ناامیدی در قبال بحران سوریه در کنفرانس مونشن

در قبال بحران سوریه تلاش برای دست یابی به یک راه حل، تکرار می شود. کاربرد میکانیسم های سیاسی در منازعه سوریه تا به حال کاملاً به شکست مواجه شده اند. اما کی می داند، شاید تکرار این میکانسیم ها کارگر واقع شود.

اگر به سخنان الاخضر ابراهیمی، فرستاده ویژه سازمان ملل متحد و جامعه عرب در امور سوریه در کنفرانس امنیتی مونشن دقت شود، این احساس دست می دهد که او به یک معجزه سیاسی امید بسته است. ابراهیمی توضیح داد که باید امید را از دست نداد. اما آدم باید ساده اندیش نیز نباشد. به این ترتیب ممکن است یک ساده اندیشی استراتژیک باشد که ابراهیمی بار دیگر به شورای امنیت سازمان ملل متحد امید ببندد.

با درنظرداشت این وضع، گزینه ای دیگر وجود نخواهد داشت، چون حکومت سوریه باز هم حاضر نیست با گروه های مخالف گفتگو کند. ابراهیمی در کنفرانس مونشن بعضی از جزئیات یک گزارش نشر شده به شورای امنیت را افشاء کرد. او در این متن از اعضای شورای امنیت تقاضا کرده است که یک بار دیگر گردهم آیند. اگر آنها نمی توانند حکومت سوریه را محکوم کنند، باید دست کم به بیانیه ماه جون سال 2012 ژنیو مراجعه کنند.

به گفته ابراهیمی این سند با مضمون "ابهام سازنده" آن شامل این پیشنهاد است که یک حکومت جدید تشکیل شود که برای همه جوانب درگیر در منازعه قابل پذیرش باشد. ابراهیمی افزود که این امید که هر دو جانب به تشکیل یک چنین حکومتی توافق کند، کمرنگ است.

مسوولیت جامعه جهانی در بحران سوریه

در حال حاضر دولت ها در شورای امنیت مانع همدیگر می شوند. معاذ الخطیب، رییس "ایتلاف ملی نیروهای اپوزیسیون و انقلاب" سوریه گفت دولت هایی که مایل به تصمیمی علیه بشار اسد نیستند، به صورت غیرمستقیم از رژیم حمایت می کنند. او افزود که به این ترتیب رژیم، بدون مانعی به کشتار مردم ادامه می دهد. 60 هزار تن تا حال در این منازعه کشته شده اند، 40 درصد از زیرساخت ها ویران شده و بیش از سه میلیون خانه غیرمسکون شده اند.

الخطیب افزود که با وجود آن ایتلاف او در جستجوی گفتگو با حکومت است، البته به این شرط که زندانی های سیاسی رها شوند. این می تواند قدم آغازین باشد. او هشدار داد که اگر حکومت به این پیشنهاد توجه نکند، در این صورت جنگ می تواند تاثیرات بدی برای تمام منطقه داشته باشد. او توضیح داد که "ما سوری ها زندگی را دوست داریم، اما ترسی از مرگ نیز نداریم".

نقش ایران

با درنظر داشت چنین یک سناریو، هیچ کسی نمی تواند به سخنان علی اکبر صالحی وزیر  خارجه ایران کف بزند. او تقاضا کرد که باید به سیاست زمان بیشتر داد. او گفت که ایران با اپوزیسیون سوریه گفتگو کرده است و از یک راه حل صلح آمیز منازعه حمایت می کند. وزیر خارجه ایران گفت در مورد این که کدام طرف حق به جانب است، تاریخ حکم خواهد کرد. به هر صورت مردم سوریه باید در مورد تقدیر سیاسی شان خود تصمیم بگریند.

صالحی افزود: "آنها به هیچ رهنمودی از خارج ضرورت ندارند". وزیر خارجه ایران سوال روپریشت پولِنس، رییس کمیسیون وزارت خارجه در پارلمان آلمان را بی جواب گذاشت که چرا ایران از رژیم سوریه با ارسال سلاح حمایت می کند؟

احساس درماندگی در کنفرانس مونشن

پرسش ها و احساس درماندگی بر کنفرانس مونشن سایه افگنده بود. از روی ناچاری، پیشنهادهای جدیدی به عمل آمد که خیلی سوال برانگیز بودند. کنت روت، مدیر "دیده بان حقوق بشر" گفت، اگر روسیه در شورای امنیت باز هم فیصله ها در مورد بحران سوریه را وتو کند، در این صورت باید از شورای امنیت در آینده در چنین قضایایی صرف نظر کرد. این درست مخالف دیدگاهی بود که الاخضر ابراهیمی چند دقیقه بیشتر از او بیان کرده بود.

به این ترتیب امید بسیار کمی در مورد حل بحران سوریه وجود دارد. ولفگنگ اشینگر، سرپرست امینتی کنفرانس مونشن در این رابطه از زمان واقعی  تلاش های دیپلوماتیک در اتاق های در بسته سخن گفت. شاید در این تلاش ها در مورد چانس های جدید کار شود. اما دیپلوماسی معامله پنهان است و از عقب این اتاق های در بسته تا پایان کنفرانس چیزی به بیرون راه نیافت. سایه های تاریکی دمشق این روزها شهر مونشن آلمان را نیز فراگرفته است.