طالبان دست و پای دو جوان را قطع کردند

کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان این عمل را محکوم کرده و می گوید که به دلیل وضعیت بد امنیتی در محل حادثه، امکان تحقیق در این باره را ندارد.

این دو جوان 26 و 23 ساله، فیض و زرین نام دارند و در یک اتاق هشت تختی بستری می باشند. زرین که جوانی 23 ساله بیش نیست، صورتش را در حضور دیگران می پوشاند. اطرافیانش می گویند که او در مقابل دیگران طاقت نگاه کردن به دست و پای قطع شده اش را ندارد. زرین درخواست گزارشگر دویچه وله را برای مصاحبه رد کرد و گفت که درد دارد. او سپس رویش را پوشاند و دیگر هیچ چیز نگفت.

در تخت مجاور، فیض، قربانی دوم این حادثه بستر می باشد. او که 26 سال دارد، متاهل است و پدر دو فرزند می باشد. فیض و خانواده اش در قریه خلیل واقع در ولسوالی کشک رباط زندگی می کنند که در شمال هرات قرار دارد. او می گوید: «راننده موتر باربری هستم و با قطارهایی که کالای دفاتر خارجی و یا نیروهای نظامی خارجی را با حمایت یک شرکت خصوصی انتقال می دهد، سفر و کار می کردم».

فیض جریان گرفتاری خود و همکارش را توسط طالبان این گونه شرح می دهد: «موتر را داخل شرکت پارک کردم و آمدم پیش خانم، دو فرزند و مادرم که برای دو روز و تا زمان بارگیری موتر استراحت کنم. سپس قرار بود که ما با قطار (کاروان) به طرف شورو حرکت کنیم». شورو نام یک منطقه در شاهراه هرات کابل می باشد که در آن کمپ بزرگ نیروهای آیساف قرار دارد.

نیمه های شب بود که به گفته فیض یک گروه 20 تا 30 نفری طالبان مسلح به خانه او هجوم آوردند. آن ها او و همکارش زرین را که خویشاوندش نیز می باشد، به همراه بردند.

فیض می گوید که طالبان دست و پای آن ها را به زنجیر بسته و 27 روز تمام زندانی شان کرده اند: «از ما تقاضای همکاری داشتند، مثلا این که بمب داخل شرکت ببریم و انفجار دهیم. ما گفتیم که نمی توانیم این کار را انجام دهیم. اگر دولت ما را بگیرد، 15، 18 یا 20 سال زندانی می کند».

وقتی که طالبان به گفته فیض متوجه می شوند که نمی توانند متقاعدشان کنند، تصمیم به مجازات آن ها می گیرند: «نه شورایی در کار بود، نه قاضی و نه هیچ سوال و جوایی. آمدند، دست و پای من را قطع کردند».

برادر زن فیض که تازه از این واقعه آگاه شده و خود را به شفاخانه رسانده است، می گوید که نگران آینده خواهرش و فرزندان او می باشد.

او از وضعیت بد امنیتی در قریه شهر خلیل شکایت کرد و راجع به طالبان گفت: «به نام طالب، وظیفه شان قاچاق مواد مخدر است و از میمنه و غرماچ، خودشان تریاک معامله می کنند». به گفته او اگر کسی با شرکت های امنیتی کار کند، طالبان یا سرش را می برند و یا دست و پایش را قطع می کنند.

مسوولین کمیسیون مستقل حقوق بشر در افغانستان این عمل را غیرانسانی خوانده و محکوم کردند. سید عبدالقادر رحیمی، رییس کمیسیون حقوق بشر در غرب افغانستان گفت: «در غرب این کشور، اولین بار است که توسط طالبان، قطع اعضای بدن انسان صورت می گیرد». او گفت که در مناطق ناامن امکان انجام تحقیقات را ندارند.

گزارش هایی نیز وجود دارد که طالبان این دو جوان را به جرم سرقت ربوده و مجازات کرده اند. اما رحمت الله صافی، فرمانده پولیس هرات گفت که تحقیقات در این مورد تکمیل نشده است.

آگاهان به مسایل سیاسی می گویند که چنین رویدادهایی نشاندهنده ضعف و ناتوانی حکومت افغانستان در اجرای قانون و تامین امنیت می باشد. آن ها می گویند، تا زمانی که جهت تامین امنیت در تمام افغانستان اقدام های اساسی صورت نگیرد، شاهد این گونه وقایع خواهیم بود.

محمد رفیق شهیر، رییس شورای متخصصان و استاد دانشگاه هرات در رشته حقوق و علوم سیاسی می گوید: «هرچند در ظاهر این عمل به اتهام همکاری با دولت و کمپنی های امنیتی خصوصی صورت گرفته است. اما گزارش های دیگری نیز وجود دارد که گویا این افراد متهم به بعضی جرایم بودند و به این خاطر توسط طالبان مجازات شده اند». دلیل قطع عضو این دو هرچه که بوده باشد، به گفته آقای شهیر نشاندهنده این است که دولت در مناطق نزدیک به ولایت هرات توانایی تامین امنیت را ندارد.

این نخستین بار نیست که گزارش هایی در مورد مجازات افراد ملکی از سوی طالبان در غرب افغانستان نشر می شود. تاکنون مخالفین مسلح دولت در مناطقی که حضور پررنگ تری دارند، در محاکمه های صحرایی، حکم به سنگسار مردم و به ویژه زنان، ضربات شلاق و حتی تیرباران داده اند.

در منطقه خلیل که محل وقوع حادثه می باشد، نیروهای طالبان فعالیت های گسترده ضد دولتی دارند.