«كوره هاى آدم سوزى نازيها» هشدارى جاودان در تاريخ بشريت

بنا به تفسير «كرنليا رابيتس» از بخش روسى راديو صداى آلمان، اروپاى متحد بالنده امروزين به كوشش هاى بيشترى براى زنده كردن خاطراتى اينچنين نياز دارد.

«كرنليا رابيتس» چنين مى نويسد: در عصر روز بيست و هفتم ژانويه سال ۱۹۴۵ ميلادى سربازان ارتش سرخ وارد اردوگاه اسراى نازيها موسوم به اردوگاه «آشويتس» يا اردوگاه نابودى و مرگ شدند. نيروهاى محافظ اردوگاه مزبور و نازيها پيش از ورود ارتش سرخ محل را ترك كرده بودند. آنچه كه آنها در عوض به جا گذاشته بودند ۶۵۰ جسد و حدود ۸۰۰۰ اسير رو به مرگ بود. داخل ساختمانها مملو از كفش و لباس هاى مردان، زنان، كودكان و ده ها هزار مورد از اين دست بود. آنها اشياء باقيمانده از اسراى به قتل رسيده بودند. آنها گوياى كشتار وسيعى بودند كه تاريخ هنوز تا آن زمان به خود نديده بود.

اردوگاه «آشويتس» در نزديكى شهر كراكائو واقع در كشور لهستان قرار داشت . از ماه ژوئن سال ۱۹۴۰ ميلادى اسيران را بنا به اتهامات سياسى، مذهبى، اجتماعى و يا نژادپرستانه از تمام كشورهاى اروپا به اين اردوگاه آورده بودند. يهوديان اما به جرم يهوديت قسمت اعظم زندانيان را تشكيل ميدادند. بيش از يك ميليون مرد، زن و كودك يهودى در اين اردوگاه به قتل رسيدند. اردوگاه «آشويتس» بزرگترين و وحشت ناك ترين اردوگاه اسراى نازيها و به دليل جنايات واقع شده در آن جهنمى در روى زمين و «گورستان انسانيت» در تاريخ بشر شد. گورستانى كه با خود خاطراتى از اتاقهاى گاز، كوره هاى آدم سوزى، اتاق هاى بازجويى و زيرزمين هاى مخوف را براى هميشه عجين كرده است.

شصت سال از آزاد سازى اين اردوگاه ميگذرد. از آن تاريخ تا به امروز هيچ چيز چه دادگاه هايى كه براى محاكمه مجرمين تشكيل شد و چه كتابهايى كه نوشته شد، نه فيلم ها و نه تحقيق هاى مربوط منتشر شده نتوانستند اين غم نامه را بدرستى به تصوير كشند. بسيارى از اسراى اين اردوگاه اينك درگذشته اند. آنانى كه باقى مانده اند نيز تا ده سال آينده، ديگر در قيد حيات نخواهند بود. به همين دليل امسال لازم بود در شصتمين سالگرد اين واقعه مراسمى برگزار شود. تا كه بازماندگان اسير در اين اردوگاه بتوانند از خاطراتشان بگويند.

اما اينكه آيا آنچه آنان بازگو ميكنند شنونده اى مشتاق خواهد داشت كه بدان گوش داده و از آن براى آينده عبرت گيرد، موضوع ديگرى است. در اين مورد امكان براه انداختن جنجال هاى تبليغاتى نيز از سوى رسانه هاى خبرى زياد است. از مدتها شخصيت هاى گوناگون با نوشتن كتاب و ساختن فيلم هاى مستند يا تلويزيونى سعى در تصوير اين جنايات كرده اند. آثارى كه به لحاظ سياسى درستند و چه قربانيان و چه عاملين از آن انتقاد نمى كنند. با وجود اين كتابهاى جديدى كه در آن از آلمانىها به عنوان قربانيان حملات تروريستى نام برده شده و نه به عنوان همدستان و مقصران كشتار جمعى و جنايات جنگى، پرفروش ترين كتابها ميشوند. در اينجا لازم است كه از تحركات جديد نئونازيها و آشوب بپا شده توسط آنان در پارلمان يكى از ايالات اين كشور نيز نام برد.

مراسم يادبود قربانيان اين اردوگاه از دو نظر داراى اهميت است. يكى اينكه نسل هاى جديد بايد بدين وسيله در مورد اين فجايع آگاهى كسب كنند واز آن بياموزند ديگر آنكه بدين طريق فرصتى براى همه كشورهاى اروپا بوجود آمده است تا بتوانند بدين وسيله «فرهنگ يادبود وقايع مشترك» اين قاره را بوجود آورند. بخصوص براى كشورهاى اروپاى مركزى و شرقى كه پس از رهايى از دست نازيها به زير يوغ ديكتاتورى شوروى سابق رفتند و به همين دليل در مورد جنايات هولناك اينچنين كمتر در اين كشورها سخن به ميان رفته است، گفتگو با ديگر كشورهاى اروپايى، استفاده از تجارب آنان و تحت حمايت قرار گرفتن توسط آنان فرصت جديدى براى آموختن بوجود مى آورد.