رنج و اندوه سربازان زخمی و معلول جنگ افغانستان

عبدالرقیم سرباز افغان در بزرگترین شفاخانه نظامی افغانستان در کابل دیده می شود که در یک عملیات جنگی در کندز در سال ۲۰۱۵ هردو پایش را از دست داده است. پس از آن چون هنوز یک پارچه مرمی در لگن خاصره اش باقی مانده بود، بیرون کشیده شد. اردوی افغانستان شش کلینیک نظامی دارد و دو کلینیک بیشتر ساخته شده است. فکر می شود شمار دیگری نیز شدیداً زخمی گردند.

شمار وحشتناک: طبق یک گزارش ایالات متحد امریکا تنها در چهار ماه اول سال جاری ۴۲۳۸ تن از منسوبان نیروهای مسلح زخمی و ۲۵۳۱ تن کشته شده اند. در طول سال ۲۰۱۶ حدود ۷۰۰۰ تن جان سپرده و ۱۲ هزار تن زخمی گردیده بودند.

صفت الله سرباز افغانستان نیز در شفاخانه نظامی کابل است. او "صرف" یک ساق پایش را در ولایت کنر هنگامی از دست داد که با یک ماین جاسازی شده توسط طالبان برخورد نمود. همچنان برای او یک نوع عملیاتی تجویز شده است که در افغانستان امکان آن و جود ندارد. برخی مردم برای عملیاتی در خارج کشور زمین های شان را می فروشند.

سربازان آسیب دیده در جنگ در ماه جولای حین تمرین در یک مرکز ورزشی اردوی افغانستان برای آمادگی درجهت شرکت در بازی های ورزشی موسوم به "انوکتوس گیمز" در کانادا. این بازی ها بزرگترین مراسم ورزشی برای سربازان مجروح شده در جنگ از سرتاسر جهان می باشد. این سربازان از جمله شمار اندکی می باشند که هنوزهم توجه را بعد از مجروح شدن شان جلب می کنند.

نعمت الله در سال ۲۰۰۹ در قندهار به شدت زخمی گردید. بعد از قطع پاهایش او می خواست به زندگی اش پایان بدهد. اما پس از آنکه در یوتیوب او ویدیو های انسان های معلول از سائر کشورها را تماشا نمود، تشجیع شد. او برای سازمان غیر حکومتی " کمک به قهرمانان" کار می کند. زیرا شرایط خوب داشت و مکتب را تا صنف ۱۲ خوانده بود. پدرش مامور حکومت است که برای تامین خوانده در آمد اندکی دارد.

برای بسیاری سربازان و پولیس های افغانستان، جان به سلامت بردن به قسم یک معلول جسمی و روانی یک امر خصوصی است، زیرا حمایت اندکی می شوند. بسیاری خواندن و نوشتن را بلد نیستند و کمک و امتیازات و یا کارآموزی برای معلولان از جانب دولت نیز به طور فعال در دسترس قرار داده نمی شود.

پس از بیرون رفتن بخش اعظم نیروهای ناتو، افغانستان بار اصلی جنگ ضد ترور را بردوش گرفت. یک پیامد آن زخمیان شدید هرچه بیشتر است. شش شفاخانه نظامی افغانستان از عهده این وضعیت به طور لازم برآمده نمی تواند. و افغانستان این توانایی و ظرفیت را ندارد که به همه این افراد کمک کند تا یک زندگی عادی را به پیش ببرند.