نخستین محاکمه در پیوند به قتل‌های هواپیماهای بی‌سرنشین
۱۳۹۴ خرداد ۵, سه‌شنبه
شام 29 آگست 2012 برای فیصل بن علی جابر هرگز فراموش نمی شود. او با شماری از خویشاوندان اش در قریه کشامیر واقع در شرق یمن در مراسم عروسی شرکت کرده بود. بعداً پنج راکت از یک هواپیمای بدون سرنشین امریکایی شلیک شد. انجنیر فیصل بن علی جابر زنده ماند، اما ولید خواهر زاده اش و همچنان سلیم یازنه اش کشته شدند. این قربانیان بیگناه، تلفات جنبی به اصطلاح "جنگ ضد ترور" بودند. مسئولیت قتل این دو یمنی را ایالات متحده امریکا هیچگاه قبول نکرد. اکنون این قضیه در یک محکمه آلمانی مطرح شده است.
قرار است در 27 می در محکمه اداری کُلن در مورد این قربانیان هواپیمای بی سرنشین استماع صورت گیرد. اندریاز شولر، وکیل مدافع گمان می برد که در سطح جهانی این نخستین باری است که دادخواست آسیب دیدگان از حملات هواپیماهای سرنشین در یک محکمه مورد استماع قرار می گیرد. شولر همراه با شورای قانون اساسی و حقوق بشر اتحادیه اروپا، از موکلان اش دفاع می کند. این وکیل، آلمان را به دلیل استفاده امریکایی ها از پایگاه هوایی رامشتاین آلمان در این تقصیر شریک می داند. در آنجا امریکایی ها از ایستگاه انتقال ماهواره ای استفاده می کنند که برای سمت و سو دادن هواپیماهای بی سرنشین مورد استفاده قرار می گیرد. شولر ضمن صحبتی با دویچه وله گفت: «هر حمله با هواپیمای بی سرنشین که در پاکستان و یمن صورت می گیرد، رابطه ای با رامشتاین دارد.»
آلمان به مثابه کانون حملات هواپیماهای بی سرنشین
این پایگاه ایالات متحده امریکا در نزدیکی منطقه کیزرلوترن مساحت 1400 هکتار را احاطه می کند. بر مبنای یک توافق سال 1993، ماموران و سیاستمداران آلمانی بدون اجازه قوماندان امریکایی نمی توانند داخل این پایگاه شوند. رامشتاین بزرگترین میدان هوایی نظامی امریکایی ها در خارج از ایالات متحده امریکا می باشد. همچنان این پایگاه تبدیل به یک مرکز عملیات هوایی و فضایی گردیده است. طبق گزارش رادیوهای "نورد دویچه روند فونک" و "ویست دویچه روند فونک" و روزنامه "زود دویچه سایتونگ"، در این پایگاه در ساحه ای به شدت تحت تدابیر امنیتی، 650 سرباز با 1500 کمیپوتر در حال نظارت اند. آن ها جنگ هوایی علیه اهدافی در یمن، سومالیا، افغانستان و پاکستان را همآهنگ می کنند. ماهواره ها اطلاعات یا داده ها و عکس های هواپیماهای بی سرنشین را به رامشتاین می فرستند. این معلومات از آنجا به پیلوت های هواپیماهای بی سرنشین انتقال داده می شوند. شولر از قول پیلوت های پیشین حکایت می کند که این ها غالباً مقیم ایالات متحده امریکا می باشند. از نظر آن ها در نبود پایگاه رامشتاین حملات هواپیماهای بی سرنشین ناممکن است.
یورگن تودنهوفر با پایگاه هوایی رامشتاین آشنایی دارد. او به حیث وکیل نزدیک به کیزرلوترن و همچنان نماینده بوندستاگ یا پارلمان آلمان فدرال کار کرده است. این داکتر حقوق در مصاحبه ای با دویچه وله، کشتار هدفمندانه توسط اداره ایالات متحده امریکا را "قتل" ارزیابی می کند. او قاطعانه نقش آلمان را در این جنگ هواپیماهای بی سرنشین محکوم می کند. او می گوید: «با کمک پایگاه رامشتاین در سطح جهانی قتل صورت می گیرد، بدون آنکه کدام قاضی اجازه آن را داده باشد. همچنین در جهان قتل صورت می گیرد.»
