جهان عکسهای رنگارنگ و سورئالیستی اروین بلومنفلد
عکسهای بلومنفلد تنها عکس نیستند و او نیز تنها یک عکاس نبود. اهمیت به نکات ریز، طنز و تخیل قوی از شاخصهای اصلی عکسهای مد او به شمار میآیند. بیسبب نبود که بلومنفلد یکی از مطرحترین عکاسان مد دهه ۴۰ و ۵۰ محسوب میشد.
شوق آزمودن
آثار اروین بلومنفلد متاثر از سبک سورئالیسم و داداییسم است. او در عکسهای هنری خود از عناصر بسیاری از این دو سبک استفاده کرده است. مانند چهره این زن (عکس بالا) که بلومنفلد با استفاده از شیشه مشجر آن را به تصویر کشیده است. در موزه عکاسی "FOAM" آمستردام نمایشگاهی از عکسهای رنگارنگ بلومنفلد برپاست. عکسهایی زنده و بینظیر از دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، از دوران فعالیت بلومنفلد در نیویورک.
هنر پنهان در مد
بدن زن منشأ الهام آثار بلومنفلد بود. به گفته کویمان، سرپرست موزه آمستردام، "او به بدن زنان همچون مانکنهای عریان پشت ویترین نمینگریست، بلکه به تصویر کشیدن رازهای جسم و پیچیدگی شخصیتهای آنان برای او مهم بود". مدلهای او میبایست چیزی بیش از مانکنهای نمایشگاههای معرفی محصولات مد باشند که وی آن را هنر پنهان در مد مینامد. "خشم رنگها" (عکس بالا)، سال ۱۹۵۸.
شوخی برای مجله مد "ووگ"
برلین، آمستردام و پاریس محل سکونت بلومنفلد بود. تا زمانی که در سال ۱۹۴۱ به دلیل یهودی تباربودنش مجبور گشت به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کند. در نیویورک او بلافاصله به همکاری با مجله مد "بازار هارپر" پرداخت. سپس مجلههای دیگری همچون "Cosmopolitan"، "Life" و "Vogue" به خلاقیت او پی بردند که برای این دو عکس شوخ را به تصویر کشید.
عکسهایی فراتر از عکاسی مد
بلومنفلد در عکسهایش تکنیکهای مختلفی را به کار میبرد. از جمله از نور دوگانه، نور خورشید و آیینه برای انعکاس نور استفاده میکرد. او همچنین از اولین عکاسانی بود که به ساخت فیلمهای مد پرداخت. بلومنفلد در کنار عکسهای مد خود (مانند عکس "همان چهره" برای مجله ووگ)، همچنین با شرکتهای نامی محصولات آرایشی همچون لورئال و الیزابت آردن نیز همکاری داشت.
هنرمندی مطرح و صاحب سبک
بلومنفلد یکی از گرانترین عکاسان مد زمان خود بود. ستارگانی نامی همچون مارلن دیتریش یا آدری هپبورن به استودیوی عکاسی او آمد و شد داشتند. آثار بیمانند و پرتخیل او تنها در جهان مد محبوبیت نداشتند. در وهله نخست او صیاد لحظههای زیبا بود ـ و در کنار آن مدهای بینظیر را در معرض نمایش قرار میداد. این خلاقیت تا واپسین دم، ۱۹۶۹، با او همراه بود.