«اگر حامد حدادی بیاید قهرمان بازی‌های آسیایی می‌شویم»

دویچه وله: دو ماه پس از حضور در مسابقات جام جهانی بسکتبال ترکیه، تیم ملی بسکتبال ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانجو به میدان می‌رود. کم و کیف تیم ملی بسکتبال ایران را در مقطع فعلی چه طور ارزیابی می‌کنید؟

مصطفی هاشمی: من فکر می‌کنم بسکتبال ما پتانسیل خیلی قویی دارد که از این پتانسیل نهایت استفاده را در این چند ساله کرده است و یقیناً هم در مسابقات گوانجو استفاده خواهد کرد. البته ما یکسری مشکلات آسیب‌دیدگی و آمدن حامد حدادی، این‌که آیا میسر می‌شود یا نه، را داریم. ولی من فکر می‌کنم به‌خاطر همان پتانسیلی که گفتم در بسکتبال ما وجود دارد، ما آن قدر مشکلی نخواهیم داشت.

البته مشکل نه این‌که حالا حتما اول می‌شویم یا فینالیست، بلکه در نتیجه‌گیری موفق خواهیم بود. اگر حامد بیاید، که من فکر می‌کنم یقیناً ما قهرمان آسیا خواهیم شد، بدون هیچ گونه شک و تردیدی. اگرهم نیاید، فکر می‌کنم حداقل در بین چهارتیم نخست مسابقات قرار خواهیم گرفت. در صورت صعود به مرحلۀ نیمه‌نهایی، شرایط خیلی فرق خواهد داشت. شرایط بازی در نیمه‌نهایی استثنایی است. اگر تیمی از آن شرایط استفاده ‌کند، به فینال می‌رسد، برای بعضی‌ها ‌هم این اتفاق نمی‌افتد.

با توجه به این که حامد حدادی یک بازیکن بدون شک کلیدی تیم ملی بسکتبال ایران است، اما نبودن او قطعا باعث می‌شود که بخت قهرمانی تیم ملی بسکتبال ایران هم کمتر شود؟ یعنی موفقیت تیم ایران به این شدت تنها به یک بازیکن بستگی دارد؟

شما نگاه کنید، "پست پنج" در دنیا خیلی کم است. در NBA (لیگ بسکتبال آمریکا) اکثر بازیکنان "پست پنج" خارجی‌ها هستند. بازیکنان داخلی‌شان هم حالت‌های "چهار" یا "چهارونیم" دارند. حامد حدادی را خدا به بسکتبال ما هدیه کرده است.

شما در بسکتبال جهان بازیکنی را با قد ۲ متر و ۱۸ سانتی‌متر، عاقل، باهوش و پرسرعت خیلی کم می‌توانید پیدا کنید. این واقعیت دارد که حدادی برای ما یک عنصری است که فرد دیگری نمی‌تواند جایگزین او شود. همچنین اگر شما بازی‌های دوره‌ی قبل قهرمانی آسیا را ببینید که ما در چین، چین را با اختلاف زیاد بردیم، به خاطر وجود حدادی بود. علیرغم این‌که تیم ملی چین یاران صاحب‌نامی مثل جیانیان، شیشی و بازیکنان برجستۀ دیگری را در اختیار داشت، اصلا کسی به نزدیکی حلقه‌ی ایران نمی‌آمد. چینی‌ها بازی را به شوت ختم می‌کردند و شوت‌هاشان هم نتیجه ساز نبود. این است که وجود حامد غیرقابل انکار است.

حرفی که شما می‌زنید درست است. اگر حامد نباشد ما باید سعی کنیم نوع بازی‌مان را عوض کنیم. وقتی حامد هست به شیوۀ دیگری بازی کنیم و وقتی هم حامد نیست، تاکتیک‌مان را عوض کنیم. اما انتخاب بازیکنان‌مان را باید با این نکته هماهنگ کنیم؛ این‌که چه جور دفاع و چه جور حمله کنیم. این‌ها را باید عوض کنیم تا حداقل بتوانیم تا حدودی خلاء حامد را پر کنیم. پیدا کردن جایگزین برای حامد حدادی اصلا غیرقابل باور است.

