ولادت های آگنده از صدمه جسمی و روحی زنان پناهجو در یونان
۱۳۹۵ دی ۲, پنجشنبه
وقتی که راه بالقان به اروپای غربی بسته شد، ده ها هزار پناهجو ناخواسته در یونان گیرمانده اند. در بین آن ها زنان حامله ای می باشند که امیدوار بودند پس از رسیدن به کشوری که هدف نهائی شان بود، نوزاد شان را به دنیا آورند. در عوض آن ها مجبور شده اند که در یونان کودک شان را به دنیا آورند. این شرایط را در کمپ الینکو هاکی واقع در جنوب یونان به وضاحت می توان دید. در طبقه های پائین تر باران سرازیر می شود و بوی گندیده تشناب ها به تمام ساختمان می پیچد. باشندگان کمپ می گویند که شب ها در آنجا موش ها پیدا می شوند. جای پاکیزه ای برای وضع حمل نوزاد وجود ندارد. در چنین شرایطی است که عده ای مادر می شوند و شامل کسانی نیز می باشند که نزد آن ها عملیه سزارین در وقت ولادت صورت گرفته است، یعنی طفل با ایجاد یک شق جراحی از روی شکم شان گرفته شده است.
معصومه هزاره، یکی از زنانی است که نزد وی شق سزارین عاجل برای ولادت اجرا شده است. او را هنگامی که جنین ۳۶ هفته داشت، از طریق زرق مواد در کمرش به طور موضعی بیحس ساخته بودند و می گوید تا زمانی که صدای گریه کودکش را شنید داکتران به وی نگفته بودند که او را عملیات می کنند. معصومه می گوید:« من در مورد اینکه چه کاری صورت می گیرد چیزی نمی دانستم. من بسیار زیاد ترسیده بودم. شوهرم در بیرون اتاق عملیات بود و نمی دانست که برمن چه می گذرد.»
نادیه سعیدی به دویچه وله گفت که دو ولادت قبلی او بسیار خوبتر سپری شده بود.« من از چیزهای دیگری تشویش دارم که زنان در مورد ولادت اطفال شان در یونان به من گفته اند. من نمی دانم چه انتظار داشت.»
زنان دیگر از ندادن دوای درد به هنگام ولادت به او حکایت کرده اند. آن ها نمی توانسته اند به هنگام ولادتُ مشکل شان را به داکتر بگویند و نمی دانسته اند که بر سر آن ها چه می آید.
عملیات سزارین اجباری
یونان در سطح جهانی یکی از " طبی شده" ترین سیستم های ولادی را در جهان دارد."طبی شده" یا (medicalized) به معنای آنست که ظاهراً به دلیل کاهش خطر به مداخلات طبی و جراحی متوسل می شوند. طبق گزارش سازمان صحی جهان در یونان ۵۰ درصد زنان توسط عملیات سزارین ولادت می کنند. این در حالی است که سازمان صحی جهان ولادت توسط عملیات سزارین را در ۱۰ تا ۱۵ درصد موارد توصیه می کند. به طور اوسط در کشور های عضو اتحادیه اروپا عملیه سزارین در ۲۵ درصد ولادت ها مورد استفاده قرار داده می شود.
مشکل زنان پناهجو در یونان اینست که این عملیات با یک طرز العمل به اجرا در می آید که موافقت آن ها خواسته نمی شود. بروک باور، موسس و مدیر عامل سازمان غیر دولتی "نرچر پراجیکت انترنشنل" که به هنگام پیش و بعد از ولادت در سه کمپ پناهجویان در شمال یونان برای زنان حامله کمک می کند، می گوید :« مسأله تنها برسرموضوع آگاهی دادن برای کسب موافقت نیست. هیچگونه کسب توافق و آگاهی دادن وجود ندارد. ما دیده ایم که رحِم زنان قطع شده است(هیستروکتومی) در حالی که خود این زنان نمی دانسته اند رحِم شان قطع گردیده است.»
باور، در مورد ولادت مریم یک مهاجر سوریائی می گوید که پس از رد ولادت طبیعی توسط شفاخانه ای در شمال یونان، او کودکش را در خیمه اش به دنیا آورد.او می افزاید:« ما موارد عملیات سزارین اجباری و یک مورد شق کردن بعد از ولات مهبل ( پوست پارتوم اپیزیتومی) را دیده ایم.» او در مورد اخیر می گوید: وقتی که او برای معاینه خودش و کودک نوزادش به شفاخانه رفت، مهبلش را بدون موافقت خودش و بدون بیحس گردانیدن با قیچی شق کردند. طبق اظهار وی که توسط سه منبع مستقل تهیه شده است،«صدای چیق و فریاد او در سرتاسر شفاخانه شنیده می شده است.» در این ارتباط سازمان "نرچر پراجکت"با وکلای مدافع حقوق بشر تماس گرفت، اما مریم تصمیم گرفت که شکایتش را دنبال نکند.
باور می گوید:« ما مواردی زیادی از صدمات جسمی را دیده ایم که ناشی از سرشت این بحران است. ما اختلال های روانی بسیار پیش و بعد از ولات را دیده ایم. ما همچنان برخی موارد "اختلال های اضطرابی پس از صدمات روانی"(PTSD) را دیده ایم که تاثیر ناگواری بر تولید شیر مادر داشته اند. البته بدون توافق مادران به نوزادن در شفاخانه "فورمولا" یا شیر خشک داده می شده است.»
