کودکان مهاجر در صربستان برای زنده ماندن تن فروشی می‌کنند

در نزدیکی بلگراد پایتخت صربستان یک ایستگاه قطار متروکه حالا به اقامتگاه مهاجران تبدیل شده است. کودکان پناهجویی که برخی شان حتی کمتر از ۱۰ سال عمر دارند، درون لحاف های خاکستری رنگ خزیده و نزدیک آتش خودشان را به سختی از سرمای سوزان زمستان محافظت می کنند.  

بی بضاعت، گرسنه و تنها در سرما. مردان صرب همواره پیش شان می آیند و به آنها در بدل همخوابی پول پیشنهاد می کنند. این مردان می دانند که برخی از این کودکان آن قدر درمانده اند که برای زنده ماندن هرکاری می کنند.

نوید (نام مستعار) یک کودک ۱۶ ساله افغان که در میان این گروه از کودکان پناهجو زندگی می کند، به خبرنگار «توماس رویترز فوندیشن» گفت: «آنها اینجا می آیند و احمق ها را شکار می کنند». نوید که نخواست هویت اصلی اش فاش شود اضافه کرد: «آنها می پرسند که چقدر پول می خواهی. پول را می دهند و با هم می روند. آنها کارهای بدی با آنان (کودکان) می کنند».

وی توضیح می دهد که چگونه برخی از مردان صرب حتی تا ۲۰۰۰ دینار صربیایی معادل (۱۷ دالر) را برای سکس با یک پسر می پردازند.

اما علی، دوست نوید که او هم از افغانستان است، این کودکان را به خاطر تن فروشی ملامت نمی کند: «آنها شب ها اینجا گرسنه می خوابند. سرد است و چیزی ندارند. پول ندارند و فکر می کنند باید این کار را بکنند». این پناهجویان ۱۶ ساله به وسیله یک ترجمان تیم خبری این اظهارات را بیان کردند.

صدها کودک پناهجو از سال گذشته به صربستان رسیده اند و ماه ها است که تلاش دارند به سفرشان به سوی اروپای غربی ادامه دهند و از فقر و جنگ در افغانستان، پاکستان، سوریه و عراق فرار کرده اند.

همانند علی، شمار زیادی از این کودکان در صربستان گیرمانده اند و به خاطر سرمای شدید و مرزهای بسته شده به ادامه سفرشان قادر نیستند. آنها همه پول شان را به قاچاقچیان داده اند تا به اینجا رسیده اند.

صندوق حمایت از کودکان ملل متحد (یونیسف) می گوید کودکانی که اغلب با "سیستم پرداخت در زمان حرکت" به دست قاچاقچیان انسان سپرده می شوند تا به اروپا برسند، معمولا مورد بهره برداری و خشونت از جمله تجاوزجنسی و تن فروشی اجباری قرار می گیرند.

سازمان بین المللی مهاجرت (آی او ام) می گوید که حدود ۷۷۰۰ پناهجو در صربستان زندگی می کنند که از این میان، حدود ۱۱۰۰ تن که اکثر شان افغان ها هستند، در انبارهای متروک در بلگراد زندگی می کنند.

سازمان «سف د چلدرین» ارزیابی کرده که ۱۰ درصد از پناهجویان در صربستان را کودکان بدون سرپرست تشکیل می دهند. این سازمان خیریه می گوید هیچ گزارشی را دریافت نکرده که کودکان تنها در این کشور تن فروشی کنند.

تاتیانا ریتسیچ، سخنگوی سازمان «سف د چلدرین» در بلگراد گفت: «وقتی که آنها در صربستان یا هر کشور دیگری به دلیل مسدود بودن مرزها گیر بمانند، تمام پول شان مصرف می شود و از طرفی آنها پول نیاز دارند که به قاچاقچیان انسان بپردازند تا به مقصدشان برسند». این بانوی سخنگو به تامسون رویترز فوندیشن افزود: «این معمولا سخت است که به همه آنها رسیدگی کرده و از آنان حفاظت کنیم». 

مشت، لگد و سیلی

صربستان که عضو اتحادیه اروپا نمی باشد، یکی از مراکز عبوری پناهجویان در سال گذشته بود. آن زمان صدها هزار پناهجو از مسیر موسوم به بالقان راهی کشورهای غرب اروپا بودند.

