زندگی مسلمانان امریکایی پس از یازدهم سپتمبر
۱۳۹۰ مرداد ۲۴, دوشنبه
بر اساس اطلاعات مرکز تحقیقاتی "پیو"، بیشتر از دو و نیم میلیون مسلمان در ایالات متحدۀ امریکا زندگی میکنند. آنها به خوبی در جامعه مدغم شده اند، تحصیل کرده اند و بیشتر به قشر متوسط جامعه تعلق دارند. اما از 11 سپتمبر سال 2001 به این طرف اکثریت آنان شاکی اند که زندگی برای شان در آنجا بسیار دشوار شده است.
طرح جدال برانگیز اعمار یک مرکز اسلامی در نزدیکی "گروند زیرو" در نیویارک، جایی که ساختمانهای مرکز تجارت جهانی در آن با حملۀ تروریستی 11 سپتمبر به خاک یکسان شدند، موضوع داغ بحثهای علنی است. از این رو انجمنهای مسلمانان شدیداً تلاش میکنند به اطرافیان خود واضح سازند که آنها نیز مانند همسایههای مسیحی خود تروریسم مبتنی بر تندروی اسلامی را محکوم میکنند.
در اتاقی بزرگ بدون پنجره در دفتری در شهر راکویل در ایالت مریلند، ایالات متحدۀ امریکا، بیشتر از 20 شهروند زن و مرد گردهم آمده اند تا با نمایندگان پارلمان شان در مورد فعالیتهای انجمن مشترک آسیایی و امریکایی حرف بزنند.
سمیرا حسین که در این گفتگو شرکت دارد، میگوید: «من از انجمنهای دیگر حمایت میکنم، همانگونه که آنها از من حمایت میکنند».
اما این خانم فلسطینی تبار با تلاشهای پیگیر و مشکلات زیاد توانسته است در ناحیۀ مونتگومری موقف خود را تثبیت کند. سمیرا حسین یک خانم مسلمان است. او در سال 1972، هنگامی که هنوز دختر جوانی بود، به ایالات متحدۀ امریکا رفت. او در آنجا ازدواج کرد و صاحب چهار فرزند شد. با اولین جنگ خلیج مشکلات وی نیز آغاز شد.
سمیرا حسین میگوید: «در اوایل موترهای ما را خراب میکردند، تایرهای موترها را پنچر میکردند، دروازههای خانههای ما را خراب میکردند، کثافات و پرندههای مرده را به طرف ما میانداختند و یا بتهها و گلهای ما را از جا میکندند. بدتر از همه این بود که کودکانم را همه روزه در مکتب لت و کوب میکردند و در راه مکتب آنها را تعقیب و اذیت میکردند. آنها به ما اهانت میکردند و از هیچ کار بدی علیه ما دست بردار نبودند».
حملات تروریستی یازدهم سپتمبر سال 2001 بر مشکلات گذشته بیشتر از پیش افزود و خانم سمیرا حسین، به عنوان کارمند ادارۀ امور اجتماعی، در محل کار خود هم یک بار مورد تحقیر قرار گرفته است.
خانم حسین توضیح میدهد: «من هیچ کار نادرستی را انجام نداده ام. من یک شهروند مطیع هستم که در مکتب و در بین همسایگان داوطلبانه کار میکنم. صرفنظر از این که مساله بر سر چیست، من همیشه تلاش میکنم سهم خود را به عنوان یک همسایۀ خوب اداء کنم. اما آیا به خاطر این که من یک فلسطینی و مسلمان هستم مجازات میشوم؟ این عادلانه نبود».
سمیرا حسین در همه جا، چه در انجمن و چه در محل کار و یا در مکتب، باید توضیح میداد که چرا چادر میپوشد: «سلاح من دانش من است. من میخواهم به مردم معلومات بدهم و بهتر است نخست به کودکان یا شاگردان مکتب توضیح داده شود، زیرا وقتی آنها فرهنگ و دین ما را فهمیدند، آنگاه دیدگاه والدین شان نیز تغییر خواهد کرد».
سمیرا حسین میگوید که زحماتاش ثمر داده است. او در سال 2002، به خاطر تلاشهایش در مبارزه علیه "دیگرناپذیری در جامعه" از سوی ادارۀ محلی مورد تقدیر قرار گرفت. نام او نیز در پای مجسمۀ برنجی که در سالون جلو اتاق کنفرانس در مرکز ادارۀ شهری قرار دارد، حک شده است.
طفیل احمد در هندوستان به دنیا آمده، در پاکستان بزرگ شده و از سال 1973 به این طرف در ایالات متحدۀ امریکا زندگی میکند. شرکت باربری بحری او اکنون توسط پسرش رهبری میگردد. او از یازدهم سپتمبر به بعد، به عنوان بزرگ انجمن خود، نخست نشستهایی را برای بحث راه اندازی کرد و پس از آن به سازماندهی کمکهای عام المنفعه پرداخت.
طفیل احمد در ناحیۀ مونتگومری برای نیازمندان مواد غدایی و اعانه جمع آوری میکند. اما او میگوید که بیشتر کارهای عام المنفعه در ناحیۀ شان از سوی سفید پوستان انجام مییابد و این وضع باید تغییر کند تا مسلمانان و دیگر اقلیتها بهتر بتوانند در جامعه مدغم گردند.
ولید حافظ مرد دیگری است که از سوریه آمده است. او قبلاً 20 سال در آلمان زندگی کرده و ده سال میشود که باشندۀ ایالات متحدۀ امریکا است. این عضو انجمن خیریۀ مسلمانان در ناحیۀ مونتگومری میگوید: «در این منطقه مردم بیشتر معلومات دارند، اما اگر به تکزاس و یا غرب ویرجنیا بروی، در آنجا مردم هنوز هم نمیدانند که سوریه و یا اردن در کجا واقع اند و مسوول حملات یازدهم سپتمبر چه کسی بود. آنها نمیخواهند این را بفهمند».
میمی حسنین، خانمی که مسوولیت کودکستان را به عهده دارد، نیز میگوید که مردم مونتگومری از وی حمایت میکنند. این خانم 63 ساله مصری مسوول سه کودکستان است. او در یازدهم سپتمبر هراس داشت که مردم محل مبادا کودکان شان را دیگر به کودکستانهای وی نیاورند. اما او برعکس از یک حمایت قوی مردم محل در آن زمان سخن میگوید.
حسنین میگوید: «آنها به عنوان یک زن مسلمان به من نگاه نمیکنند، بلکه آنها مرا به نام خودم، میمی، میشناسند».
جولد قاسم در سال 1985 از سومالیا به مونتگومری ایالات متحدۀ امریکا آمده است. او به تازگی رییس انجمن خیریۀ مسلمانان تعیین شده است. این انجمن 300 تا 400 عضو فعال دارد. او که در ارتش امریکا هم خدمت کرده است، در برابر این پرسش که "پیش از همه خود را یک مسلمان میداند یا یک امریکایی" پاسخ میدهد: «آنها چنین سوالی را از یک مسیحی اصلاً نمیپرسند. این یک سوال گمراه کننده است. من هر دو هستم. نسل من هیچ مشکلی ندارد که بگوید من امریکایی و مسلمان و یا مسلمان و امریکایی هستم. این که کدام یک را اول بگوید، فرقی نمیکند».
کریستینا برگمن/ صفی الله ابراهیم خیل
ویراستار: عارف فرهمند