مبارزه نجات یافتگان از ایدز برای آینده
۱۳۹۳ آذر ۱۰, دوشنبه
آن ها با علایم و تنش های روانی ای مبارزه می کنند که بعد از ضربه روانی مبتلا شدن به این بیماری به وجود آمده اند. تیز اندرسن هنگامی که با یک گروه کوچک از دوستانش در قهوه خانه چرچ ستریت احوال پرسی می کند، تبسم برلب دارد.
این کافه در منطقه کاستروی سانفرانسسکو و در محله هم جنس گرایان قرار دارد که دید و باز دیدهای دستجمعی هفته وار شان را انجام می دهند. اندرسون می گوید: «این یک اجتماع غیر رسمی است، کدام موضوع خاص در دستور کار آن قرار ندارد. ما فقط اختلاط می کنیم. این صرفاً یک فرصت اجتماعی برای همه است تا به راحتی روی هرچه در ذهن شان دارند، صحبت کنند».
اندرسن 55 سال دارد و یکی از موسسان "انجمن مبارزه با مجمع الاعراض نجات یافتگان از ایدز" می باشد. این گروه خود را وقف بلند بردن آگاهی در مورد مسائل روانشناختی ای نموده است که برای آن نجات یافتگان از ایدز پیدا می شود که مدت طولانی ای زندگی می کنند. برای مدت نزدیک به دو ساعت، تقریباً ده ها نفر در نزدیک میز این گروه می ایستند و گپ می زنند.
"مجمع الاعراض نجات یافتگان" از ایدز اصطلاحی است که توسط خود اندرسن وضع شده است و معنای آن اعراض و علایم مختلفی می باشد که نجات یافتگان در سال های مرگبار برای مبتلایان به مرض ایدز، در دهه های 1980 و 1990 تجربه کرده اند.
این اعراض و علایم شامل افسردگی روانی، اضطراب، کابوس، فکر خودکشی کردن و فقدان سمت و سو یافتن برای آینده می باشند. همه اینها به " تشوشات تنش آمیز بعد از ضربت روانی" مرض ایدز یا (PTSD) ارتباط دارد. این اصطلاح را موسسات طبی جا افتاده به رسمیت نمی شناسند و اندرسن می گوید که گروه او با پژوهشگران در زمینه کار می کنند، تا تحقیقاتی را در این زمینه راه اندازی کنند.
نجات شمار زیاد مبتلایان به ایدز
تز اندرسن در یک مزرعه بیرون از شهر اتلانتا در ایالت جورجیا بزرگ شده است وپس از آنکه در 17 سالگی پدرش به دلیل تمایلات جنسی اش او را از خود راند، زادگاهش را ترک نمود. او به سانفرانسسکو آمد و در 26 سالگی مناسبات جنسی ای داشت و پس از یک ماه در آزمایش لابراتواری که صورت گرفت، اچ آی وی، یا عامل مرض ایدز در وجود وی مثبت بود.
در آن وقت معلومات اندکی در مورد این ویروس داشت و هیچگونه تداوی در دسترس نبود. داکتر ها به او گفتند که شاید دوسال دیگر زنده بماند. او در مصاحبه ای که با "انجمن مبارزه با مجمع الاعراض نجات یافتگان از ایدز" در سانفرانسسکو انجام داده است، می گوید: «اما پس از آنکه دو سال از مبتلا بودن من به ایچ آی وی گذشت، آن ها به من گفتند که شاید دو سال بیشتر زنده بمانم. و چنین امری پنج بار تکرار شد. به این ترتیب ده سال سپری شد. من بیماری و ناخوشی داشتم، حالم خوب نبود. با اینهم می کوشیدم نجات بیابم».
تز می گوید که این امر برای وی انتظار زنده ماندن برای مدت کوتاه را درچشمرس قرار می داد. او دیگر به دانشگاه نرفت که در هنگام اقامتش در سانفرانسسکو ترک گفته بود و کدام دیپلوم نگرفت. پولی برای زمان بازنشستگی اش ذخیره نکرد. درعین زمان او ضربت روانی و اندوهی را تجربه می کرد که در نتیجه از دست دادن ده ها دوست و همچنان صدها مبتلا به ایدز برایش دست داده بود.
