پولیس‌های زن حکومت پیشین: زندگی در سایه ترس و فقر
۱۴۰۰ دی ۸, چهارشنبه
یک پولیس زن پیشین به نام مستعار شهمامه در ولایت بامیان می‌گوید که از زمان به قدرت رسیدن گروه طالبان در ترس زندگی می‌کند. او حدود دو سال در بخش‌های مختلف نظامی کار نموده بود، اما حالا با چشمان پر اشک می‌گوید که تمام آرزوهایش با خاک یکسان شده و حتی زندگی‌اش در خطر است.
این بانوی جوان که نان‌آور اصلی خانواده‌اش بود و ماهانه ۱۲ هزار افغانی معاش داشت، چند ماه است که بیکار شده و با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند.
او دو طفل دارد و شوهرش در گذشته کارهای روزمزد می‌کرد، اما به دلیل توقف کارها و وضعیت خراب اقتصادی، ماه‌هاست که کاری نیافته و هر روز با لب خشک و پریشان از بازار به خانه برمی‌گردد.
این زن جوان می‌گوید: «کمی پس اندازی که داشتیم، خلاص شده است و حالا با وضعیت وخیم اقتصادی زندگی می‌کنیم. اگر کمک و همکاری با ما صورت نگیرد، واقعاً وضعیت زندگی ما بدتر از این می‌شود.»
این سرنوشت بسیاری زنانی است که در حکومت قبلی در پولیس یا اردوی این کشور فعالیت می‌کردند و حالا خانه نشین شده اند. شمار محدودی از این نیروهای پیشین توانسته اند کشور را ترک کنند.
در طی ۲۰ سال گذشته زنان و دختران زیادی در بامیان در بخش‌های مختلف به ویژه در عرصه نظامی مصروف کار بودند. اما سقوط حکومت پیشین باعث شد که همه این زنان کارهای شان را از دست بدهند.
شهمامه می‌گوید با وجودی که پنهانی زندگی می‌کند، ولی نیروهای طالبان خانه او را پیدا و تلاشی نموده اند. او مدعی است که از سوی نیروهای طالبان مورد توهین و تحقیر قرار گرفته و آن‌ها خواستار تحویل‌دهی اسلحه و مهمات شده اند. او می‌گوید که طالبان شوهر او را برای یک شبانه روز زندانی کردند و سپس با میانجیگری بزرگان محلی از زندان آزاد شد.
این عضو سابق نیروهای امنیتی توضیح می‌دهد: «یک روز نیروهای امارت اسلامی به خانه من آمدند. من و خانواده ام را دشنام دادند. به شوهرم گفت که تو بی‌ناموس هستی و چرا ناموس خود را گذاشتی کار کند و به بازار برود. بعداً شوهرم را همراه خود بردند و به مدت ۲۴ ساعت زندانی ساختند.»
بیش از ۱۰۰ دختر و زن در قوماندانی امنیه ولایت بامیان در بخش‌های نظامی و اداری مصروف کار بودند. حضور آنان در این بخش سبب شده بود که به دوسیه‌های خشونت و آزار و اذیت جنسی زنان به موقع رسیدگی صورت گیرد.
شهمامه می‌گوید که به خاطر تهدیدها و مزاحمت‌های تلفونی تصمیم گرفته است افغانستان را ترک کند، اما با تلاش‌های زیاد موفق نشده است که پاسپورت بگیرد. او فعلاً امکانی برای ترک افغانستان نمی‌بیند.
اما مسئولان طالبان در ولایت بامیان، تهدید و تلاشی خانه به خانه را رد می‌کنند. ملا صدیق، قوماندان امنیه طالبان در بامیان به دویچه وله گفت که آزار، اذیت و تهدید نیروهای امنیتی حکومت پیشین و به خصوص پولیس‌های زن از سوی نیروهای طالبان یک ادعای کاذب است.
قوماندان امنیه طالبان در بامیان مدعی است که این گونه آزارها ناشی از دشمنی‌های شخصی است: «بعضی افراد و اشخاص که با کارمندان پشین حکومت خصومت و دشمنی دارند، از نام امارت اسلامی سوء استفاده می‌کنند و آنان را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند. اما آنان تحت پیگرد ما می‌باشند و در آینده جلو چنین اشخاص را می‌گریم.»
این ادعای طالبان در تضاد با گزارش ملل متحد قرار دارد. ملل متحد و سازمان‌های غیردولتی بین‌المللی از گزارش‌های معتبری در مورد قتل نیروهای امنیتی پیشین توسط طالبان خبر داده اند.
هرچند طالبان تا حالا هیچ گونه اشاره‌ای به شامل ساختن زنان در نیروهای امنیتی نداشته اند، اما ملا صدیق حضور زنان در بخش‌های امنیتی، خصوصاً در تلاشی بانوان را ضروری می‌داند.
آمار حکومت پیشین نشان می‌داد که حدود چهار هزار زن در صفوف نیروهای امنیتی و دفاعی فعالیت می‌کردند.