میلیون‌ها افغان در سرمای گزنده گرسنه می‌مانند
۱۴۰۲ دی ۲۷, چهارشنبه
خُرمه مجبور شد بوت همسایه‌اش را امانت بگیرد تا بتواند پای پیاده به شهر پل علم سفر کند و کمک مالی نقدی را که در آنجا به شمار فزاینده افغان‌های نیازمند برای نجات از سرمای زمستان توزیع می‌شود، به دست آورد.
این زن بیوه که ۴۵ سال دارد، در برقع آبی انتظار می‌کشید تا مبلغ ۳۲۰۰ افغانی را از برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد (WFP) دریافت کند. این کمک‌ها در شهر شرقی پل علم پرداخت می‌شود، جایی که در فصل زمستان دمای هوا می تواند به چندین درجه زیر صفر برسد.
او که یک طفل شش ساله دارد، به خبرگزاری فرانسه (ای اف پی) گفت: «ما بیچاره شده ایم، اگر نانی برای خوردن پیدا نکنیم، با شکم گرسنه می‌خوابیم.»
خُرمه یکی از میلیون‌ها افغانی است که چندین ماه گرسنگی و سرما را پیش رو دارند. فجایع طبیعی و بیجا شدن شمار بیشتری از افغان‌ها وضعیت را بدتر کرده است و میزان کمک‌های مالی به افغانستان که یکی از فقیرترین کشورهای جهان به شمار می‌آید و دهه‌های طولانی جنگ را پشت سر گذاشته است، به صورت بی‌سابقه‌ای کاهش یافته است.
کارولینه گلوک، سخنگوی کمیساریای عالی ملل متحد برای پناهندگان «یو ان اچ سی ار» گفت: «اوضاع پیش از این هم بسیار فاجعه بار بود. اما از زمانی که زمستان آغاز شده است، ما با دو وضعیت شدیداً اضطراری روبرو هستیم». منظور او زمین‌لرزه‌های پیاپی در ولایت هرات و اخراج صدها هزار افغان از پاکستان است.
در پی زمین‌لرزه‌های متعددی که در ماه اکتوبر در ولایت هرات رخ داد، ۳۱ هزار خانه تخریب و یا غیرقابل استفاده شدند. از آن زمان هنوز هم هزاران تن در خیمه‌ها می‌خوابند.
در ماه‌های اخیر حدود نیم میلیون تن از پاکستان اخراج شده و به افغانستان بازگشته اند، جایی که بیکاری به بالاترین سطح رسیده است. به گفته گلوک این افغان‌ها «در بدترین زمان ممکن سال» به کشورشان بازگشته اند.
بیشتر بخوانید: یونیسف: ۹۶ هزار کودک نجات یافته از زلزله هرات نیاز شدید به کمک دارند
ربانی که ۳۲ سال دارد، یکی از این افراد است. او به عنوان مهاجر بازگشته به وطن، مستحق دریافت کمک برنامه جهانی غذا است که از ۵۰ کیلوگرام آرد، شش کیلوگرام لوبیای سرخ، پنج لیتر روغن و ۴۵۰ گرم نمک تشکیل شده است. اما او شکایت می‌کند که «در این جا هیچگونه امکانات کار» وجود ندارد.
وقتی که دمای هوا به زیر صفر رسید، خانواده هفت نفره او خیمه‌ای را که از زمان بازگشت از پاکستان در آن جا زندگی می‌کردند، ترک کردند و به یک کلبه پناه بردند. او گفت: «وقتی که چیزی برای خوردن باقی نمانده باشد، مرگ از گدایی بهتر است.»
شکرگل که ۶۷ سال دارد، ۳۲۰۰ افغانی از برنامه غذای ملل متحد دریافت کرد. این مبلغ به صورت ماهانه پرداخت می‌شود و به شش ماه محدود شده است. او گفت: «اگر ما بزرگسالان چند روز غذای کافی برای خوردن نداشته باشیم، می‌شود تحمل کرد... اما ما نمی‌گذاریم که کودکان مان از گرسنگی بمیرند.»
شکر گل می‌تواند با این مبلغ به مدت ۱۵ روز نیازهای ضروری خانواده اش را تامین کند.
کاهش شدید کمک‌های بشردوستانه به افغانستان
در این سال کمک‌های بشردوستانه به افغانستان کاهش یافته است که تا اندازه‌ای به افزایش شرایط اضطراری در سراسر جهان و کاهش تمایل به اهدای کمک بستگی دارد.
بریالی حکیمی، مدیر مرکز برنامه جهانی غذا در پل علم گفت: «افرادی که از کمک‌ها مستفید نشده اند هنوز هم به این جا می‌آیند و انتظار می‌کشند، به خصوص زنان». او افزود: «ما به آن‌ها که بسیار ناراحت هستند، می‌گوییم اشخاصی هستند که آسیب پذیرتر هستند و بیشتر از شما به کمک نیاز دارند».
