رانندگان بی پول، منزوی و نگران لاری های اکمالاتی ناتو

مدیران شرکت های ترانسپورتی، رانندگان و دستیاران آنها به مدت یک ماه است که صبورانه انتظار می کشند؛ در این میان هر از گاهی شایعاتی هم مبنی بر گشایش قریب الوقوع مرز پاکستان و افغانستان به گوش می رسد.

پاکستان مرز خود را با افغانستان هنگامی مسدود کرد که هلیکوپترهای نیروهای ناتو در افغانستان پایگاه های مرزی پاکستان را در 26 نوامبر سال گذشته میلادی هدف حمله قرار دادند که در نتیجه آن 24 سرباز این کشور کشته شد. این در حالی است که روابط امریکا و پاکستان از هنگام حملات تروریستی 11 سپتمبر 2001 به این سو، کم کم به یک بحران جدی تبدیل می شود.

هنوز پس از دو ماه، پاکستان همچنان در حال بازنگری روابط این کشور با ایالات متحده امریکا است. هیچ کس نمی داند مرز چه هنگام باز می شود؛ مرزی که 25 درصد اکمالات و تجهیزات 130 هزار سرباز نیروی بین المللی در افغانستان از طریق آن تامین می گردد.

رانندگان این موترها دلزده، کم پول و دلتنگ خانواده هایشان هستند. بسیاری از آنها تاکنون موترها را رها کرده و به خانه های خود غالبا در منطقه قبایلی هم مرز با افغانستان باز گشته اند.

محمد صالح افریدی، معاون شرکت "اتحادیه تانکرهای نفتی برای سراسر پاکستان" می گوید: "آنها (رانندگان) روزهای آخر هیچ پولی نداشتند. ایشان یکی از دستیاران خود را به خاطر مراقبت از موتر ماندند و خودشان به خانه های خود بازگشتند".

او می گوید که بیش از یک هزار موتر باری در کراچی متوقف است. علاوه بر آن، گفته می شود که حدود 5 هزار کانتینر و موتر نظامی نیز در بندر کراچی متوقف هستند.

افریدی می گوید: "بیشتر تانکرها از نفت پر هستند. به همین خاطر دستیار رانندگان همواره از آنها مراقبت می کنند".

سال هاست که رانندگان موترهای ناتو قربانیان خط مقدم کشیدگی های روابط بین امریکا و پاکستان بوده اند. آنها از سوی اسلامگرایان افراطی خائن خوانده می شوند؛ مورد حمله راهزنان قرار می گیرند و حالا بی پول و معاش هستند.

گل خان که هشت تانکر انتقال نفت دارد تایید کرد که رانندگان در حال ترک کراچی هستند. او به خبرگزاری فرانس پرس گفت: "ما نگران هستیم، ما ممکن است مورد حمله قرار بگیریم".

در سال 2008، حملات بر تانکرها و موترهای باری هنگامی افزایش یافت که دولت پاکستان تلاش کرد تا شورشیان طالبان و گروه های مرتبط با القاعده را سرکوب کند.

در سوی دیگر، کار کردن با ناتو خود یک عیب بزرگ به شمار می رود در کشوری که احساسات ضد امریکایی در آن رو به گسترش است. گل خان می گوید: "هیچ کس نمی خواهد که با ما رفت و آمد داشته باشد". او می افزاید: "رستوران ها و هوتل های کنار جاده از حمله می ترسند، بنابراین به ما اجازه نمی دهند که در آنجا توقف کنیم. پولیس هم رشوه ستانی می کند- در گذشته این گونه نبود، مثلا سه سال پیش – و به ما می گویند که برای ناتو کار نکنیم".

برخی از رانندگان از توقف موترها خوشحال هستند. آنها می گویند: "در افغانستان ما غالبا مورد حمله قرار می گیریم و پولیس افغانستان به ما توهین می کند. آنها بر ما فریاد می زنند و می گویند: شرم بر شما که برای امریکایی های کافر کار می کنید".

بسیاری از رانندگان از مناطق قبایلی هم مرز پاکستان هستند. آنها می گویند که اگر مرز باز شود، آنها به کار خود ادامه می دهند. محمد ایوب، 33 ساله می گوید: "در قریه ما کار نیست. رانندگی تنها راه است که می توانیم خرج فامیل های خود را بدهیم".

یک راننده موتر ناتو ماهانه 30 هزار روپیه، معادل 330 یورو درآمد دارد و هر بار که به افغانستان سفر می کند 30 هزار دیگر نیز دریافت می کند. هر کدام از آنها که بتوانند یک یا دو بار به افغانستان بروند، حدود 70 هزار روپیه درآمد خواهند داشت.

گل خان می گوید که در 10 سال گذشته 10 نفر از رانندگان او کشته شدند و 12 موتر او منهدم گردیدند.

فرانس پرس / عاصف حسینی
ویراستار: رسول رحیم