وضعیت مهاجرانی که در مرز بالقان عبورشان منع می شود

گزارش های بیشتر در صفحه ویژه مهاجرت به اروپا.

دیه گو کوپولو، از کمپ ایدومِنی گزارش می دهد که جمعه شب است و محمد عبدالقادر با چهار فرزندش برای خوابیدن داخل کارتَن می شوند. در نزدیکی آن ها آتش روشن است. عبدالقادر سه روز است که این جا در کمپ ایدومِنی و در 25 متری مرز مقدونیه قرار دارد، انتظار می کشد و شاهد عبور مهاجران سوریایی، عراقی و افغان از مرز می باشد.

او که شهروند سومالیا است، روز چهارشنبه از ورود به مقدونیه منع شد. براساس قوانین جدید مرزی به مهاجرانی که از مناطق موسوم به «غیرجنگی» می آیند، اجازه ادامه سفر داده نمی شود. عبدالقادر حین گفتگو با احتیاط جا به جا می شود و از کمردردی که پس از لت و کوب توسط ملیشه های الشباب دچار آن شده است، شکایت می کند.

او گفت: «من صاحب یک رستورانت بودم و نمی خواستم با الشباب کار کنم. به این خاطر ملیشه های این گروه مرا با قنداق تفنگ های شان لت و کوب کردند... روز بعد من به خانواده ام گفتم که ما باید سومالیا را ترک کنیم».

عبدالقادر با یک گروه 45 نفره از شهروندان سومالیایی همراه بود که نمی دانستند پس از رسیدن به کمپ ایدومنی در یونان چه کنند. آن ها نه تنها گیرمانده بودند، بلکه پناهجویان دیگر در کمپ از ورود آن ها به خیمه ای که مجهز به مرکز گرمی است و توسط داکتران بدون مرز برپا شده، جلوگیری کردند.

عبدالرشید علی مالین، یک خبرنگار سومالیایی از شهر فرانکفورت آلمان که در کمپ کمک می کند، گفت: «سومالیا 25 سال است که گرفتار جنگ داخلی است... اما مسئاله برسراین نیست. حقوق بشر برای همه است. ما باید همه این امکان را داشته باشیم که در امنیت زندگی کنیم. کسی نمی تواند به ما بگوید: «شما از سوریه نیستید، پس حقوق بشر در مورد شما اعتبار ندارد».

آمادگی برای اقامت طولانی

به گفته لوکا گوان زیرولی، از مسئولان کمپ ایدومِنی، روزانه 4 تا 6 هزار آواره از کشورهای سوریه، عراق و افغانستان مرز مقدونیه را پشت سر می گذارند.

طبق محدودیت های جدید مرزی، هرکس که از این سه کشور نیست، باید در یونان بماند. بیشتر این آوارگان ترجیح می دهند در کمپ ایدومِنی بمانند تا ببینند که آیا مرز به زودی دوباره باز می شود یا نه.

گوان زیرولی گفت که ظرفیت گنجایش خیمه ی کمپ از 1500 تن در چهارشنبه گذشته به 2500 تن افزایش داده شده است. اما بسیاری هنوز شب را در بیرون از خیمه سر می کنند.

او در ادامه گفت که ایدومنی یک کمپ نیست، بلکه یک مرکز ترانزیتی است: «این کمپ برای جای دادن به این شمار زیاد مردم ساخته نشده است و ما در حال حاضر برای مهاجرانی که در درازمدت باید این جا بمانند، به دنبال جای مناسب تری هستیم».

چه کسی طبق قانون آواره به شمار می آید؟

بیشتر آن هایی که در ایدومنی گیرمانده اند، از ایران و پاکستان هستند؛ باقی خود را از کشورهای بنگله دیش، بورکینافاسو، مصر، مراکش و نپال به این جا رسانده اند.

هرگروه از مهاجران به دلایل خاصی راه سفر را در پیش گرفته است. برخی از دست حکومت های مستبد فرار کرده اند، برخی دیگر را فجایع اقتصادی یا بلایای طبیعی مجبور به ترک کشورشان کرده است. هرکدام از این گروه ها در نزدیکی مرز اعتراض می کنند تا توجه عموم را به وضعیت شان جلب کنند.

محسن آدینه، یک طراح داخلی 27 ساله از ایران گفت: «مردمی که کشور ما را رهبری می کنند، یک شهر کوچک را هم نمی توانند مدیریت کنند».

او که سرش و دست راستش باندپیچی شده است، گفت که در اعتراض های شنبه گذشته کنترول اعصابش را از دست داده و با پولیس مقدونیه درگیر شده است که او را با باتون لت و کوب کرده اند.

محسن آدینه گفت: «من نمی توانم دست روی دست بگذارم و ببینم که هموطنان من این گونه زندگی می کنند... زنان و کودکان در هوای سرد می خوابند، در حالی که آوارگان دیگر از مرز می گذرند... ایران هم در جنگ است، این فقط یک جنگ بی سروصدا است».

مهشید درخشان، دوست دختر 21 ساله اش از تهران، که معلم رقص بریک است، گفت که برای زنان یک کورس رقص برپا کرده بوده است که به طور پنهانی برگزار می شده، چون حکومت ایران خیلی متعصب است.

درخشان گفت: «اگر (حکومت) می فهمید که من چه می کنم، جلوی کار مرا می گرفت و مرا به زندان می انداخت».

هرکدام از این مهاجران دلایل خاص خودش را برای انتظار کشیدن در سر مرز دارد. اسناد جعلی در دسترس هستند و این جا مهاجران می توانند با پرداخت 53 دالر تابعیت عراق را بخرند و به سفرشان ادامه دهند.

بسیاری در این مورد فکر می کنند. برخی دیگر کنترول اعصابشان را از دست می دهند. مانند یک مرد ایرانی که در روز یکشنبه بعد از ظهر سعی کرد رگ های دستش را با تیغ بزند.

در حالی که هزاران تن از «مهاجران موسوم به اقتصادی» در ایدومنی در انتظار می کشند، بسیاری کمپ را ترک گفته اند تا از راه های دیگری به آلمان برسند. یکشنبه شب نیمی از شهروندان سومالیایی وارد یک بس به مقصد تِسالونیکی شدند. هنگامی که از آن ها در مورد مقصدشان سوال شد، یکی به سادگی جواب داد: «به یک جای دیگر».