فقدان کسب توافق آگاهانه
این سازمان غیر دولتی نمی تواند در مشی کاری شفاخانه ها مداخله کند، اما می کوشد برای زنانی که کار می نماید، بهترین شرایط را فراهم گرداند. او می گوید:« این زنان حامله نیاز به آگاهی دادن دارند. آن ها ضرورت دارند که بدانند چه کاری به هنگام ولادت صورت می گیرد. غالباً با این زنان، شوهران، والدین و یا مادران شان نمی باشند. آن ها بیشتر جوان اند و اولین باری می باشد که مادر می شوند.» قضیه مریم و دیگرانی که به عین سرنوشت گرفتارشده اند مورد توجه "گروه اقدام برای حقوق بشر هلنی" قرار گرفته است که متشکل از وکلای مدافع حقوق بشر می باشند. همین برای آن ها کافی بوده است تا تحقیق ابتدائی را در این زمینه راه اندازی کنند.
ازجمله ۲۹ زنی که در سرتاسر یونان در مورد شان تحقیق صورت گرفته است، همه آن ها از فقدان کسب توافق آگاهانه، مانع شدن از حضور شوهر یا شریک ولادت و فقدان مراقبت ها و رهنمودهای بعد از ولادت سخن به میان آورده اند. ریاست این تحقیق را، الیکترا لدا کوترا وکیل مدافع حقوق بشر دارد که در عین زمان نماینده یونان در موسسه خیریه "حقوق بشر به هنگام ولادت" می باشد. او در عین زمان علناً می گوید این ولادت های "طبی شده"(medicalized) در کل برای مردم یونان نیز یک مشکل می باشد. او افزود:« در سال ۲۰۱۳، یونان بعد از چهار سال نظارت ملل متحد متهم به درصد بلند غیر قابل قبول اجرای عملیه شق سزارین شد که بازتاب دهنده یک خشونت موازی علیه زنان می باشد. بسیاری زنان در یونان در نتیجه سلسله مراتب قدرت و تبعیض جنسیتی، مراقبت های ناکافی پیش از ولادت، فقدان آگاهی و بی خیالی داکتران، مورد عملیات سزارین غیر ضروری و مداخلات طبی قرار می گیرند.»
« یک مادر پناهجو که ولادت می کند چیزی از این طرزالعمل ها در مورد خودش، کودکش و گزینه های شفاخانه نمی داند، زیرا زبان را نمی داند...صحت پیش از ولادت یک حق بشری است و از موارد عدالت اجتماعی می باشد. باید ازحریم آن حفاظت گردد و هر زن بتواند آگاهانه انتخاب کند.»
بحران سیستم مراقبت های صحی
داکتر کانستانتینوس سپیریونیس یک متخصص ولادی و نسائی است که تا همین اواخر در"ایلنا" یکی از شفاخانه های بزرگ ولادی آتن کار می کرد. او به برخی از مشکلاتی اشارت می نماید که سیستم مراقبت های صحی یونان، در نتیجه بحران اقتصادی این کشور به شدت از آن متضرر شده است. داکتر سپیریونیس می گوید:« قرار برآن بود که در شفاخانه ایلنا ما سالانه ۷۰۰۰ ولادت داشته باشیم. از آغاز بحران به اینسو این تعداد نصف گردیده است. زیرا مردم بعد از یک ولادت، طفل به دنیا آوردن را متوقف ساخته اند و یا اینکه اصلاً نمی خواهند طفلی داشته باشند.» با وجود آنکه شمار ولادت ها کاهش یافته است، بودجه شفاخانه ها به شکل تهاجمی کاهش یافته است و داکتران از یونان فرار کرده اند، شفاخانه های دولتی زیر فشار بیسابقه ای کار می کنند.»
او می گوید: « در گذشته شفاخانه ها به پناهجویان و مهاجران می پرداختند. ندانستن زبان یک مشکل است. اما برخی اوقات ما زنان یونانی را می یابیم که قرار است مادر شوند، اما نمی توانند درست توضیح بدهند و یا تاریخچه مشکل شان را بگویند، زیرا معتاد به مواد مخدر اند.»
داکتر سپیریونیس مایل بود در مورد تلاش های خود و همکارانش یاد آوری کند که غالباً بعد از ختم کار شان به طور رایگان و داوطلبانه در کمپ ها به عرضه خدمات طبی بپردازند. او می گوید:« ما می دانیم که آن ها داکتران زن را ترجیح می دهند و بنابراین ما می کوشیم این نیاز شان را از طریق قابله ها برآورده سازیم. ما از رنج این زنان آگاهیم. شاید فردا چنین شرایطی بر ما بیاید.»
برای کسانی که قرار است در یونان ولادت کنند، آینده نا مطمئن است، زیرا آن ها وابسته به لطف جامعه بین المللی می باشند.
یلدا سعیدی یک خانم نزده ساله است که در کمپ فلینیکو در خیمه خود نشسته است. او از به دنیا آوردن کودکی که انتظارش را دارد، احساس خوشی نمی کند. او می گوید:« من چنان درد شدیدی در سرم دارم که برخی اوقات احساس می کنم سرم را به دیوار کوبیده ام. اما داکتران به من می گویند که این یک امر عادی است. من بسیار می گریم و بسیار می خوابم. من نمی دانم که چه اتفاق می افتد.»
rr/Omaira Gill (Athens)