درخواست عضویت فلسطین در ملل متحد از دید فلسطینیها در آلمان

اما دیدگاه فلسطینی های جلای وطن در آلمان از چه قرار است؟ با وجود تلاش های زیاد ایالات متحده امریکا، اسراییل و اتحادیه اروپا، فلسطینی ها روگردان نیستند و محمود عباس رییس جمهور اداره خودگردان فلسطین تایید کرده است که به تاریخ 23 ام سپتمبر درخواست عضویت کامل در سازمان ملل متحد را به شورای امنیت تقدیم می کند.

عباس گفته است می خواهد شاهد این باشد که دولت فلسطین در  محدودهء مرزهای قبل از سال 1967 به اضافه بیت المقدس شرقی به رسمیت شناخته شود.

این درخواست فلسطین دوباره ایالات متحده امریکا را در تنگناه قرار می دهد، زیرا چنین اقدامی می تواند اداره اوباما را به رای مخالف (ویتو) در شورای امنیت ملل متحد مجبور کند. رای مخالف امریکا به این درخواست چیزی است که حیثیت ایالات متحده امریکا را در خاور نزدیک خدشه دار می سازد.

مهمتر از توافقنامه اسلو

قطع نظر از این که چه اتفاق می افتد، به نظر می رسد با مطرح شدن این موضوع، هفته سرنوشت سازی در مقر ملل متحد در نیویارک در پیش رو است، زیرا دست کم اکثریت فلسطینی ها چنین آرزویی دارند. این اقدام در نوع خود با موافقتنامه اسلو در سال 1993 برابر است که براساس آن به ساحل غربی اردن و نوار غزه یک مقدار خودمختاری داده شد.

اهمیت این موضوع را صالح عبدالشافی، نماینده عمومی اداره خودگردان فلسطین در آلمان چنین ارزیابی می کند درخواست عضویت فلسطین در موافقتنامه اسلو «بسیار تفاوت دارد، اما از لحاظ سیاسی خیلی مهم تر از موافقتنامه اسلو است».

او به دویچه وله گفت:« موافقتنامه اسلو بیان کننده تاسیس خودگردانی محدود است، اکنون ما از اقدام قانونی ای صحبت می کنیم که جهان یک دولت دارای حاکمیت فلسطینی را به رسمیت بشناسد. بنابراین، از نقطه نظر سیاسی این اقدام بسیار بزرگتری می باشد». 

 فلسطینی های جلای وطن

شافی یک دیپلومات است، اما کارش فراهم ساختن حمایت برای جامعه فلسطینی در آلمان است . فلسطینی های جلای وطن در آلمان بزرگترین جماعت فلسطینی را در اروپا می سازند. از جمله 150 هزار فلسطینی تبار، تنها 30 هزار نفر آنها در برلین زندگی می کنند.

شافی می گوید: «بیشترین فلسطینی هایی که در برلین اند، مهاجر می باشند. این بدان معنا است که خانواده های آنها در سال 1948 مجبور شده اند که فلسطین را ترک گویند». از نظر وی «اکنون برای این مردم شاید یکی از وجوه عمدهء این منازعه سیاسی، حق برگشت شان به فلسطین باشد».

ملل متحد نمی تواند این حق را برای آنها تضمین کند، اما نظر به تقاضای اکثریت برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین در هفته روان، شاید یک گام قابل اعتماد برای رسیدن به این هدف باشد. یکی از این فلسطینی ها ابو نام دارد که زادگاهش ساحل غربی است. او از 22 سال بدین سو در پایتخت آلمان زندگی می کند و راننده تاکسی است. ابو در "خانه شرق"، مرکز فرهنگی ای که در شمال برلین واقع شده است و یک از مراکز تجمع فلسطینی ها می باشد زندگی می کند.

ابو به این سوال که «هرگاه دولت فلسطینی در ملل متحد به رسمیت شناخته شود، برای مهاجران فلسطینی چه اتفاق می افتد و چه کسی آنها را دوباره به فلسطین می برد»، پاسخ می دهد: «هرکس می خواهد دوباره به کشورش برود، زیرا ما در هرجایی که هستیم حقی نداریم. ما از به رسمیت شناخته شدن فلسطین در ملل متحد دفاع می کنیم، زیرا در صورتی که آنها دولت فلسطینی را به رسمیت بشناسند، در برابر فلسطینی ها و مهاجران مسوولیت دارند».

اهمیت نمادین

دیگر فلسطینی های در آلمان در این ارتباط چندان خوش بین نیستند. شافی می گوید: «چنین چیزی واقعیت موجود را تغییر نمی دهد. فلسطین بازهم زیر کنترول اسراییل می ماند. ما می دانیم که اِعمال حاکمیت بر قلمرو فلسطین تنها در نتیجه مذاکره با اسراییل حاصل می شود».

شمار اندک فلسطینی ها در خارج به این باورند که با به رسمیت شناخته شدن یک دولت فلسطینی در ملل متحد تغییر مشخصی در وضعیت شان رونما خواهد شد. محمد، انجنیر بازنشسته دیدگاه شایع در جماعت فلسطینی ها را چنین بیان می کند: «آیا می دانید که دو سوم لبنانی ها در اطراف و اکناف جهان زندگی می کنند؟ اما هرگاه آنها بخواهند دوباره به لبنان بروند، آنها بکس های شان را جمع می کنند، به هواپیما می نشینند و به کشور شان می روند». او می افزاید:« برای ما چنین امکانی وجود ندارد. قبل از همه ما حق مان را می خواهیم و پس از آن در مورد این که دوباره به فلسطین برگردیم یا نه، تصمیم می گیریم. مساله در این جا کاملاً متفاوت است».

اسامه، فرد 30 ساله که تکنیسین کمپیوتر است، نمی خواهد دوباره به فلسطین برگردد. او به دویچه وله گفت: «استقلال چه معنا دارد؟ چرا من دوباره به فلسطین برگردم؟  در آنجا نه تعلیم و تربیت است، نه صحت و نه زیرساخت. هنگامی که من در آنجا بودم، دخترم بیمار بود، ما برای وی شیر و دوا پیدا نتوانستیم».

دویچه وله/ رسول رحیم

ویراستار: عارف فرهمند