قالین بافان افغانستان از رکود صنعت شان نگرانند

نبود قرضه برای صنعت کاران قالین، نبود زمین برای احداث کارگاه ها و عدم همکاری در ایجاد نمایندگی های فعال فروش و بازاریابی در اروپا و امریکا از جمله مشکلات بزرگ قالین بافان خوانده می شوند.

حاج محمد نبی صفری، رییس فرش زینت و عضو گروه اطلس از عدم حمایت دولت شکایت می کند و می گوید که اگر وضع به همین شکل ادامه یابد، ممکن صنعت قالین درافغانستان نابود شود. او می افزاید: «مشکلات زیاد است، ما تاحال در ترکیه هم بر پاکستانی ها موفق نشده ایم. پاکستانی ها را یک بانک با سود کم حمایت می کند. ما وقتی در ترکیه خانه نمایش باز کردیم در ابتدا پاکستانی ها هراسان شدند. آنها قبلا تا سه ماه به تاجران ترکی قرضه می دادند وی بعدا قرضه شان را تا یک سال اعلان کردند تا قالین را از آنها بخرند».

قالین بافان افغان می گویند که به علت نبود حمایت از صنعت قالین، قالین دست بافت افغانی به پاکستان رفته، آنجا شسته و قیچی شده و به نام قالین پاکستانی به بازارهای جهانی فرستاده می شود.

گروه اطلس، که متشکل از شش شرکت قالین بافی افغانی است، ماهانه به طور میانگین 2500 متر قالین تولید می کند. اکنون این گروه سهولت های شستن و قیچی کردن قالین را با ظرفیتی بالا، به کمک ایالات متحده امریکا در کابل فراهم کرده است.

صفری می گوید که اخیرا رییس جمهور فرمان داده است تا مواد خام قالین از مالیه معاف شود و همچنان برای شرکت های بزرگ قالین بافی زمین توزیع گردد اما معلوم نیست که چند ماه را در برمی گیرد تا فرمان وی عملی گردد.

صفری می گوید: «گروه اطلس تقریبا برای 3500 کارگر زمینه کار در صنعت قالی بافی را فراهم کرده است. کیفیت کار قالین متفاوت است. ما از 2200 تا 4500 افغانی برای هر متر قالین دستمزد می پردازیم».

کامله صدیقی، یک متشبث افغان نیز همکاری های دولت افغانستان در سکتور خصوصی و به خصوص تشبثات کوچک را ضعیف می خواند. به گفته وی همکاری های کمک کننده های بین المللی به خصوص ایالات متحده امریکا با سکتور خصوصی قابل قدر بوده است. او می افزاید: «در این اواخر من پلان دارم که یک فابریکه پروسس میوه خشک را تاسیس کنم. ما می توانیم از این طریق 10 هزار دهقان را حمایت کنیم و برای 350 زن در این فابریکه کار بدهیم. همچنان 200 مرد هم شامل کار خواهند شد. ما حاضر هستیم که مقداری پول سرمایه گذاری کنیم اما نیاز به حمیات بیشتر داریم».

او می گوید که اگر همکاری های دولت و یا نهاد های کمک کننده را به دست آورده نتواند برایش سخت خواهد بود که به آرزویش برسد.

صنایع خفیفه و یا کوچک در کنار انکشاف زراعت و مالداری اساس توسعه اقتصادی جامعه را تشکیل می دهند. اما همواره نبود حمایت از این صنایع در افغانستان موجب عدم انکشاف و در برخی موارد ورشکستگی آنان شده است.

نه تنها صنعت قالین بافی، بلکه خیلی از صنایع کوچک دیگر که منبع درآمد صدها هزار انسان در افغانستان هستند نیز به خاطر عدم حمایت حکومت و سیاست اقتصاد بازار آزاد ورشکست شده اند و یا در حال از بین رفتن هستند.