چه کسی می تواند "دولت اسلامی" را متوقف سازد؟

یک سال پس از اعلام خلافت در سوریه و عراق، "دولت اسلامی" قوی تر از هر وقت دیگر است. ايتلاف چندین ملیتی بین المللی، با وجود دست آورد های منفرد، موفق به سرکوب قاطعانه این گروه تروریستی نگریده است.

جنگجویان گروه ترویستی "دولت اسلامی" یا داعش در یک سالگی خلافت نام نهاد خود سر یک انسان را که از تن اش جدا کرده اند، بر بالای یکی از دروازه های کارخانه یک شرکت گاز در نزدیکی شهر لیون فرانسه آویزان می کنند؛ در شهر سوس تونس در ساحل بالای سیاحان شلیک می کنند و در کویت مسجد شیعیان را منفجر می کنند. سه حمله تروریستی در سه قاره در فاصله تنها دو ساعت. این یک پیام روشن است: ما در همه جا هستیم و می توانیم هدفمندانه حملات خود را انجام دهیم.

هنگامی که ابوبکر البغدادی یک سال پیش اعلام خلافت کرد و خود را به عنوان خلیفه معرفی کرد، جنگجویان "دولت اسلامی" هنوز هم در عراق و سوریه متمرکز بودند. به سرعت آنها بخش های بزرگی از شمال عراق را تحت کنترول خود در آوردند. با بدست آوردن شهر موصل در عراق و الرقیه در سوریه، این گروه موفق گردید که یک ساختار منسجمی را ایجاد کند و از آنجا ساحه تحت نفوذ اش را گسترش دهد.

جهادگرایان در حال گسترش نفوذ شان
امروز نقشه خلافت نام نهاد داعش شرق میانه طوری دیگری است. این گروه تروریستی در میان مناطق درگیر جنگ های خونین در سوریه و عراق، که هنوز هم بی ثبات است، در حال گسترش نفوذ اش است. در اوایل ماه اکتوبر سال گذشته، شبه جزیره سینا در مصر اعلام خلافت کرد، و چند روز بعد از آن بخش هایی از لیبیا با "دولت اسلامی" پیوست. با وجود همه مساعی بین المللی هنوز هم بعد از یکسال "دولت اسلامی" در حال پیشروی و قوی تر از هر زمانی دیگر است. در آغاز هیچ کسی نمی توانست تصور کند که "دولت اسلامی" به این سرعت پیشروی می کند و به این اندازه جنگجویان از خارج با این گروه می پیوندند.

به دست آوردن قدرت پس از شکست
در سطح بین المللی در حال حاضر نیروهای چندین کشور به منظور عقب راندن جنگجویان "دولت اسلامی"، که تخمیناً حدود 35 هزار جنگجو اند، مشترکاً علیه این گروه مبارزه می کنند. هواپیما های امریکایی با اجرای حملات بالای مواضع "دولت اسلامی" روزانه 7،5 میلیون دالر مصرف می کنند. سلاح های اروپا و عربستان نیز در مبارزه علیه این گروه مورد استفاده قرار دارند. از راه زمینی اردوی عراق که از جانب شبه نظامیان شیعه ایران حمایت می گردند، شورشیان و اردوی سوریه و واحد های کردی علیه جنگجویان گروه تروریستی "دولت اسلامی" می جنگند. این نیرو ها با هم موفق گردیدند تا اسلامگرایان را در کوبانی سوریه و تکریت عراق شکست بدهند.

اما در هفته های اخیر، "دولت اسلامی" دوباره موفق گردید تا نفوذ اش را، که در بسیاری از مناطق در عراق و سوریه از دست داده بود، دوباره گسترش دهد. در مرکز رمادی در عراق اردوی این کشور برای بار سوم با شکست روبرو گردید. در سوریه اردو شهر تاریخی پالمیرا را به دست جهادگرایان واگذار کرده و خود پا به فرار گذاشت. در روزهای اخیر، از درگیری های سنگین در کوبانی و تکریت گزارش شده است.

تفوق جهادگران
چرا مبارزه علیه "دولت اسلامی" و عقب راندن این گروه تا حال نتیجه آنچنانی نداده است. جواب معمول به این سوال این است که "ا یک دشمن نهایت دشوار، متحرک که یک جنگ متعارف، چریکی و تروریستی را پیش می برد، مقابل هستیم"

سوال دیگری که مطرح می گردد این است که چرا در مبارزه علیه گروه تروریستی "دولت اسلامی" دستآورد ها رضایت بخش نیستند. نوید کرمانی آلمانی-ایرانی نژاد در کتاب اخیر خود تحت عنوان "بین قرآن و کافکا" می نویسد که "دولت اسلامی" به همان اندازه قوی است که مخالفان اش اجازه اش می دهند. او می نویسد که "ما تنها زمانی می توانیم ترور را شکست بدهیم که حامیان و ریشه های ترور را از بین ببریم." در اینجا مسئولیت خاص به دوش کسانی است که زیر نام آنها خشونت ها اعمال می گردد.

اما از چنین مسئولیت پذیری در منطقه کمتر خبری است. در عوض، ظلم، ستم، تحقیر، خودسری و جنگ های حاکمان مستبد در طی چندین دهه یک نسل روان افسرده و خشن را ببار آورده است. اعدام در ملاء عام، گردن زدن، سنگسار و قطع کردن دست، نه تنها از شیوه های مجازات "دولت اسلامی" است، بلکه در عربستان سعودی، ایران و عراق، در زمان صدام حسین، نیز این همه وجود داشته و دارد.

فواد و ابراهیم دو عراقی می گویند "از زمانیکه صدام از بین رفته است، ما با ترور سرو کار داریم." در ادامه می گویند که "اول امریکایی ها بودند که دستگیر و شکنجه می کردند، پس از آن القاعده بود و در حال حاضر "دولت اسلامی" است." این دو جوان عراقی دیگر نمی خواهند برای خدمت به اردوی کشور شان بازگردند. آنها به قول خودشان نمی خواهند برای کشوری که عملاً از بین رفته مبارزه کنند. آنها از سیاستمدارانی که تنها به خود می اندیشند و به فکر پر کردن جیب های شان اند، متنفر اند. آنها نمی خواهند زندگی خود را برای یک جنگ جاری بین دو قدرت منطقه ای، یعنی ایران شیعه مذهب و عربستان سعودی که سنی مذهب است، از دست بدهند. فواد شیعه مذهب و ابراهیم سنی مذهب هر دو می خواهند حالا به اروپا مهاجرت کنند.