بالیوود و حمایت از جنبش توالت‌سازی در هند
۱۳۹۶ مرداد ۲۴, سه‌شنبه
بالیوود، کارخانه رؤیاسازی هند، معمولا با رقص و آواز شناخته می‌شود، اما فیلمسازان هندی از مسائل اجتماعی غافل نیستند و به شیوه خود مشکلات و نابسامانی‌ها را در کارهای خود مطرح می‌کنند. یکی از فیلم‌هایی که به تازگی به روی پرده سینما آمده و با استقبال زیادی هم روبرو شده فیلمی‌ست که به یک کمبود جدی در این کشور بزرگ می‌پردازد.
فیلم "توالت: یک داستان عشقی" مشکل کمبود توالت در هند را با بیانی شاد و ساده مطرح می‌کند. موضوعی که باعث بیماری شهروندان است؛ توریست‌های خارجی را هم رنج می‌دهد و هم به شگفتی وا می‌دارد.
در این کشور پهناور با تمدن باستانی غنی که یکی از اقتصادهای بزرگ جهان شناخته می‌شود، بیش از نیمی از جمعیت از توالت (آبریزگاه یا مستراح) محروم هستند. در کشوری که نزدیک به یک میلیارد و ۳۰۰ میلیون نفر جمعیت دارد و عده زیادی هنوز در روستا زندگی می‌کنند، بیشتر مردم برای قضای حاجت از فضای آزاد استفاده می‌کنند.
این عمل غیربهداشتی با گسترش کثافت و میکروب هر سال باعث مرگ و میر بیش از ۲۰۰ هزار نفر می‌شود.
به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید
یک پروژه دولتی
دولت هند به ریاست نارندرا مودی هم خود در سراسر کشور توالت عمومی می‌سازد و هم مردم را به ساختن توالت در خانه‌های خود تشویق می‌کند. نخست وزیر هند به تازگی اعلام کرده است که از زمان قبول مسئولیت در سال ۲۰۱۴ تا کنون دولت او بیش از ۲۰ میلیون توالت ساخته است.
این "پیکار ملی" با آموزش و تبلیغات همراه است که یک فیلم سینمایی هم در آن سهیم شده است.
فیلم "توالت: یک داستان عشقی" از زندگی واقعی مردی الهام گرفته که مصمم است در خانه خود توالت بسازد. این مرد ازدواج کرده اما همسرش به دلیل نداشتن توالت خانه را ترک کرده است. حال مرد قصد دارد با ساختن توالت همسر محبوب خود را به خانه برگرداند.
بیشتر بخوانید: دسترسی هندی‌ها به تلفن همراه بیش از توالت است
نقش اصلی فیلم را اکشای کومار بازی کرده که از هنرپیشه‌های محبوب و پردرآمد سینمای هند شناخته می‌شود.
سازندگان فیلم می‌گویند در جریان تحقیق برای ساختن فیلم متوجه شده‌اند که انجام عمل طبیعی تخلیه در فضای آزاد تنها موجب گسترش آلودگی و بیماری نیست، بلکه عامل بسیاری از تجاوزات به زنان است. زنی که در تاریکی شب برای قضای حاجب به طبیعت می‌رود، قربانی ضعیفی‌ست برای مردانی که برای حمله به او کمین کرده‌اند.
به نظر سازندگان نهایت ریاکاری در این است که جامعه از سویی به زنان تکلیف می‌کند بدن خود را از مردان نامحرم بپوشانند و از طرف دیگر آنها را برای انجام عملی به شدت خصوصی به فضای باز می‌فرستد.