آغاز اعتصاب غذای زندانیان سیاسی سابق در برلین
۱۳۸۸ مرداد ۲, جمعه
شرکت‌کنندگان در اعتصاب‌غذای برلین با انتشار بیانه‌ای، خواستار آزادی بدون قید و شرط کلیه‌ی زندانیان سیاسی و ممنوعیت هر نوع شکنجه در زندان‌های جمهوری اسلامی شدند. یکی دیگر از خواسته‌های اعتصاب‌کنندگان لغو بدون قید و شرط مجازات اعدام در ایران بود.
در بیانیه‌ی مشترکی که از سوی اعتصاب‌کنندگان انتشار یافته، آمده است که اعتصاب غذا برای اعلام همبستگی با زندانیان سیاسی، به ویژه دستگیرشدگان رخدادهای اخیراست.
اسامی ۸۵ نفر، که در این اعتصاب غذا به طور فعال شرکت دارند، اعلام شده است، اما تاکنون صدها شخصیت سیاسی، هنری، علمی نیز از اعتصاب غذای برلین پشتیبانی کرده‌اند.
ده‌ها سازمان حقوق‌بشری، همچون عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق‌بشر، وبسیاری از انجمن‌های سیاسی و فرهنگی ایرانی و خارجی نیز از جمله حامیان این اعتصاب غذا به شمار می‌آیند.
اعتصاب‌غذا در هوایی کاملاً ناپایدار در برابر دروازه‌ی براندنبورگ، در قلب برلین، پایتخت آلمان از ساعت ۹ صبح جمعه (۲۴ ژوئیه) شروع شد و تا صبح یکشنبه (۲۶ ژوئیه) ادامه خواهد داشت. استقبال رسانه‌ها از حرکت اعتراضی ایرانیان چشمگیر بود. حتا پیش از آغاز رسمی اعتصاب غذا، نیز روزنامه‌نگاران و عکاسان در محل حضور داشتند. و انتظار می‌کشیدند. اعتصاب کنندگان پیراهن‌های سرخ و سیاه بر تن داشتند، که بر روی آنان «آزادی زندانیان سیاسی» نقش بسته بود.
فاجعه‌ای اجتماعی در شرف تکوین است
خانم منیره برادران یکی از شرکت‌کنندگان در اعتصاب غذای برلین، درباره‌ی انگیزه و هدف این حرکت گفت: «انگیزه‌ی من برای شرکت در این حرکت، تحقق خواسته‌هایمان است. در پی دستگیری افراد و شرایط ناروشن بازداشت‌شدگان، که حتا خانواده‌های آنان نیز در بی‌اطلاعی به سر می‌برند، خبرهایی از شکنجه‌ی بازداشت‌شدگان می‌رسد. تیراندازی به مردم در خیابان‌ها، شرایط بسیار نگران‌کننده و ویژه‌ای را به وجود آورده است. فکر می‌کنم، برای جلوگیری از این اعمال، باید هر کاری که از دستمان بر می‌آید، انجام دهیم.»
منیره برادران با اشاره به تجربیات خود از زندان‌های جمهوری اسلامی، درباره‌ی پیامدهای مخرب شکنجه بر زندانیان از یک‌سو، و آسیب‌های جدی اعدام بر خانواده‌ی قربانیان و جامعه از سوی دیگر تاکید کرد و آن را فاجعه‌ی اجتماعی خواند. به گفته‌ی وی، این حرکت اعتراضی از پشتیبانی گروه‌ها و انجمن‌های بین‌المللی بسیاری برخوردار بوده و تاکنون بیش از هشتصد نفر از اعتصاب غذای زندانیان سیاسی سابق پشتیبانی کرده اند.
برادران افزود، این‌گونه حرکات، سبب برانگیختن حس همبستگی میان ایرانیان خارج و داخل نیز خواهد شد. طبیعتاً کار اصلی بر دوش مردم و فعالان سیاسی داخل کشور بوده و آنان نیز در معرض بیشترین خطرات قرار دارند. اما شرکت‌کنندگان در این اعتصاب غذا، به شیوه‌ی خاص خودشان با سیاست‌های سرکوبگرانه‌ی جمهوری اسلامی به مخالفت برخاسته‌اند.
وی به تنوع نظرات و سلیقه‌های سیاسی در میان شرکت‌کنندگان اشاره کرد، اما اعتصاب غذا در برلین را مستقل از حرکت گروهی دیگر از ایرانیان در نیویورک خواند.
"زندان تنها مکان برای برابری واقعی میان زنان و مردان در جمهوری اسلامی"
ستاره عباسی، یکی دیگر از اعتصاب‌کنندگان، نیز در سال ۱۳۶۱ به همراه دختر ۱۵ روزه، مادر و برادر خود به زندان افتاد. او به خاطر هواداری از یکی از گروه‌های چپ به مدت هشت سال به زندان محکوم شد.
ستاره عباسی با مقایسه میان دوره‌های مختلف، شرایط زندانیان سیاسی در دوره‌ی کنونی، پس از انتخابات را همچون دهه‌ی شصت بسیاردشوار و خطرناک توصیف کرد. وی افزود، تنها در زندان و زیر شکنجه، برابری واقعی میان زنان و مردان در جمهوری اسلامی برقرار می‌شود و هیچ تفاوتی میان آنان نیست.
وی با فروتنی به تجربه‌ی دردناک خود اشاره کرد، که در شرایط کنونی نیز در اشکالی دیگر تکرار می‌شود. ماموران دولتی به ستاره عباسی گفته بودند، که همسر وی در پی خوردن قرص سیانور، کشته شده است. سالیان مدیدی او این داستان را حقیقت می‌پنداشت. اما دو سال پیش، یکی از هم بندان همسرش پرده از این راز برداشت، که همسر وی پس از گذشت یک هفته، در زیر شکنجه، جان باخته است.
وی همدردی با زندانیان سیاسی را نخستین هدف این حرکت اعتراضی دانست و تاکید کرد، زندانیان سیاسی باید بدانند که ما با تمام احساس در کنار آنان هستیم. ما از این طریق می‌خواهیم به جهانیان بگوییم، که چه اتفاقی در ایران افتاده است.
گزارشگر: شهرام اسلامی
تحریریه: بهرام محیی