به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، بسکتبال ملی ایران در حال حاضر از یک نسل طلایی برخوردار است. به نظر شما احتمال دارد که سطح بالای انتظارات از این تیم، گریبانگیر بسکتبالیست‌های ایرانی در بازی‌های آسیایی گوانجو شود؟

شما می‌گویید "نسل طلایی" که من اصلاً اعتقاد به این نسل طلایی ندارم، جز دو سه نفر و حامد به‌عنوان یک استثنا. این نسل، یک نسل بسیار متوسطی است، اما در زمان طلایی بسکتبال ما بازی کرده و رشد کرده است. ما یک نسل مربی داریم که جزو افتخارات ورزش ما هستند. این مربی‌ها توانایی مربیگری تیم‌های اروپایی را دارند. این مربیان برای بسکتبال ما تاکتیک، انضباط، جاه‌طلبی و حس پیروزی آورده‌اند. بالاخره به لطف پول‌هایی که باشگاه‌های ایرانی به بازیکنان می‌دهند، بازیکن تمام تمرکزش تمام مدت روی تمرین است.

اردوهای خارجی و مسابقات متعدد برون‌مرزی هم باعث شده‌اند که بسکتبال ما به این حد برسد که می‌بینید. موقعی که چنین شرایطی وجود دارد، باید هم همه این توقع را داشته باشند که این تیم مدال بیاورد. این مسئله‌ای بدیهی است و دور از دسترس هم نیست.

در گفت‌وگوهایی که ما در هنگام جام جهانی بسکتبال ۲۰۱۰ ترکیه با بسکتبالیست‌های ملی‌‌پوش ایران و کارشناسان بسکتبال ایران داشتیم، همه براین باور بودند که حالا بسکتبال ایران نخستین قدم‌هایش را برای جهانی‌شدن پشت سر گذاشته و فقط در مقایسه با حریفان جهانی می‌تواند به روند موفقیت‌اش ادامه دهد و مسابقات آسیایی دیگر نباید هدف اصلی کسب موفقیت برای بسکتبال ملی ایران باشد. نظر شما در این مورد چیست؟

این‌که بازیکنان در مسابقات جام جهانی شرکت می‌کنند و با تیم‌های قوی‌تر بازی می‌کنند، حداقل‌اش این است که یک اعتماد به نفس و یک حس خودباروی در آنها به‌وجود می‌آید و از آن می‌توانند در مسابقات آسیایی خیلی خوب استفاده کنند. ولی باید جهانی‌شدن بسکتبال ایران واقع‌بینانه‌تر باشد و ما جهانی‌شدن بسکتبال خودمان را بپذیریم.

این درست نیست که ما هنوز اندر خم کوچه‌ی آسیا باشیم. ما ۷۵ میلیون جمعیت داریم، ۴۰ میلیون نوجوان و جوان داریم. این پتانسیلی که ما داریم، خیلی کشورها ندارند. ما اگر یک برنامه‌ریزی صحیحی داشته باشیم، باید هم در جهان تا حدی رشد کنیم.

در مسابقات جام جهانی ترکیه هم می‌توانستیم از گروه‌مان صعود کنیم. حتی اگر تمام مهره‌های تیم ملی حضور داشتند، شاید بازی بزرگتری هم انجام می‌دادیم. اما عدم خودباوری و یکسری عقاید که از تیم‌ها غول ساخته‌ایم، از برزیل، از کرواسی و از اسلوانی، این‌ها خودش یک‌مقدار بازیکنان‌ ما را تحت تاثیر قرار دادند. این باعث شد که در تیم ما خودباوری کمتر شود.

ما این پتانسیل را داریم که بازی‌های خوبی را انجام دهیم. حالا بُرد و نقش برد هم الان بیگانه است. ما این توانایی را داریم که در برابر تیم‌های اروپایی بازی‌های خوبی را انجام دهیم و بتوانیم با آنها بُرد و باخت کنیم. امیدوارم که از بازی‌های جام جهانی نهایت استفاده را برده باشیم. تیم‌های مقابل را مدام غول نکنیم و برای خودمان تابویی نسازیم که شکستن‌اش خیلی سخت باشد.