌تر است. زنان جوانی که پا به پای دانشجویان مرد یا حتی در سطحی بالاتر از دانشگاه‌ها بیرون می‌آیند، در آخر صف قرار می‌گیرند.