دیدگاه: چرا ایالات متحده نباید افغانستان را اکنون ترک کند؟

دو گزینه بسیار بد روی میز وجود دارند: خروج همه نیروهای بین المللی تا اول ماه می، همانطور که در توافقنامه دوحه روی آن توافق شده است و یا گسترش مداخله نظامی به رهبری ایالات متحده که تقریباً ۲۰ سال پیش آغاز شده است. ساندرا پیترزمن، خبرنگار دویچه وله در یک گزارش تحلیلی می نویسد که "من طرفدار ماندن نیرو های خارجی در افغانستان هستم و می خواهم دلیل آن را توضیح دهم. سربازان بین المللی نه برنده جنگ می شوند و نه صلح را در افغانستان می آورند. اما حضور نیروهای خارجی می تواند آله فشاری در مذاکرات دشوار صلح در دوحه باشد."

واقعیت تلخ

طالبان خواستار پایان دادن به اشغال افغانستان از جانب خارجی ها و لغو تمام تحریم ها علیه خود هستند.این  اسلام گرایان تندرو خواهان رسیدن به قدرت و به رسمیت شناختن شان در سطح بین المللی نیز هستند و این امر برای آنها یک مساله مهم است. این ها تنها دو اهرمی اند که غرب از طریق آنها می تواند بالای طالبان فشار وارد کند تا با آتش بس موافقت کنند و مذاکرات را ادامه دهند.

واضح است که این دو اهرم، خروج نیرو های بین المللی و لغو تحریم ها، نوعی داروی نیستند که در چند ثانیه اثر کنند. در افغانستان، مردم، مردان، زنان و اطفال در ماه های آینده نیز در نتیجه ترور و جنگ جان های شان را از دست خواهند داد. بر اساس اعلام سازمان ملل متحد، فقط در بین ماه های اکتوبر و دسمبر سال گذشته هر روز حداقل ۳۰ غیرنظامی در این کشور کشته یا زخمی شده اند.

این حقیقت تلخ سیاست "امریکا اول" است. دونالد ترامپ رئیس جمهور سابق ایالات متحده امریکا این واقعیت تلخ را با توافقنامه دوحه به اوج اش رساند. ترامپ که شیفته خوداش است در هر حالتی می خواست در انتخابات ریاست جمهوری کشورش پیروز شود و به عنوان رئیس جمهوری که سربازان امریکایی را دوباره به کشور شان بر می گرداند در تاریخ ثبت شود. نتیجه مشخص است.

سیاست "امریکا اول" از ابتدا مطرح بود

اما ترامپ اولین کسی نبود که در قبال سرنوشت افغانستان تنها بر اساس سیاست داخلی کشورش تصمیم گرفت. سیاست "امریکا اول" با حمله انتقام جویانه به حملات تروریستی ۱۱ سپتمبر ۲۰۰۱ آغاز شد.

این امر را دیگر چگونه می توان توضیح داد که در آن زمان ایالات متحده و شرکای آن با جنایتکاران جنگی "نفرت برانگیز" و کسانی که حقوق بشر را نقض کرده اند مانند عبدالرشید دوستم برای شکار القاعده و مجازات طالبان اتحادی را ایجاد کردند؟

در این مداخله نظامی نیرو های خارجی همچنین روی جنگ داخلی هنوز حل نشده افغانستان که از سال ۱۹۷۸ آغاز شد، هیچ توجهی صورت نگرفت. زخم هایی که جنگ سرد و اشغال شوروی در افغانستان بر جای گذاشت، نادیده گرفته شدند. برعلاوه، این امر بدون توجه به نقش مهمی که قدرت های منطقه ای مانند پاکستان، هند یا ایران در افغانستان بازی می کنند، اتفاق افتاد. این کشور های منطقه نیز جنگ افغانستان را با حداکثر خودخواهی ملی شعله ورتر کردند.

به همین دلیل است که اکنون، پس از ۲۰ سال جنگ برای ائتلاف ایالات متحده و پس از چهار دهه جنگ مداوم برای مردم افغانستان، گزینه های بهتر روی میز قرار ندارند.

 آلمان نیز از جنگ خسته شده است

متحدان ایالات متحده امریكا از درایت حکومت جو بایدن، جانشین ترامپ پیروی خواهند كرد. اگر نیروهای ایالات متحده از افغانستان خارج شوند، همه نیروهای بین المللی از این کشور بیرون می شوند. اگر امریکایی ها بمانند، متحدان ناتو نیز در آنجا خواهند ماندند. در حال حاضر فقط کمتر از ۱۰ هزار سرباز بین المللی در این کشور مستقر اند، از جمله حدود ۱۱۰۰ سرباز آلمانی در افغانستان هنوز باقی مانده اند.

ماموریت افغانستان به همان اندازه که در ایالات متحده امریکا محبوبیت ندارد در آلمان نیز  دیگر محبوب نیست. حتی مردم آلمان نمی دانند که چرا سربازان اردوی کشور شان هنوز دومین تأمین کننده نیروی های بین المللی اند. اما آلمان در برابر انتخابات پارلمانی قرار دارد. نخبگان سیاسی در برلین نمی خواهند مبارزات انتخاباتی شان را با مسئله افغانستان خراب کنند و از بحث های صادقانه بسیار ضروری در مورد خودداری می کنند. سیاست آلمان اول!

زمانی سیاست "افغانستان اول"

وقت آن است که حقیقت را بگوییم: هر کسی که ۲۰ سال پیش با خشم و عصبانیت وارد افغانستان گردید، نباید با همان سرعت و عجله از این کشور پا بیرون بکشد و ضربه مهلکی را به تلاش های افغانستان برای دموکراسی وارد کند. ائتلاف امریکایی با ماموریت سازمان ملل وارد افغانستان شد، تجویز شد و تأمین مالی شد و بنابر این مسئول هم است. اعمال حداکثر فشار بر طالبان و نخبگان سیاسی متخاصم و اغلب فاسد افغانستان و جنگ سالاران لازم است. این امر به حداکثر مشارکت همه کشورهای مهم منطقه و دو قدرت بزرگ روسیه و چین نیاز دارد. این امر می تواند بسیار طاقت فرسا و خطرناک باشد. اما اگر با تمام توان، وقت و حوصله به سیاست " افغانستان اول" پرداخته نشود، مردم افغانستان که همواره مورد ترور قرار گرفته اند، سرزمین خود را از دست می دهند. این موضوع عواقبی را برای تمام جهان به دنبال خواهد داشت.

nk, aj (S.Petersmann)