بی بی ریحانه، مادر هشت کودک که می‌گوید «یک افغانی هم در جیب ندارد»، یکی از این افراد است. او که ۴۰ سال بیشتر ندارد، دچار مشکلات صحی است و می‌گوید شوهرش در زندان به سر می‌برد.
او با چشمان اشکبار به خبرگزاری فرانسه (ای اف پی) گفت: «نام من در هیچکدام از این لیست‌ها نبود. آن ها به من هیچ چیز ندادند.»
به گفته فیلیپ کروپف، سخنگوی برنامه جهانی غذا، ۸.۱۵ میلیون افغان به کمک نیاز دارند و ۸.۲ میلیون تن از آن‌ها از نظر دسترسی به مواد غذایی در شرایط اضطراری به سر می‌برند. برنامه جهانی غذا ۹۰ درصد از کمک‌های غذایی را در افغانستان تامین می‌کند.
کروپف افزود، با کاهش اعانه‌ها، این سازمان مجبور شده است که معیارها برای کمک به افراد نیازمند را محدودتر کند و اینگونه فقط شش میلیون تن شرایط دریافت کمک را دارند، چه به صورت غذا، پول نقد و یا کوپون. به گفته کروپف: «در این وضعیت ۱۰ میلیون تن دست خالی می‌مانند.»
بیشتر بخوانید: نگرانی از زمستان دشوار پس از تابستان خشک در افغانستان
کمک‌های مالی به افغانستان که تا پیش از تصرف مجدد قدرت توسط طالبان بسیار گسترده بود، پس از آن شدیداً کاهش یافت. یکی از دلایل آن محدودیت‌های زیادی است که طالبان بر زنان وضع کرده اند.
به گفته ملل متحد، امروزه تقریباً ۸۵ درصد از مردم افغانستان با کمتر از یک دالر در روز زندگی می‌کنند و فقر شدید مردم را در مناطق روستایی و شهری گرفتار کرده است.
فقیرترین اقشار جامعه بدترین گزینه‌های ممکن را پیش رو دارند: مقروض شدن، گرفتن اطفال شان از مکتب و فرستادن آن‌ها به کار در سرک‌ها، شوهر دادن دختران نوجوان برای کاهش هزینه‌های خانواده.
صفحه اینستاگرام ما را دنبال کنید!
برنامه جهانی غذا در یک دشت در ولسوالی برکی برک که یک ساعت از پل علم فاصله دارد، به مردم نیازمند کمک توزیع می‌کند.
ذوالفقار ۷۷ ساله که کمرش خمیده است، گفت که اعضای خانواده‌اش برخی اوقات با شکم گرسنه به خواب می‌روند. او گفت: «وقتی که ما چیزی برای خوردن نداریم شال‌هایمان را به دور خود می‌پیچیم و می‌خوابیم».
در یک منطقه فقیرنشین در پیرامون کابل، هزاران فرد عودت کننده از پاکستان به کمک نیاز دارند.
نهادهای طالبان در مرز برای عودت کنندگان کمک‌هایی را در اختیار قرار داده اند. اما برنامه‌های امدادی حکومت طالبان بسیار محدود است.
کمیساریای عالی ملل متحد در امور پناهندگان «یو ان اچ سی ار» بسته به میزان استحقاق افراد، حداکثر ۳۷۵ دالر به هر فرد اختصاص می‌دهد، برخی اوقات حتی کمتر از این.
نجیبه دو ماه پیش با شوهر و سه فرزندش به این جا رسید. همه آن‌ها در یکی از اتاق‌های خانه برادرش بر روی زمین می‌خوابند. او گفت: «ما بشکه‌ها را با آب داغ پر می‌کنیم تا خود را گرم نگه داریم. ما اصلا چوب سوخت نداریم». فرزندانش با وجود سرمای شدید پابرهنه هستند.
مطالب ویدیویی را در صفحه یوتیوب ما ببینید!
بی‌نظیره نیز نمی‌داند که در آینده چه رخ خواهد داد. این زن ۳۴ ساله مادر هشت دختر و یک پسر است و باید از شوهر بیمارش نیز سرپرستی کند. او پول‌هایی را که از «یو ان اچ سی ار» دریافت کرده، در دست خود دارد که ۳۴۰ دالر است و می‌گوید برای سه هفته کفایت می‌کند.
بی‌نظیره قبل از این که عازم سفر چند ساعته اش به ولایت ننگرهار شود، می‌گوید: «فقط خدا با ما است». خانواده او در این ولایت در حویلی یک خشت‌پزی می‌خوابند.
me, af (AFP)