هرچند این مسیر در ماه مارچ سال گذشته مسدود شد، اما مقامات صربستان برآورد می کنند که از آن زمان به بعد ۱۱۰ هزار مهاجر از این کشور عبور کرده و از مرزهای سیم خاردار کشیده شده وارد هنگری شده اند. به گفته مقامات این کشور، این انسان ها اکثرا به کمک قاچاقچیان انسان از این مسیر گذشته اند.

علی می گوید رسیدن تا صربستان برایش ۹۵۰۰ یورو مصرف برداشته است و علاوه بر پرداخت پول، در بلگردا قاچاقچیان انسان وی را به شدت لت و کوب کرده و مجبور ساخته شده برگ بخورد و آب کثیف بنوشد تا زنده بماند. علی گفت: «نزدیک بود به خاطر تشنگی تلف شوم. اما اگر راه نمی رفتم، قاچاقچیان با سیلی و لگد می زدند».

نوید که بزرگترین فرزند خانواده است، می گوید پس از آنکه حملات متعدد انتحاری شهرش را در شمال شرق افغانستان ویران کردند، به امید زندگی بهتر راهی اروپا شد.

وی در اتاق کوچکی که با یک کودک ۱۲ ساله در این انبار متروکه در بلگردا شریک ساخته، گفت: «مادرم گفت اگر در شهر کار کنی، آنجا جنگ است. اگر به مکتب بروی هم بمب می گذارند و مردم را می کشند. تصمیم گرفتیم که من باید آنجا را ترک کنم».

تخت او یک ملافه کثیف روی زمین سمنتی و سرد است؛ برخلاف کمپ های گرمی که از سوی دولت گردانندگی می شود و ۶۶۰۰ مهاجر که عمدتا زنان و کودکان هستند، در آنها زندگی می کنند.

این دو نوجوان گفتند که این انبار اولین مکانی بود که مسکن گزین شدند و به خاطر ترس از اخراج تصمیم گرفتند که در این انبار متروکه زندگی کنند.

به هرحال دراگان ولیمیروویچ که بزرگترین اردوگاه مهاجران را در نزدیکی قریه آداسویچ در ۱۱۳ کیلومتری بلگراد گردانندگی می کند، به رویترز گفت چنین ترسی بی اساس است.

وی اضافه کرد که برخی از پناهجویان ترجیح می دهند که در کمپ های باز و خارج از اداره دولت زندگی کنند؛ چراکه آنان آسان تر می توانند به قاچاقچیان انسان دسترسی پیدا کنند: «ادارات آنها را پس نخواهند فرستاد. اگر دولت خواسته باشد، می تواند این کار را در ۲۴ ساعت انجام بدهد، اما نمی خواهد چنین کاری بکند».

منابع کشیده شده

سازمان امدادرسان «کی‌یر» می گوید از زمانی که مرزها بسته شده اند هر روز ۱۰۰ مهاجر به صربستان می رسند و کمپ های این کشور لبریز از مهاجر شده است.

سومکا بوکان مدیر گروه عملیات بشردوستانه این سازمان در بالقان گفت: «تعداد مهاجران زیاد دیده نمی شود، اما این شمار برای کشوری با درآمد متوسط و بیکاری بالا شمار زیادی است». وی اضافه کرد: «این بسیار سخت است که به چنین وضعی بدون کمک های بین المللی رسیدگی کرد».

بوکان گفت وضعیت کسانی که خارج از کمپ های رسمی زندگی می کنند بسیار فقیرانه است و ترس از اخراج بسیاری از مهاجران را به چنگال قاچاقچیان انسان و جنایتکاران می اندازد. این بانو اضافه کرد: «این یک تجارت سودآور است و آنها انسان ها را استثمار می کنند، اما چنین به نظر می رسد که این تنها گزینه برای پناهجویان است».

با وجود این همه اتفاق های ناگواری که برای علی افتاده، وی بازهم یک قاچاقچی را پیدا کرده که او را به کاله در فرانسه و از آنجا به بریتانیا ببرد. علی گفت: «می خواهم زندگی ام را آنجا بسازم و درسم را ادامه بدهم». او افزود: «امیدوارم که به خواست خدا به سلامتی به مقصدم برسم».

(RS/AF (Thomson Reuters Foundation)