شکریه زن مغازه دار درکابل، " برای زنان الگو شدم"
۱۳۹۱ شهریور ۳, جمعه
این زن مغازه دار دوسال پیش کارش را آغاز کرده و حالا او تجربه زیادی آموخته و به خوبی از عهده کار در مغازه اش می براید. شکریه حتا روز های عید را نیز درمغازه اش کارمی کرد. او می گوید: « زنان هم می توانند آبرومندانه، با صداقت و با قلب پاک با خانواده شان همکاری کنند.»
شکریه که 41 سال دارد، می گوید زنان درافغانستان مشکلات و موانع زیادی دارند اما این موانع را می توان با همت از سرراه برداشت: «من هم مشکل داشتم اما مشکلم را حل کردم. زنانی که جرات ندارند اگر کمی جرات پیدا کنند و تلاش کنند در زندگی هیچ وقت شکست نمی خورند، هم زندگی خودشان خوب می شود و هم از بچه های شان.»
این زن مغازه دار می گوید به دلیل این که زنان می توانند به راحتی لباس های مورد نظرشان را انتخاب کنند، ترجیح می دهند بجای مغازه های مردان، به مغازه او بیایند زیرا در این جا احساس آرامش می کنند.
تامین معیشت
زمانی که شکریه در سن مکتب قرار داشته خانواده اش به او اجازه نداده که به مکتب برود. اما او با فراگیری کورس سه ماهه سواد آموزی حالا می تواند بخواند، یادداشت بگیرد و کار روز مره اش را به پیش ببرد.
در افغانستان رسم است که مردان مکلف به تامین معیشت خانواده هستند. براساس سنت های حاکم بر جامعه، زنان نه مکلف به کار در بیرون از خانه هستند و نه هم برای آن ها اجازه داده می شود که در بیرون از خانه کار کنند.
اما شکریه باور دارد که کار زنان در بیرون از خانه اقتصاد خانواده را رشد می دهد، از فقر جلوگیری می کند و حتا مانع خشونت های خانوادگی می شود: «این کار من خیلی زیاد تاثیر داشته، اگر شوهرم بیکار بوده و من هم در پهلویش بیکار در خانه می نشستم، بالاخره هیچ امکان نداشت که بین ما نا راحتی نشود. اگر من سر کار هستم او در خانه است در کارهای خانه کمک می کند.»
شکریه می گوید بارها اتفاق افتاده که شوهرش ماه ها بیکار بوده و هیچ درآمدی نداشته اما کار او سبب شده تا چرخه زندگی به خوبی حرکت کند و خانواده اش محتاج نگردد.
در شهر کابل شمار زنانی که مغازه‌داری کنند، بسیار اندک است. تنها شغلی که زنان در آن حضور پررنگ دارند، آرایشگری است آن هم به دور از چشم مردان و در پشت پرده های چندلایه.
در کشوری که زنان حتا در بسیاری از ولایات اجازه بیرون رفتن از خانه را ندارند، کار کردن در بیرون از خانه آن هم در محیط مشترک با مردان، دشواری های خودرا دارد.
اما شکریه می گوید خانواده اش هیچ مشکلی با او ندارد زیرا اعتماد شوهر و سایر اعضای خانواده اش را به دست آورده و آن ها هیچ مانعی برای کارش در بیرون خلق نمی کنند.
بی‌باوری مردان
در مارکیتی که شکریه در آن مغازه دارد، مردان نیز رفت و آمد دارند. این یگانه مارکیت در شهر کابل است که سه زن نیز در آن مغازه دار هستند.
کار زن به عنوان مغازه دار برای برخی از مردان نه تنها تعجب برانگیز بلکه غیرقابل باور است.
شکریه نیز با مردانی برخورده که باوری به کار زنان در بیرون از خانه ندارند: «من در بیرون از دکان بودم زنان داخل دکان آمدند و یک مرد هم آمد. مرد گفت دکاندار کجاست من گفتم برادر جان من خودم هستم. مرد گفت همشیره شوخی ندارم، گفتم جدی می گویم من صاحب دکان هستم. گفت هیچ وقت شده نمی تواند که زن دکاندار باشد من گفتم حالا که شده اگر می‌خری بخر و اگر نه نخر.»
اما او می گوید هیچ گاه تحت تاثیر مردانی که با کارش مخالفت دارند نرفته است.
الگویی برای دیگران
از زمانی که شکریه مغازه داری را آغاز کرده سه زن دیگر نیز در این مارکیت کارشان را آغاز کرده اند.
شکریه می گوید کار او سبب شد تا زنان دیگر نیز جرات کنند و در مارکیت کار نمایند: «باور کن وقتی در این مارکیت قدم خودرا ماندم چند تا زن جرات پیدا کرد. ورنه اولین زن من بودم که کار را آغاز کردم.»
با وجود مخالفت هایی که در برابر کار زن در بیرون از خانه وجود دارد، برخی از باشندگان کابل می گویند کار زنان در بیرون از خانه مانعی ندارد.
قربان که در شهر کابل دست فروشی می کند می گوید: « یک زن حالا باشوهرش کار می کند، هیچ مشکلی نیست، اما اگر شوهرش نباشد مردم به بهانه های مختلف زنان را آزار می دهند.»
در حال حاضر هزاران زن در اداره های دولتی و غیردولتی مصروف کار هستند اما زنانی که به شغل های فروشندگی، خیاطی و سایر شغل های آزاد رو آورده اند، بسیار اندک اند.
گزارشگر: حسین سیرت
ویراستار: سیدروح الله یاسر