اواسط سالهای 1990 شاهد کشف یک طبقه جدید دوا های "انتی ریترو ویرال" برای تداوی ایچ آی وی بود، همچنان مخلوطی از چندین دوای محلول برای تداوی مورد استفاده قرار می گرفت که برعلاوه موثریت، پیشرفت ویروس را متوقف می گردانید و کمتر احتمال ایجاد مقاومت در برابر دوا وجود داشت.
اندرسن می گوید: «این یک نوع (پیشرفت) قابل ملاحظه بود، زیرا شمار زیادی از جمله خودم، در خلال یک ماه احساس بهبودی زیاد کردیم. در آن وقت در سانفرانسسکو تقریباً یک محفل خوشی برپاشد، زیرا این یک نوع پایان مرگ و مردن بود و یا اینکه فکر می شد چنین باشد».
انحراف توجه از مسأله ایدز
پس از آنکه جنبش حقوقی همجنسگرایان مرد، تلاش هایش را به سوی موضوعاتی مانند ازدواج هم جنسان و حق خدمت کردن قانونی در نیروهای نظامی متمرکز ساخت، نجات یافتگان از ایچ آی وی و ایدز از مرکز توجه به دور گذاشته شدند.
اندرسن به تداوی اش شروع کرد تا مسائلی مانند افسردگی روانی، اضطراب و تشوشات خواب را مطرح کند، اما زمانی که او در یک برنامه ویژه تلویزیونی "تشوشات مجمع الاعراض بعد از ضربه روانی" یا PTSD را نزد سربازان پیشین جنگ عراق دید، ارتباط آن را با مشکل خودش درک نمود.
او می گوید: «من دریک جنگ بودم که جنگ نبود و نامی جز ایچ آی وی برای آن وجود نداشت. ما مصروف تداوی طبی بودیم، اما جنبه های تنش بعد از ضربه روانی حتا مطرح نبود. کسی در مورد آن گپ نمی زد».
آینده ای که درخواب هم تصور نمی کردیم
اندرسن می گوید: فکر تاسیس "انجمن مبارزه با مجمع الاعراض نجات یافتگان از ایدز"، هنگامی به خاطرش گذشت که شاور می گرفت، در حالیکه هنوز بدنش مرطوب بود به سوی کمپیوترش رفت تا نام و حق الامتیازی را برای این منظور کسب کند. در سپتمبر 2013 او و دوستانش در سالون شهر محفلی گرفتند تا علاقه مندی به این مسأله را برانگیزند و بسیار متعجب شدند که 250 تن حاضر شدند.
او می گوید: «این لحظه ای بود که من واقعاً دریافتم کار بزرگی است. من آدم هایی را دیدم که بعد از مدت های طولانی باهم ملاقات می کنند. آن ها از حالت انزوای شان بیرون می شدند، با همدیگر یکجا می بودند و دو باره جماعت شان را می یافتند».
پس از آن "انجمن مبارزه با مجمع الاعراض نجات یافتگان از ایدز" یک سلسله نشست های ماهانه را در سالون شهری و همچنان مراسم اجتماعی را راه اندازی کرد. این انجمن اکنون به حیث یک موسسه غیر انتفاعی ثبت دفتر شده است و در نظر دارد تا پول جمع آوری کند تا یک هیئت کاری دارای حقوق و معاشات تشکیل گردد و برنامه های بیشتر را جلو ببرد. اندرسن می گوید کار کردن با این سازمان به وی هدف بخشیده است. او دیگر دوای ضد افسردگی روانی و دارو های ضد اضطراب و تابلیت های خواب آور نمی گیرد.
او می گوید: «من واقعاً آدم خوشبختی هستم. من در یک جای آرام هستم. همسرم خوشنود تر است زیرا من خوشنود ترم. زندگی واقعاً، واقعاً خوب است. ما آینده را طوری می بینیم که در خواب هم تصور نمی کردیم».