زنان وزنه بردار در جامعه مردسالار افغانستان

در داخل سالن ورزشی فدراسیون وزنه برداری افغانستان، راشده پرهیز، ملبس با پطلون و پیرهن و روسری، روی چوکی وزنه برداری دراز کشیده و وزنه ۷۰ کیلویی را بلند می‌کند.
این بانوی ۴۰ ساله چند سال پیش به منظور کاستن وزن خود به ورزش وزنه برداری سه گانه رو آورد. راشده در آن زمان ۱۲۰ کیلوگرام وزن داشت و چاقی خود را پشت چادری پنهان می‌کرد.
او حالا ۸۲ کیلوگرام وزن دارد و قادر است تا ۱۰۰ کیلوگرام وزنه را بلند کند. این مادر سه فرزند تا حال در مسابقات محلی و منطقوی برنده سه جایزه و مدال گردیده است. او این مدال ها را در یک خریطه پلاستیکی در خانه گلی خود نگهداری می‌کند.
دختر ۲۲ ساله راشده در مورد اینکه چرا این جوایز و مدال ها در کنار پنجره اتاق نشمین در پهلوی سیت چایخوری و ترموز جا داده نشده اند، توضیح می‌دهد: «ما در گَردگیری بسیار تنبل هستیم". خانم پرهیز با آرامش می‌گوید: «به این چیزها کی علاقه دارد؟»

تیم وزنه برداران زن هفته چند بار در کابل در یک اتاق کوچک فرش شده لباس های را که همه بدن را می پوشانند از تن بیرون کرده و با بلند کردن وزنه های آهنی عضلات شان را تقویت می‌کنند. آنها وزنه های را بلند می‌کنند که سنگین تر از خود شان است. آنها همچنان در این کشور محافظه کار و پدرسالارانه، که ورزش در آن از دیر زمانی در قبضه مردان است، قدرت بازو و عضلات شان را نمایش می دهند و تمرین می کنند. 
کمیته المپیک افغانستان هفت سال پیش فدراسیون وزنه برداری زنان را تأسیس کرد، اما در جذب زنان به این ورزش مشکل داشت، زیرا زنان به خاطر حفظ عفت شان جرأت نمی‌کردند به این ورزش رو آورند.

وزنه برداری سه گانه بخشی از وزنه برداری است که در آن وزنه روی شانه بلند می‌شود، در حالت خوابیده بالای سینه بلند می گردد و یا در دو حرکت از زمین بلند می‌شود. در این نوع وزنه برداری، یک وزنه به گونه مستقیم از زمین به بالای سر بلند نمی‌گردد.
پس از آنکه مربی قبلی تیم وزنه برداری زنان افغانستان از سفر اش به کانادا دوباره برنگشت، شاهپور طوطاخیل از سه سال به این طرف این سمت را به عهده دارد. او می‌گوید که ۲۰ زن در تیم ملی زنان شامل اند، در حالیکه تیم مردان متشکل از بیشتر از ۱۰۰ ورزشکار بوده و از حمایت بیشتر مقامات برخوردار است. طوطاخیل ۵۲ ساله و سرباز پیشین این را وظیفه خود می داند که زنان را برای حفاظت جان شان تشویق کند. او می‌گوید: «من با آنها مانند دختران خود برخورد می‌کنم. اگر من از انظباط نظامی در برابر آنها کار بگیرم، روز بعدی یکی از آنها در اینجا باقی نمی نماند.»
طوطاخیل به منظور تشویق هرچه بیشتر زنان به این ورزش آنها را وادار می‌سازد که در مسابقات اشتراک کنند، با آنکه هریک از این ورزشکاران ماهانه فقط ۱۰۰۰ افغانی دریافت می‌کنند که حتی برای کرایه وسیله نقلیه نیز کافی نیست.
شاهپور طوطاخیل با اشاره به لباس ورزشی خاکستری و زردرنگ و پطلون پینه دوزی شده سعدیه احمدی، یکی از زنان وزنه بردار، می‌گوید: «پیراهن های آنها را ببینید، آنها حتی بوت ندارند.»
طوطاخیل با افتخار می افزاید که سعدیه احمدی ۲۵ ساله موفق ترین وزنه بردار در تیم زنان است که تا حال چهار مدال طلا در مسابقات وزنه برداری در ازبیکستان، هندوستان و قزاقستان کسب کرده است.

با وجود تابو ها و ممناعت ها در ورزش زنان در افغانستان، این زنان وزنه بردار می گویند که از حمایت پدران و شوهران شان برخوردار اند. خانم پرهیز می‌گوید: «شوهر من خوشحال است ... او به من فخر می‌کند و تشویق‌گر من است.» اما به قول وی این حمایت و تشویق حد و مرزی دارد و در صورتی که وزنه برداری زنان افغانستان شامل ورزش های المپیک شود، آنگاه شوهرش شاید ممانعت کند.
لیما، ورزشکار دیگر این تیم می‌گوید که پدرش با حضور دخترش در ورزشگاه های عامه موافق نیست، زیرا دختران ورزشکار "بد" پنداشته می‌شوند. راشده پرهیز نیز می‌گوید: «شوهرم دوست ندارد که مرا در مسابقات المپیک ببیند.»