تودنهویفر به مثابه یک نویسنده به خرج خود چندین بار به مناطقی سفر کرده است که در آنجا عملیات هواپیماهای بی سرنشین صورت می گیرد. او تماس نزدیک با وکیل مدافع قربانیان حملات هواپیماهای بی سرنشین در وزیرستان واقع در منطقه مرزی بین افغانستان و پاکستان دارد. تودنهوفر گفت که این وکیل مدافع اندکی قبل در یک مکالمه تیلفونی به وی تایید کرده است که 90 درصد کشته ها کسانی بوده اند که در جنگ شرکت نداشته اند.
41 هدف و 1147 کشته
علاوه بر این، تحقیق یک سازمان غیرحکومتی بریتانیایی به نام "ریپرایو" نیز شک و تردیدهایی را در مورد حملات هواپیماهای بی سرنشین برانگیخته است. "ریپرایو" مواد مورد دسترس جنگ با هواپیمای بی سرنشین را مورد ارزیابی قرار داده است. نتیجه حاکی از آن است که از جمله در 41 هدف که در لیست کشتار رئیس جمهور بارک اوباما مورد حمله قرار گرفته اند، جمعاً 1147 نفر کشته شده اند. این لیست متعلق به کشتن بیت الله محسود رهبر طالبان پاکستانی می باشد. در این مورد، هواپیماهای بی سرنشین شش بار راکت های "هیلفایر" اش را، پیش از آنکه در تابستان 2009 برای بار هفتم به هدف بخورد، بیهوده شلیک کرده اند. گفته می شود که با این حملات 164 انسان کشته شده اند.
امریک سینگ از "ابتکار عدلی جامعه آزاد" امریکا در ماه اپریل تحقیقی را در مورد قربانیان ملکی حملات هواپیماهای بی سرنشین انتشار داد. این گزارش 128 صفحه یی با عنوان " قتل با هواپیمای بی سرنشین" متمرکز به مواردی در یمن می باشد. سینگ در صحبتی با دویچه وله شک و تردید نهایت زیادی ابراز داشت که این حملات هواپیماهای بی سرنشین با حقوق بین الدول و یا خطوط رهنمای سیاست ایالات متحده امریکا در انطباق قرار داشته باشد. سینگ یادآور شد که اوباما رئیس جمهور ایالات متحده امریکا در سال 2013 اعلام کرد که در بیرون از افغانستان باید پیش از آنکه راکت های این هواپیماهای بی سرنشین شلیک گردند، باید اطمینان نزدیک به واقع وجود داشته باشد که افراد ملکی در نتیجه آن کشته و یا زخمی نمی شوند. گذشته از آن تروریست ها فقط هنگامی کشته شوند که امکان دستگیری شان ممکن نباشد.
اما گزارش سینگ همچنان نشان می دهد که یک تعداد از کسانی که مورد حمله قرار گرفته اند، نه مخفی بوده اند و نه در کدام منطقه دور از دسترس قرار داشته اند. مقامات یمنی کاملاً می توانسته اند آن ها را بازداشت کنند. یک شرط دیگر که از جانب اوباما گذاشته شده بود، این است که صرف چنان افرادی باید مورد حمله قرار گیرند که خطر مستقیم و عملی را برای مردم ایالات متحده امریکا به وجود می آورند. این شرط هم از نگاه سینگ چندین بار پامال شده است. در هیچ یک از این قضایا کدام مورد کتبی وجود ندارد که قبلاً حکومت های امریکا و یا یمن اشارت نموده باشند که خطری از ناحیه این افراد برای مردم امریکا وجود دارد. تحقیق سینگ حاوی اظهارات زیاد قربانیان و اقارب آن هاست: «این ها پیوسته می گویند که می خواهند رنج های شان به رسمیت شناخته شود. آن ها می خواهند بدانند که چرا آن ها مورد حمله قرار گرفتند. قبل از همه آن ها عدالت می خواهند.»
شاید فیصل بن علی جابر در کُلن بتواند به عدالت دسترسی یابد. جای شگفتی در این است که یازنه مقتولش فقط چند روز پیش از این حمله هواپیمای بی سرنشین، در یک وعظ دینی به شدت از القاعده انتقاد کرده بود. این نخستین خطابه او بر ضد القاعده نبود، اما متاسفانه آخرین آن بود.